benim kafa gidik yalnızlıktan ölecem

Çaresizliğin son noktasına geldim sonunda. Hayat berbat hemde çok. Sıkıcı, boğucu,yalancı, ikiyüzlü insanlarla dolu. Yada artık benim insanlara güvenim kalmadı. Sıkıldım iyice kaçmak için çeşitli yollara başvuruyorum. Başta kendimden sonra çevremden kısacası her şeyden . Çok mu beklentilerimiz yüksek acaba bu hayattan diye düşündüm. Yada beklentilerimizi yanlış yerlerde mi arıyoruz ? ben mutluydum aslında . sana sarıldığımda işte beni seven biri var demiştim sonunda oldu artık yalnız değilim diğer yarımı buldum. Ama nerden bilebilirdim mal gibi gözümün kör olduğunu ? hatamıydı seni sevmem ? yada ben mi çok sorguluyorum herşeyi olduğu gibi kabullenmelimiyim acaba ? ben sevmekten çok sevilmeyi seviyorum belkide bundan tüm sinirim eskiden beni seven kimsenin olmadığını biliyodum umudum da yoktu rahattım. Ama niye bu kadar inandırdın kendine ? kendimi bin gibi ortada bırakılmış hissediyorum aylardır her gün birbirini tekerrür ederek geçiyor. Allah kimseye yaşatmasın bu durumu. Hayatımın algoritması aynı hep aynı döngüler aynı değerler ve aynı sonuçlar. hayatta karşılık alamamak bana pek koymuyo artık . neşet zahideye darıldı mı yada sezai sevdiğine ? hayır . bende sana darılmadım.Ne olduğumu bile unuttum resmen kendimi arıyorum. Bilmiyorum çevremde benim iyiliğim için pervane olan insanlarda bile bir artniyet arıyorum artık kimseye güvenim kalmadı. Ya insanlarda bi sorun var ya ben şizofren bi huur çocuğu olmaya başladım ama tek bildiğim bu durumdan iyice sıkıldım. Ya tuttuğum dallar çürük ya ben tutunmayı bilmiyorum ama tek bildiğim artık dibi görmek istemiyorum. Keşin biri oldum çıktım gırtlağım ciğerim gibildi iyice. Pekte gibimde değil niye içtiğimide bilmiyorum zaten anı yaşayıp geçiyorum ne hayallerim kaldı ne hevesim. Kendime karşı hiç özgüvenim kalmadı . şuan gebersem gitsem ne bir Allahın kulu üzülür nede bana koyar. Kurtarmam gereken bir hayatım yük olmamam gereken insanlar var. Tek gücüm dayanağım Kuran. Kuran okuyunca kendimi bildim bileli benimle beraber olan şu baş ağrımdan bir anlığına kurtuluyorum biraz rahatlıyorum. Gayret gösterdiğim ne varsa şu hayatta bir şekilde gibip elime verdiler o yüzden şimdi pek bağlanamıyorum hiçbişeye elimde kalacağını biliyorum. Kendimi tanıdım tanıyalı kimse sevmedi kimse özlemedi lan beni ? bendemi bi huur çocukluğu var yoksa bu çağın getirdiği insan ilişkileri hastalıklarının bi yansımasımı onuda bilmiyorum yada benim egolarımın tatmin olmasını mı istiyorum yada tek istediğim birazcık sevgimi ? geldim hayatımın neredeyse yarısına ama hiç elde avuçta tutulur bişey yapabilmişliğim yok. Her defasında direkten döndüm. Açıkçası şuan beni bu hayata bağlayan hiç bişey kalmadı. Olayları hep yüzeyselleştiriyorum belkide böylece daha rahat başa çıkabilirim sorunlarımla. Gerçi en büyük sorunum yalnızlık onu nasıl yüzeyselleştirebilirim ki ? yaptığımız işleri aldığımız kararları insanlar bilsin diye mi yapıyoruz ? hayır. Yardıma ihtiyacımız varmı ? hayır ? insanların bizi anlamasına mı ihtiyacımız var ki bu bir ütopya ? e peki neden ben bu yalnızlıktan kurtulmak istiyorum ne istiyorum ben insanlardan .? sadece biraz muhabbet mi yoksa derinlerde başka bişeyler mi var ?