benim hiç arkadaşım yok var ama yok lan işte

sifona neler hissettigimi anlatirdim. cikacagimda ise sifonu ceker gorusuruz derdim. komsu birgun tuvalette beni dinlemis ve kapiyi caldi. evladim sen mal misin ? dedi. ben insanim dedim ve kapattim suratina kapiyi.

anladim insanlar olasiliklara inanmiyorlar.

sevimsiz yüzlerin bana 'yalnız değilsin' demesiyle kandırıldım bir çok kez. onlara derdimi anlatmaya çalıştım defalarca.

aldığım yanıt her zaman aynı şey oldu. 'üzülme kanka geçer yanındayız biz'

içimden geçiriyordum ulan ben ne diyorum bu basit mahlukat ne diyor ?

ben insani yalnızlıktan bahsetmiyordum oysaki. ben duygu yalnızlığından bahsediyordum. ben his yalnızlığından bahsediyordum. kime söylediysem aynı cevaplar.

hep bir kişi bekledim. bana farklı cevap verecek beni anlayabilecek bir kişi. ama o kişi hiç çıkmadı. koca dünyada yalnız olduğumun farkına vardım.

son girdiği entry'lere bakılıp mallık seviyesinin enlerde olduğunu söyleyenebilir. edebi yazılar yazdığına bakmayın. şu hayatta azcık çaba sarfedip kendine yer bulamamış egoist bu arkadaş. önerim kâle alınmaması yönündedir.

peki sorunun sadece diğerleri olduğunu düşünmek yerine asıl sorunun kendin olabileceğini düşündün mü hiç? eğer hayırsa egoistliktir bu. hem ne kadar insan ile tanıştın ki genelleme yapabiliyorsun? 1000 insan ile tanışsan bile böyle genelleme yapamazsın. kibrini yen. her zaman oralarda bir yerlerde, diplerde ama bir yerlerde 'o' vardır.

sadece toplumu görüp 'sen'leri göremeyen bir ezik işte bu..

Biraz kibir sezsemde reserve okunur bu

ayperi.

lan bi karıya git geçer amk

not:durumumuz yoktu bizim okumadım

ulan birkaç entry okudum adam beni anlatmış amk devam edicem okumaya

kucuk bir kivilcimin
ofkesinin kanitiydi bu koca yangin
sozumu bitirmek istiyorum huur !
dinleme beni kapali anilarinin ardindan.

kotulukler yukselmeye basladi dunyada
haberin var mi cocuk !
ben degistim, ben cok degistim biliyor musun ?
beni zaman katletti, digerleri gibi.
zaman beni senden ayirdi.

simdi coplugume gidiyorum. karanlik coktu. acikmistir anilarim !
sevgilinin bedeninden bir opucuk almaya gidiyorum bu gece,
ruzgarin sessiz bakislari altinda
ezilmeye gidiyorum.

yalnızlık genelde kişinin isteği doğrultusunda gerçekleşir. istisnalar var tabii ki. ben istemeden gerçekleşen bu insansızlık benim sonum olacak biliyorum. şuan insansız olduğumun farkındayım ama başka bir gezegende ya da boyuttayım gibi hissediyorum. kimse anlamıyor. ve ben yine derin bir suskunluk içinde günlük işlerimi yapmaya devam ediyorum.

bir elma dilimi ısırdım. onu yedim. sonra elimde kalan parçaya uzun süre baktım. ve ben bakarken elma sararıyordu. peki neden ?

o yiyecekten milyonlarca bakteri nasipleniyordu. insanlar ne yapması gerektiğini bilmiyorlar. benciller. dünyayı kendi mallarıymış gibi görmekten vazgeçmeliler. insanlar mükemmel yırtıcılardır. ekosistemin en tehlikeli canlısıdır insan. ve kendini yok edecek olanda.

sabahın bir köründe kalktım. kendi çöplüğümde yine ufak bir dolaşmadan sonra bir kahve yaptım kendime. buharlar çıkıyordu. buğulanmış oda penceremin arkasından korkarak izledim dünyayı. hiç kimsenin benim varlığımdan haberi yok !

boştu sokaklar. iki üç sokak köpeğinin kavgasına tanık oldum. dünyanın karmaşası herşeyi etkiliyordu.

sonra güneş kendini iyice belli etmeye başladı karanlık bulutların arkasından. dünya aydınlanıyordu. peki insanlar aydınlanabilecek miydi ?

aydınlık görünen bu karanlık dünyanın altında neler yatıyordu ?

sonra hafif bir meltem esti dışarıda. ağaçlarda kalan 2-3 yaprakta savruldu öylece. dünya dönüyordu.

anladım ben yaşıyorum.

okurum belki

hayat hakkında istediğin kadar bilgi öğren. eğer yaşamayı bilmiyorsan, ezilen yine sen olacaksın. su gibidir hayat. dokunur ve hissedersin ama hiçbir zaman tutmayı beceremezsin. önce eline bir bardak almayı öğrenmelisin. sonra onu istediğin gibi doldurup içmelisin. yapamıyorsan eğer sen mükemmel olduğunu bilmiyorsun demektir. ve hayat seni iyi ki ezmiş zavallı insan... sen acizsin ben ise mükemmelim.

hayat yaşamak mıydı ? yoksa yaşamanın ötesinde bir yalnızlık mı ? soruyordum kendime. ama cevap verecek bir beni bile bulamıyordum. tek nefeslik anın hasretini kusuyordum ruhuma. beni anlayan bir çift göze muhtaç olduğum hissi yaralıyordu zihnimi. düşünemiyordum. kaybolmuşluğun tadı ovuşturuyordu bedenimi.

sessizliğin sesi,
bozdu yine sessizliği.
kaybolan bir ruhun
yüzü olur muydu ki ?
karanlık çökünce üzerine,
tek nefesinde yalnızlığın
boğulursun.
kapanmışlıkların aydınlatır zihnini...
ve sen hiçliğin tadını
hissedersin.

peki arkadaşsız ben şuan ne mi yapıyorum ? ulan bilmiyorum. şuan kendimi rüyada gibi görüyorum aynalardan. ne gerçek ne yalan göremiyorum. ben körüm siz ise benden kör.

yazdığım bu satırlar bana belki söyler bunların gerçek olup olmadığını.

hey black power şuan bu yazıyı yazıyorsun ve bu gerçek. emin ol gerçek. şuan düşünüyorsun ve yazıyorsun bunları. rüya değil bu.

insanlar hep sandıklarıyla yaşarlar. emin olarak yaşamayı hiç düşünmemişlerdir. hep olasılıkla üzerinde olan hayatlarını kendilerini kral olarak görürler.

mutlak yaşamı bulmak olasılık gerektirmez.

insanlar alışılmıştır.

alışılmışlığın tadı insanın heyecana olan susuzluğunu gidermez.

çünkü güçlenmesi lazımdı çöplüğümün. ve şimdi o kadar güçlü bir çöplüğüm var ki insanlar girmeye cesaret edemiyorlar. insanlar imreniyorlar bana.

insanlar bir köle. insanlar toplumun kölesi. ve toplum ise benim kölem.

düşünceler çok yönlüdür. o kadar çok yönü vardır ki senin istemediğin şekilde istemediğin anda faklılık gösterebilir. sonsuzluktur düşünceler.

düşünce bir enerjidir. yoktan var edilemez. vardan yok edilemez. düşünceler zihninin derinliklerinde kelebek gibi uçuşur sen yok oldu sanırsın. bir gün ölümüne sebep olabilecek kadar gelişir.