ÖN EDIT: Okuyun; ama tahammül ederek okuyun; beni eleştirmek için okuyun ki: hiç kimseyi kırmadan hepinize kendimi hissettirebilecek şekilde yumuşatayım damarınıza basan kısımları. Kimse bana "xxx'ten sonrasını okumadım" demesin.

Oku... Sorgula... Kafa patlat... Sıyır... Ve inanacaksan bundan sonra inan... Yoksa düzelmeyecek Türkiye! Siyasete bağlamadan konuya hemen giriyorum:

Kimsenin kendini tanımlara sıkıştırmasına gerek yok.

Yeterince sıyırmayan, yeterince ruh hastası olmayan, yeterince keçileri kaçırmayan, yeterince "neden" diye kafayı yemeyen; ateistine, deistine, müslümanına, şusuna busuna maalesef hakaret ediyor. insanlar dinlerinden de soğuyor, bilimden de soğuyor.

Kimse birbirini birbirinin yerine koymuyor, birbirini bi' hissetmiyor, kulak tıkıyor, birbirlerine tahammül edemeyecek hale geliyor, saygı göstermiyor, gömçürüyor ve birbirine kin gütmeye başlıyor... tak fışkırıyor tak tak...

Herkes, gibe gibe o kafasını kaldırıp bi' gök yüzüne bakacak! O evreni bi' karşısına alacak! Evreni algılayacak! Bu evren için neredeyse tam bir hiç olduğunu ama buna rağmen varolduğunu en derinden hissedecek! O'na her baktığında tüyleri diken diken olacak! Dehşete düştüğü zamanları bi' yaşayacak! Uçacak! Kendini aşacak! Sınırlarını geçecek! Zincirlerini kıracak! Haddini -bile- aşacak! Dinden çıktığı, Allah'ını kaybettiği o günleri bi' yaşayacak! Her güne her sabaha "ben de öleceğim lan" diye züt korkusuyla uyandığı günleri bi' yaşayacak! O umutsuzluğa bi' düşecek! Ucu bucu bilinmeyen şu evrende yapayalnız kalacak; depresyonlara girecek!

"Doğmadan önce neredeydim? Yoktum. Her bir bozonum başka bir yerdeydi. Bir böceğin, bir bitkinin, suyun, havanın, bir yıldızın... His yok... Algı yok... Acı yok... Ölüm de en kötü bu işte!" diyip o korkunun dıbına koyacak!

Sonra "neden?" diye yıllarca keçileri kaçıracak. "Bunca şeye ne gerek var? Amaç ne? Neden, neden, neden?" diye kafayı sıyıracak. "Onca maddeden nasıl oldu da 'can' denen şu mucize şey meydana geldi" diye kafa patlatacak, buga girecek!

Onca cansız madde formundan, canlı bir şeyin nasıl oluştuğunu, ve bilinç denen bu mucize şeyin nasıl meydana geldiğini; ilk oluştukları anları; ve sonrasındaki bütün bu olanların nasıl zamanla bir döngüye, bir sisteme dönüştüklerini merak edecek! Robotlaşacak! Örümceğe vs. bakarken "atomlar birleşmiş, madde kıpırdıyor la asdf, madde kaçıyor, madde korkuyor, madde hissediyor, madde aşık olacak kadar gelişmiş" diye gomik gomik düşünecek...

"Can" denen şu mucize şeyin kıymetini algılayacak kıymetini...

Sivrisineğe bile, hamam böceğine bile kıyamayacak duruma gelecek; bardakla yakalayıp dışarı salacak kadar uçacak! Yani kendini onların yerine -bile- koyacak hale gelecek!

Ellerine vesaire bakıp "nasıl oynatabiliyorum lan bunları?" diye sorup hayran kalacak!

Elini kalbine koyup çarpışlarını dinleyecek; "Gece gündüz hiç durmadan, günde "100.000" kez neden çarpıyor şu kalp?" diye bi' soracak, hayrete düşecek! Bu kalbin "yaşa, mutlu ol, mutlu et" diye gece gündüz kendisi için çarptığı kafasına bi' dank edecek! Zamanını boşa harcamanın, onun için hiç durmadan çarpan bu kalbe ihanet olduğunu bi' görecek! Vaktin değerini anlayacak! intiharın bu kalbe, bu vücuda, onun için durmadan mücadele eden tüm hücrelerine ihanet olduğunu bi' algılayacak! Gülümseyecek! Pes etmeyecek, mücadelecilik damarlarına işleyecek! Her şeyi merak eder hale gelecek! Her şeye rağmen, her daim "gülümsemeyi" başaracak!

Dehşet, korkunç, muazzam ama bir o kadar da gomik bir macera...

Dinden çıktığınız, Allah'ınızı kaybettiğiniz için çarpmıyor sizi Allah merak etmeyin. Bir süre sonra o soruların cevaplarının sonsuz döngülerle, paradokslarla, sonsuzluklarla "sansürlenmiş" olduğunu görüyorsunuz. (Tabi bu yine göreceli bir şey)

inanmak istediğiniz için değil, ölümden korktuğunuz için değil, bunun için inanıyorsunuz. Sonsuzluğun, bilinmezliğin peşinden koşuyorsunuz. Ve "inanmak" değil bunun tanımı. Bu başka bir şey ya...

Sorgulama denen şey size verilen ve her kapıyı açan yüce bir anahtar! Doğruyu bulmak, karar vermek için yok mu bu sorgulama denen yüce anahtar? Her yere sokacaksın onu.

1) Oku
2) Sorgula
3) Kafa patlat

Yoksa düzelmeyecek Türkiye... Ne Türkiye'si, dünya düzelmeyecek anasını gibeyim şu dünyanın haline bak... Bir kesim aç... Bir kesim israf... insanlar boş şeyler uğruna birbirlerini öldürüyor, çocuk kanı akıtıyor, bebek kanı döküyor, hayvanların kuyruğunu bacağını kesiyor; empati kurmuyor; kendini bir çocuğun anasının babasının yerine bi' koymuyor ve gidip tecavüz ediyor... Ve azap çeken yine benim, utanan yine benim...

Günah denen bir şey varsa işte bu duyarsızlıktır, empati kurmamaktır, yeterince mücadele etmeden pes etmektir, kendini kaybetmektir, bir başka canlının canına boş şeyler uğuna kıymaktır, 2 dakikalık zevkler için acı çektirmektir, geride yürüyen bir ölü bırakmaktır.

Dünyanın çivisi çıkmış.

Ve felsefe de din gibidir, kendinizi çok kaptırmayın, yoksa gerçekten bu dünyayı mahvedersiniz. Bilimin önünü tıkarsınız.

Her şeyin içine de inancı katmamanız gerekiyor; yoksa insanları dinlerinden de soğutursunuz, bilimden de soğutursunuz.

ilhdıbınızı hayattan alın, gerçeklikten alın. Her şey bunlara "nakşedilmiş", bunlar ile "nakşedilmiş".

Adam gibi "sorgularsanız", yeterince "sürünürseniz", tüm yollardan geçtiğiniz için herkese saygı duyacak, herkesi anlayacak, herkesi "hissedecek" hale geleceksiniz.

Ve şunları 4 duvar arasında beyninizin içinde düşünmeyin; evreni karşınıza alarak düşünün; ona bakıp bakıp düşünün: Ölmeden önce siz neredeydiniz? 1800'de? 1500'de? Milattan önce 15.000'de? Milattan önce 400.000.000'de?

Yoktunuz siz... "Ölüydünüz" siz... Her bir bozonunuz farklı yerlerde değil miydi? Bir böceğin, bir bitkinin, suyun, havanın, bir yıldızın... Algı yok... His yok... Acı yok... 13.000.000.000 (13 milyar) yıldır siz neredeydiniz... -Teori gerçek ise- Big Bang'ten önce siz neredeydiniz? Yoktunuz... Algı yok, his yok, acı yok; GEÇiP GiDEN O KOCA ZAMANIN HiSSi YOK... Muazzam bir şey aq. Ölüm de "en kötü" bu.

Evren nerede? Evren neyin içinde? (bkz: höçlöğön öçöndö) Gördün mü amk? Tamam hiçliğin içinde olsun... Peki hiçlik hiç midir? Hiçlik nedir? Hiçlik ne anasını gibeyim kafam basmıyor?

Evren nelerin içinde? Biz nelerin içindeyiz? Neredeyiz lan biz?

Hemen şimdi çıkın pencereye, balkona ya da terasa! Kaldırın kafanızı da bi' bakın gökyüzüne! Şu ucu bucu belli olmayan evreni bi' karşınıza alın... 4 duvar arasında düşünmeyin bi' onu; kendisine baka baka düşünün onu...

Yıllarca her şeye kafa patlatıp kıvama geldikten ve beni "hissettikten" sonra kendinize "Ben neden benim?" diye bir sorun. "Şu an benim vücudum, bu sonsuzluğun, bu 'bilinmezliğin' neden merkezinde?" diye bir sorun. "Niye POV?"

Ve aşk denen bir şey de var ya hani... Hani sadece yanınızda durması yeter o insanın, hiç konuşmasa da olur, sadece sizi görmesi, sizi anlaması, sizi hissetmesi yeter, cenneti yaşatırsınız ona: Allah* şu aşk denen şeyi O'nu hissetmemiz için mi yaratmış? "Siz

Yaratılmışız işte, evrim de %100 gerçek. Bunları hangi dangalak ayırdı, hangi huur çocuğu ayırdı ya hu? Ve bu iki konuda evrimcisi ve herhangi bir dine inananı birbirine sövüyor, birbirine ağır ithamlarda bulunuyor...

(bkz: evrim demek değildir ki bir yaratıcı yok)

Kimsenin kendini tanımlara sıkıştırmasına gerek yok ki. Allah, Tanrı, Tengri, yaradan, artık siz adına her ne diyorsanız; var, ve evrim de gerçek... Bence... "Bence" demek de koyuyor ne yalan söyleyeyim, kötü hissediyorum.

inanana da inanmayana da saygım sonsuz, çünkü yaşadık, sizi hissediyorum, siz de beni hissedin.

Edit: Şu yazıyı oku dedik, sorgula dedik, kafa patlat dedik, keçileri kaçır dedik, inanacaksan öyle inan dedik. Bazılarınız daha 1. aşamayı yapmadı, şu yazıyı okumadı amk.