Küçükken gözümün önüne böyle şekiller geliyordu. Kendimi özel birisi gibi hissediyordum kimsenin göremediği şeyleri görüyorum sanırdım. Hemen cama çıkıp yoldan geçen insanlara bakardım belki elbiselerinden içerisini görebilirim diye. Yoğunlaşırdım ama olmazdı sonra dışarı çıkardım belki hızlı koşabiliyordum diye. Süper gücümü bulmak için arabalarla yarışırdım geçmeye çalışırdım araba durunca onu geçtiğimde mutlu hissederdim ama süper gücüm hızlı koşmak da değildi.

Aramaya devam ederdim yoldaki büyük taşları kaldırmaya çalışırdım belki süper güçlü olmuşumdur diye ama kaldıramazdım. Belki de hayvanlarla konuşabiliyordum diye düşünürdüm. Karıncalara, kuşlara gördüğüm bütün hayvanlara hükmetmeye çalışırdım ama yine olmazdı. Ümidimi asla kaybetmezdim ama biliyordum benim bir süper gücüm vardı yoksa o şekilleri görmezdim. Yıllar boyunca aradım süper gücümü ve henüz bulamadım ama arada sırada gözümün önüne bu şekiller yine çıkıyor bana süper gücümü aramamı söylüyor.

Not: Eskiden ne kadar temiz hayllerimiz vardı beyler şimdi ki çocuklar gibi enes batur olma hayallerimiz yoktu buna bir tepki olarak yazdım zamanınızı ayırıp okuyana teşekkürü borç bilirim bu arada altıma gelip "süper gücün oç olman" tarzı şeyler yazicak olan veletlerin şimdiden aq

ananın hamı

Haydaaaaaa

ilerde sahip olacağın döllerin onlar

Okurum belki

bunu insan okuycak yedi delikli

Ağladım

Ben küçükken böyle şeyler gördüğümde korkardim acaba gözlerim bozuldu mu diye gecenler de neden olduğuyla alakali belgesel izledim hic bise anlamadim.
E anlamayimca şimdi bile gördüğümde korkarim cahillik kötü :/

bende küçükken kendimi özel biri zannederdim ama büyüdükçe gerçekler tokat gibi yüzüme çarptı böyle hayatın amk.