benim hiç arkadaşım yok var ama yok lan işte

ne kadar saçma değil mi ? insanlar neden hep bir zincirle bağlı birbirine ?

arkadaşlar nedir ki ? bana sürekli sen bir aptalsın ve çok gizem dolusun malsın nasıl yaşayabiliyorsun lan böyle yalnız başına aile yok karı yok kız yok içki yok nesin olum sen tarikat üyesi falan mısın derlerdi.

ben güler geçerdim sadece. dışlandım bu hayatta hep. normal bir birey olarak yaşayamadım hiç. hergün bilgisayarıma gömülür ve sanal ortamda kendimi arardım.

ben neydim ? kendi kendime konuşma hastalığım vardı. sürekli filozoflar gibi konuşurdum odanın ortasında kendimle. sonra tekrar dalardım çöplüğüme.

zamanı eritirdim durmadan. sanki hayalle gerçek arasındaymışım gibi hissederdim. ben gerçek miydim yoksa değil miydim ?

neydim lan ben ? inanın bilmiyorum. bu düşünce tıpkı kuru bir odun çiğnemek gibi.

peki benim suçum neydi ? bu dünyanın çok büyük olduğunu bildiğim halde neden kendimi ezik gibi gösterdim insanlara ?

göstermek ? ya da sana yazılmış bir oyunu mükemmel bir şekilde oynamak.

kitap yazmaya başladım. kendimi anlattım. zihnimde ki o karmaşayı çizdim kağıtlara. titrek çizgiler birşeyler anlatmaya çalışsa da ben yine anlamıyordum.

çünkü kendimi aptal ve arafta sürünen bir mahluk gibi hissediyorum. uyku hariç tüm zamanımı cehennemde geçiriyormuşum gibi geliyordu. odamdan hiç çıkmıyordum. osuruk kokuları sinmişti duvarlara artık.

gelip beni bu durumdan kurtaracak olan insanları da kaçırıyordum bu yüzden.

bilmeden yaptığım işler beni hep 1 adım geriye zütürdü.

aradığım şey sadece saflıktı. saf bir tuvalde ne yaptığımı görmek istiyordum. ne saçmalıyordum acaba ? saçmaladığımın farkında olduğum halde bunu hiç sorgulamadım nedenini bilmediğim bir isteksizlik yüzünden.

insanların çok önem verdiği yüzleri vardır ya hani. herşeye bedeldir sürekli estetik ve makyaj yaparlar üstünde. o yüzden bende de vardı ve kızlar çok güzel olduğunu söylerlerdi. yakışıklıyım diye bana hep yaklaşırlardı. ama sonra yaşadığım hayata göz attıkları zaman bu ne saçmalık deyip uzaklaştılar.

anladım. insanlar tipe önem vermiyorlar.

aslında insanlar neye önem verdiklerini kendileri de bilmiyorlar. sadece kendi saçmalıklarını etrafta doğruymuş gibi söyleyip mutlu olmaya çalışıyorlar.

saçma...

insanlar sadece kendi bildiklerini doğru sanırlar. ama hiçbir tak bilmezler. kendilerini oynamaya çalışırlar başkalarının hayatlarında. kendilerini görmeyi denerler başkalarının hayallerinde. peki neden ?

dünyada yok olmuşluğun tadına bakmamak için. ben yok oldum. yokum ben bu dünyada. ben sadece şuan gördüğünüz satırları yazıyorum. ama yokum. göremiyorsunuz beni

ben hiçbir zaman sizin hayallerinizde olmayacağım. çünkü ben zayıfım.

insanlar kabul etmek istemezler zayıf olduklarını. mükemmel olduklarını da bilmezler. yaşadığı bu gezegeni kendi tarlası sanır ve sürer sadece.

neden hiçbir zaman hasat etmez ?

çünkü hasat etmeye gerek kalmadığını düşünür. ekerken toprağın ona herşeyi anlattığını sanır. toprak ona sadece işlenmemiş bir madde verir. insan kendi özünde kurmalıdır imparatorluğunu. zihninin derinliklerinde.

o imparatorluğu öyle bir kurmalıdır ki dış dünyaya vurduğunda herkesin gözleri kamaşsın.

ama sabredemezler.

sabretmediler.

savaşlarıyla övünen bir toplum içinde kayboldular.

toplum katildir. toplum beni az kalsın yok ediyordu. toplum beni ölesiye öldürmek istedi. ama kaçtım ! toplum beni kendi çöplüğünde kemik yapamadı hiç...

toplumu yendim ! ve ben işte buradayım. toplumu yendim.

ben kazandım !

toplum gerçek değildir. gerçek olmadığı için gerçek olanlarıda soyutlamaya çalışır. toplum insanlara ideoloji aşılar. toplum insanlara emir verir hep.

toplum insanları yönetir. peki insan nasıl bu kadar aptal olabiliyor ? neden kendini yönetmek istemeyip kendini 5 para etmez düşüncelere satıyor.

insanlar huur. kendini düşüncelere satan bir huur.

insanlar imparator işçisi olmayı seçiyor.

insanlar bir tak olduklarını sanırlar toplum içinde. ben gibi toplum dışındaki insanlara acırlar.

bana hep acıdılar. ben eziğim... ben kimsesi olmayan boş bir tarlayım.

onların gözünde.

ama ben kendimin tanrısıyım ! beni sadece kendim yönettiğim için bu haldeyim. peki neden yalnız yönetmek istedim kimse olmadan ?

çünkü güçlenmesi lazımdı çöplüğümün. ve şimdi o kadar güçlü bir çöplüğüm var ki insanlar girmeye cesaret edemiyorlar. insanlar imreniyorlar bana.

insanlar bir köle. insanlar toplumun kölesi. ve toplum ise benim kölem.

düşünceler çok yönlüdür. o kadar çok yönü vardır ki senin istemediğin şekilde istemediğin anda faklılık gösterebilir. sonsuzluktur düşünceler.

düşünce bir enerjidir. yoktan var edilemez. vardan yok edilemez. düşünceler zihninin derinliklerinde kelebek gibi uçuşur sen yok oldu sanırsın. bir gün ölümüne sebep olabilecek kadar gelişir.

insanlar hep sandıklarıyla yaşarlar. emin olarak yaşamayı hiç düşünmemişlerdir. hep olasılıkla üzerinde olan hayatlarını kendilerini kral olarak görürler.

mutlak yaşamı bulmak olasılık gerektirmez.

insanlar alışılmıştır.

alışılmışlığın tadı insanın heyecana olan susuzluğunu gidermez.

peki arkadaşsız ben şuan ne mi yapıyorum ? ulan bilmiyorum. şuan kendimi rüyada gibi görüyorum aynalardan. ne gerçek ne yalan göremiyorum. ben körüm siz ise benden kör.

yazdığım bu satırlar bana belki söyler bunların gerçek olup olmadığını.

hey black power şuan bu yazıyı yazıyorsun ve bu gerçek. emin ol gerçek. şuan düşünüyorsun ve yazıyorsun bunları. rüya değil bu.

öyleyse bu gerçek...

zihnim bir yumak halinde. çözmeye üşeniyorum. çünkü yoruldum artık. saçmalıkları açığa kavuşturmaya çalışmaktan sıkıldım artık.

ne oldu biliyor musunuz ?

benim artık ölme vaktim geldi. hissediyorum. yapacak birşeyim kalmadı dünyada. sonsuzluğuma gitmek en iyisi olmaz mı ?

insanların taptığı şeyler vardır ya hani. ciks para aşk dost içki sigara...

hiçbiriyle bir muhabbetim olmadan gitmek bu gezegenden sevindirici olacak değil mi ?

belki gideceğim yeni yerde bunlardan daha güzel şeylerle karşılaşacağım. belkide aptallar olmayacak orada ha.

toplum olmayacak belkide. yok edeceği insanlar, gezegen.

sanırım bir boşlukta kaybolacağım. içinde hiçbir şeyin olmadığı. hiçlik. kaosun olmadığı ferahlık. sonsuz huzur ancak hiçlikle sağlanabilirdi zaten.

ben sonsuz huzura dönüşeceğim peki ya siz ne olacaksınız ?

on yargilar uzerine insa edilen hayatlar kadar sacma goruntuler yoktur belkide. insanlarin eline istediklerini yapabilme firsati verilmisken bu cokuntu ruh hali kisitlayabiliyor istenilenleri...

bu ruhun ebediyeti var miydi ki belli miydi birseyler ?

insanlar neden hic olmeyecekmis gibi yasarlar biliyor musunuz ? cunku unuturlar. insanlar insanlara birseyleri surekli unutturur ve tanriymis gibi yasarlar. oksijenini soludugu gezegende mukemmel ama bir hic oldugu aklina gelmez. ve ben buna en buyuk onyargi diyorum.

olumsuzluk...

insanlar neden uzulurler onuda hic anlamiyorum. ne icin uzulurken ve neye uzulurler ? sevgili denilen olay vardir ya hani. aglarlar falan...

insanlar goremediler. gorememeleri normal cunku cok az insan kor olarak dogmadi. digerlerinin biraz gayret etmesi gerekiyordu. ama onlar kor olduklarinin farkinda degildiler. dunyanin onlara sundugu bana gore tirnak kadar zevklerle mesgulduler hep ve oylelerde halen. ben bu satirlari yazarken onlarin gozunde atarli bir ergenim. bu cok bilmisliktir. ben ergen degildim halbu ki.

bu nedir biliyor musunuz ? aptal oldugunu kabul etmeme uzerine karsidaki insana karsi istemsiz gerceklesen savunma mekanizmasidir. insan istesede engel olamaz cunku ozunde bu vardir. o yuzden cevap vermeyecegim bu aptallara.

dunya sizin icin cok kucuk aptallar. cunku kendi coplugunuzde ask para ve ciks var sadece.

temelinde ise kocaman bir on yargi. herseye karsi.

insanlar asosyalligi cok farkli yonden goruyorlar. asosyal olmak insanin kendi istegine baglidir. o insanlarla iletisim kurmaz cunku kendi dunyasi yeterince buyuktur.

siz bu insanlarin yaptiklari seyleri bir kusur olarak gorursunuz surekli. cunku siz aptallarsiniz. insanlarla takilarak hicbir gelisim gosteremeyen siz aciz varliklarin nefreti vardir mukemmellere.

lakin bu asosyallik de degildir aslinda. nefes aliyoruz disariya cikiyoruz. ama insanlarla iltesime gecmiyoruz. sizde bunu asosyallik olarak tanimliyorsunuz.

sosyallik insanlarla konusup gezmek mi ? sinemaya gidip ciks yapmak midir ? kafeye gidip kahkaha atip orada burada kendini begendirmeye calismak midir ?

daha hicbir seyi bilmeyen bu aciz canlilari kendi dunyama almak buyuk bir aptallik olurdu.