benim vahşi aşkım

Çölde doğdun.

Hiçlik dahi yoktu orada.

Çıplaktın, her şeye sahiptin, yalnızlığı bilmiyordun.

Bir dilin yoktu,

mezheplerin, sanrıların, umutsuzlukların yoktu.

Gerçek bir bilgeydin.

Vücudun, organların ve doğanın enginliğine sahipti arzuların, apaçık.

Algıların, zerre kararmamıştı dünya bilgisiyle.

En büyük acındı ayaklarını yakan kızgın kumlar,

Kavrulan damağın, gözlerine batan güneş ve midendeki açlık en büyük saadetin.

Yürüdün, yürüdün, yürüdün

Yürüdün! hayır bir şey bulmak veya elde etmek için değil

Çünkü bacakların vardı durmaksız, zihnin dolanmak isterdi

Durmaksız,

Bedenin, aklının yokluğunda, suratına çarpan rüzgarlar ile

Geceden de gündüzden de vazgeçmeyecek bir zaman kavrdıbının tahakkümündeydi ancak.



Bir ağaç buldun.

Gün sapkınca parlıyordu yapraklarında.

Renkler, görülebilen coşkunlukların tümüydü

Mordu, yeşildi, siyah, turkuvaz...

Sen o yaprakları bilmek bile istemedin.

Sadece durdun, öylece baktın, baktın, baktın

Sonra dokundun, kokladın;

Elinde olan tüm duyularınla kavradın O'nu.

Ne bir ağaçtı o ne de bir bitki

Çünkü hakkında yazılabilecek her şeyin daha fazlasıydı

Yani,

Hiçbir şeydi, ve çok güzel.



O anda, senin için üzerinde yürüdüğün kumlar vardı

Karşılaştığın o ağaç, dalları,

yaprakları tüm suratında ve dirseklerinde dolaştırdığın,

sonra

Gökyüzü vardı, bulutlar, rüzgar,

Güneş, buğdaya çalan tenin

Ve her şeyi gören gözlerin vardı.



Bir suya vardın.

Sen onu bilmiyordun, en az onun senin susuzluğunu bilmediği kadar.

Annenin apış arasını okşamaktan bile daha iyiydi ellerinle ona ilk dokunduğun an.

Gerçi sen anneni de hiç bilmedin; öyle ki, rahminden kalan bir serinlik bakidir, omuzlarında.



Sular aktı omuzlarında!



Nihai bilgi, hissedebildiğin taşkınlığıdır evrenin;



Çırılçıplaksın, ne bir dilin var ne de söyleyecek sözün.

Sesler vardı duyacak

Sesler vardı bağıracak.

Görüp, inancın olacak bir sonsuzluk vardı önünde.



Devletler yoktu

Hele ki dinler; Tanrı yoktu, tam da kucağında oturuyordun zaten

Bir sevgili kuluydun.

Ortadoğu veya kıta Avrupa'sı yoktu

Hiçbir soykırım olmamış, David Kato Uganda'da öldürülmemişti.

Isırabildiğini yer, bulabildiğin herhangi bir sert cismi içine sokabilirdin.



insan, hayvan, doğa yoktu

insan, hayvan, doğa vardı!



Bilmiyordun ki ne yerin üstünü ne de altını,

Anarşist veya çevreci bir aptal değildin:

Bir düştü senin evrenin, ve görebileceğin tüm düşlerdi gerçeklik.

inanılacak sokaklar, tırmanılacak binalar,

Yaşayıp ta "hasta" olacağın bir toplum

Ve de ardından aydınlanıp karşısında duracağın,

Ayaklarına C4'leri yerleştirip havaya uçuracağın köprüler yoktu.

Dağlarda kafalarını keseceğin faşistler,

Sadece iktidara züt verdikleri için, her sabah Karaköy vapurunda karşılaşıp

Nefret edeceğin halklar asla olmadı.

O kadınlar olmadı bedenlerini tapulayan,

Koca bir yalandı Colombus gününü kutlayan gerzek Amerikalılar.

Çok şükür ki , asla ihtiyaç duymayacaktın yakmaya, o kiliselerle

Tanrı'nın gibiymişçesine yükseltilmiş minareleri.



Terli göğsüne yazıldı Kuran'ı Kerim.

O ağacın yapraklarına indi ilk vahiy,

Aktığında o sular omuzlarından.



Ve yolda;

Bir insan buldun, sonunda.

Sonun hemen öncesiydi O ki tam orda öğrenecektin

Cehennem'i.



Doğayla kurduğun tüm deneyimi top-yekûn duman edecek

Yanmak diye bir şey vardı, kaybolup gitmek:

Ölmeye doğmuştun ve yolun sonunda,

Elbet öğrenecektin gerçek katliamı.



Elbet öğreneceksin gerçek katliamı!



Sana çok benziyordu,

Yokluğun ortasında tanıştıklarının aksine

Sana fazlasıyla benziyordu:

Ancak görmekten bilebildiğin gözlerinden vardı,

Senin gibi yürüyor ve sesler çıkarabiliyordu.



En az senin kadar heyecanlıydı ve onun da suratından,

Yaşadığın sonsuz imanın şaşkınlığı rahatlıkla okunuyordu.



Göğüs uçlarına dokunmadan evvel uzun bir süre durdun.

Durdun, durdun, durdun...

Önceki deneyimlerini hatırladın, zaten bildiğin tek bir tur ilişkilenme vardı.

Ama olmadı, bu sefer olmadı.



Evet, belki o yapraklar da tahrik ediyordu

Evet o sıcak kumlara yüzüstü yatıp defalarca gelmiştin.

Kendini okşamıştın, o sular girmişti tüm deliklerden

Ve çığlık çığlığa bağırmıştın aşk ile.

Ama asla, kendinle karşılaşmamıştın.



Babanla, ananla

Kızınla, arkadaşınla,

gibiştiğin onlarca adem oğluyla.

Karşılaşmamıştın kendinle,

Yoldaşının karısı veya o koca aletli ağabeyinle.



Bilmiyordun papazları, oğlancı imamları

Kan emici patronları,

işkence odalarında, eşcinsel delikanlılara, grup ciks terapisiyle çürük raporu satan aşağılık komutanları görmemiştin sen.

Hiç olmadı Freikorps ve kurbanlarının yüzdüğü Landwehr nehri,

Bilmedin ki Mulhidleri,

Görmedin ki Bağdat'ta ellerinin ve ayaklarının kesilmesini Hallaç'ın.



Yani kendinin;

Hiç karşılaşmadığın kendinin ve O, tam da karşında duruyordu.

inanacak başka yer yok!

Bundan gayri öğrenilecek yok!



Sen O'ydun,

SEn O'sun.