sokaklarda önemli olan bi'şeyler var. bunun hikayesidir bu dostlar. takipte kalın rezervelerinizi alın, başlamak için yakın sigaralarınızı.

anlat seni de dinliyek. işsizin işi ne amk amcuk amcuk muhabbet dinlemekten başka

sandalyelere oturduk önümüze 3 soruluk kağıtlar verdiler. düşüncelerimizi yazmamızı söylediler. 8 yaşındaydım düşünebileceğim tek şey oyun oynamaktı. sorular şu şekildeydi.
1-)şuan olmak istediğiniz yeri seçme hakkınız olsaydı neresi olurdu?
2-)20 yıl sonra nasıl biri olmayı düşünüyorsunuz?
3-)ölüm hakkında ne düşünüyorsunuz?
cevaplar
1-) annem ve babamın yanında
2-) kendimi babamın yerinde görüyorum
3-) ölüm diye bir şey yoktur.
odadan çıkarıp bizi ayırdılar. tüm gruplar içeri girip çıktıktan sonra büyük bir çoğunluğu benim olduğum yerdeydi. benim olduğum taraf başarısız olarak nitelendirildi ve geri gönderilmek üzere ayrıldı. beni buraya getiren adam haberlerde beni görüp yanıma doğru geldi. zengin bir ailenin çocuğu olduğumu öğrenmişti. yanına aldı sınav olduğumuz odaya tekrar girdik içerde bir sandalye vardı ve beni oraya oturttular. karşımda bir kamera vardı. bi adam yüzüne kar maskesi geçirip yanıma geldi ve kameraya karşı konuşmaya başladı.

rizörvıd

ailem güzel bir hayatı bana, ben doğmadan hazırlamıştı. bir çocuğun isteyebileceği her şeye sahiptim sadece çocuklukta değil ilerde büyüdüğüm zaman yine bir insanın isteyeceği her şeye sahip olacaktım. okuyacağım okullar, yöneteceğim şirketler her şey ben daha doğmadan hazırdı.
8 yaşıma girmiştim o gün. annem ve babamla istanbul'u geziyorduk. bütün bir günü beni eğlendirmeye adamışlardı. lunaparkta çok eğleniyordum. ama ne olduysa lunaparkta yanıma gelip bir kaç soruyla samimi olup beni kaçıran adamla başladı.

büyük bi hangarın önünde arabadan indik. içeri girdiğimizde benim gibi bir çok çocuğun orda olduğunu gördüm. kıyafetleri berbat haldeydi ve bir kaçı çöpten bulunmuş yada daha sonradan pislik hale gelmiş yatakların üstünde ölecek vaziyette yatıyorlardı. neler olup bittiğini anlayamamıştım tabi ki. adam;
+bak bunlar yeni arkadaşların artık bunlarla oyun oynayacaksın. dedi.
-annem ve babam biliyorlar mı?
+onlar artık yok, hiç olmayacaklar.
ben hiç bir şey söyleyememiştim sadece hüngür hüngür ağlamaya başladım. kaçmaya kalktığımda hayatımda ilk tokadı yemiş oldum. tokat o kadar can yakan bir şeydi ki onun acısı beni susturdu, onun tekrarlanacağı korkusu ailemden vazgeçip çocukların yanına gidip sessizce oturmama yetti.

100'e yakın çocuk hangarın içindeydik. herkes gruplar halinde oturuyodu. 5 kişilik bi grubun yanına gittim, oturdum. o kadar çok korkuyordum ki ağzımı açtığım anda birileri bana tokat atacak gibi hissediyordum. birisi bişey sorsa kafamı dizlerimin üstüne kapatıyor, ağlamaya başlıyordum. aradan bir iki saat geçtiğinde biraz olsun alışmıştım yanımdaki çocuklara. burada napıyosunuz diye sordum. biri hiç bir şey yapmıyoruz bizi buraya getirip bıraktılar iki gündür böyle oturuyoruz. hiçbirşey anlamamıştım anlamam da mümkün değildi zaten. beni buraya getiren adam düdük çalıp ona bakmamızı sağladı; "hepiniz kalkıp 10'arlı sıraya geçin." dediğini zorda olsa yaptık. 4 ncü 10'lukta duruyordum. ilk 10 luğu çağırıp başlarında 2 adamla beraber oda gibi bi yere girip 5 dakika sonra geldiler. geldiklerinde bu gruptan 8'ni bi köşeye 2'sini bir köşeye ayırdılar. 2nci 10 luğu alıp gittiler sonra 3 ncü 10 luk ve her geldiklerinde grubu bölüyorlardı. ve benim de içinde bulunduğum 4 ncü 10 luğu çağırdılar. orada ne olacağını bilmiyordum. sadece tokat yiyeceğimi düşünüp ağlıyordum. odaya girdiğimizde sandalyeler ve küçük ders çalışma masaları vardı.

canlar, dostlar siz rezerveleri alın akşam devam edeceğim.

ya bi gibtir git.
dünyada en sevmediğim insan modeli amk: hem fakir, hem romantik...