benim hiç arkadaşım yok var ama yok lan işte

toplum katildir. toplum beni az kalsın yok ediyordu. toplum beni ölesiye öldürmek istedi. ama kaçtım ! toplum beni kendi çöplüğünde kemik yapamadı hiç...

toplumu yendim ! ve ben işte buradayım. toplumu yendim.

ben kazandım !

çünkü hasat etmeye gerek kalmadığını düşünür. ekerken toprağın ona herşeyi anlattığını sanır. toprak ona sadece işlenmemiş bir madde verir. insan kendi özünde kurmalıdır imparatorluğunu. zihninin derinliklerinde.

o imparatorluğu öyle bir kurmalıdır ki dış dünyaya vurduğunda herkesin gözleri kamaşsın.

ama sabredemezler.

sabretmediler.

savaşlarıyla övünen bir toplum içinde kayboldular.

ben hiçbir zaman sizin hayallerinizde olmayacağım. çünkü ben zayıfım.

insanlar kabul etmek istemezler zayıf olduklarını. mükemmel olduklarını da bilmezler. yaşadığı bu gezegeni kendi tarlası sanır ve sürer sadece.

neden hiçbir zaman hasat etmez ?

insanlar sadece kendi bildiklerini doğru sanırlar. ama hiçbir tak bilmezler. kendilerini oynamaya çalışırlar başkalarının hayatlarında. kendilerini görmeyi denerler başkalarının hayallerinde. peki neden ?

dünyada yok olmuşluğun tadına bakmamak için. ben yok oldum. yokum ben bu dünyada. ben sadece şuan gördüğünüz satırları yazıyorum. ama yokum. göremiyorsunuz beni

aslında insanlar neye önem verdiklerini kendileri de bilmiyorlar. sadece kendi saçmalıklarını etrafta doğruymuş gibi söyleyip mutlu olmaya çalışıyorlar.

saçma...

aradığım şey sadece saflıktı. saf bir tuvalde ne yaptığımı görmek istiyordum. ne saçmalıyordum acaba ? saçmaladığımın farkında olduğum halde bunu hiç sorgulamadım nedenini bilmediğim bir isteksizlik yüzünden.

insanların çok önem verdiği yüzleri vardır ya hani. herşeye bedeldir sürekli estetik ve makyaj yaparlar üstünde. o yüzden bende de vardı ve kızlar çok güzel olduğunu söylerlerdi. yakışıklıyım diye bana hep yaklaşırlardı. ama sonra yaşadığım hayata göz attıkları zaman bu ne saçmalık deyip uzaklaştılar.

anladım. insanlar tipe önem vermiyorlar.

çünkü kendimi aptal ve arafta sürünen bir mahluk gibi hissediyorum. uyku hariç tüm zamanımı cehennemde geçiriyormuşum gibi geliyordu. odamdan hiç çıkmıyordum. osuruk kokuları sinmişti duvarlara artık.

gelip beni bu durumdan kurtaracak olan insanları da kaçırıyordum bu yüzden.

bilmeden yaptığım işler beni hep 1 adım geriye zütürdü.

bir zamanlar doslarım vardı, ruhlarımız birbirine temas ederdi. sonra arkadaşlarım oldu hepsi, o gün bugündür ruhuma hitabeden ruhsal doyumu sağlayan bir dostum olmadı. rahatsız mıyım ? hayır. sadece söylemek için söylüyorum. yoksa yalnız geldik yalnız gidicez

öyleyse bu gerçek...

zihnim bir yumak halinde. çözmeye üşeniyorum. çünkü yoruldum artık. saçmalıkları açığa kavuşturmaya çalışmaktan sıkıldım artık.

ne oldu biliyor musunuz ?

benim artık ölme vaktim geldi. hissediyorum. yapacak birşeyim kalmadı dünyada. sonsuzluğuma gitmek en iyisi olmaz mı ?

insanların taptığı şeyler vardır ya hani. ciks para aşk dost içki sigara...

hiçbiriyle bir muhabbetim olmadan gitmek bu gezegenden sevindirici olacak değil mi ?

belki gideceğim yeni yerde bunlardan daha güzel şeylerle karşılaşacağım. belkide aptallar olmayacak orada ha.

toplum olmayacak belkide. yok edeceği insanlar, gezegen.

ne yaptığının farkına varamadığın zamanlar, ve sonrası pişmanlıklar. insanlar hep bu iki denklem arasında kaybolmuştur. fakat hiçbir zaman vazgeçmezler.
bazende farkında olup bir şeyler yaparlar. sonucunda tekrar pişmanlık yaşar ve etrafına yaptığı şeylerin doğru olduğunu göstermeye çalışarak pişmanlık duygusunu bastırmaya çalışır. bu da bizim ne kadar aptal canlılar olduğumuzun kanıtıdır. ben aptal degildim...

bu beyinler asla ic dunyaya acilamazdi. cunku muhurlenmisti. sadece kendi bildigi dogrular ve yanilanlar... beyaz bulutlarda uzanmak ve dunyayi izlemek. kapanmis bir havanin insana verdigi huzur. huzurun insana verdigi yepyeni bir ruh. esen ruzgar ve kendi coplugunde ki coplerin hareket etmesi ve sesler cikarmasi.

yasamin belirtileridir bunlar.

beyin cok fonksiyonlu bir evrendir. ve beynin icinde yasadigin bir dunyan vardir. eger o dunyayi sen yonetiyorsan beyin senin demektir. eger ki beyin denen gezegenin boslugunda kaybolduysan beyin herzaman ki islevini gorur. bu tipki kisin gelince kar yagmasi gibi. o dumduz bir cizgidir. o cizgileri sen sekillendirebilirsin.

iste o cizgilerde ask para ve ciksten ibarettir. o cizgiyi sekillendiremeyenler benim gibilere asosyal ergen kendini filozof saniyor diyenlerin ta kendisidir.

ergen degildim ben. sakallarim cikmisti. sacim uzamisti. saddam gibi olmustum. ama devirdiler beni.

toparlandim. kendime koca bir dunya kurdum.

o dunyanin guzelliklerinden en ufak bir haberi bile olmayan siz aciz zavalli pisliklerin yasamini inceliyorum hergun. hemde hergun.

para icin mi ? ciks icin mi ? ask icin mi ? koca dunyada hayat nasil sadece bunlardan ibaret olabilir aklim hala almiyor.

biliyor musun be sevgi neferi insanlar aslinda hic karmagib degiller. tek sey insanlar kendini degil beyinler insanlari kontrol ediyor. beyinler piclik yapiyor ve mukemmeli bir maymundan dusuk seviyeye indiriyor. insan ise farkinda olmuyor. cunku insan ben yaptim ! diyor.

kucuk bir olay benimkisi. ama insanlar pireyi at yapmakta cok ustadirlar. cunku birilerini umursadiklarini sanirlar. umursamiyorlar. insanlar neden birbiriyle herzaman etkilesim icinde bulundu gereginden fazla ? cunku insanlar robot degiller degil mi ? peki neden robotlar gibi yasiyor bu insanlar ?

kendilerini bu evrende farkli gormenin ne faydasi olabilir ki ? insanlar robotlar kadar olamadi. insanlar robotu yaratti. ama neden robotun yaptiklariyla kendi yaptiklarini karsilastiramadi ?

bir robot en fazla yuruyebilir ve dans edebilir. peki insan ? bu kadar mukemmel bir canli nasil olurda bir robota donusur anlamiyorum.

robotlar insanlara hizmet vermek icin calisirlar. peki insan ne icin calisir ?

pgibolog diye bir olay vardir ya hani. parayla insan anlamak ? her iyiligin icine bir kotuluk sokan insanlar... para gelmis gecmis en buyuk cinayettir. insanlarin saf duygularini satin alirsiniz parayla. yerine kendi pisliginizle bulanmis duygulari yerlestirir onu yonetirsiniz.

parayla insanlara yardimci olunacagini kim soylemisse cok yanilmis. derdini bir duvara anlat o da ayni is gorur hem paran cebinde kalir. ayrica duvar sana sacma sapan ogutler de vermez.

iki farkli kimligim var benim. biri kendi dunyamda dolandigim kimlik. digeri ise dis dunyada dolandigim. iki dunyada birden yasamak cok zevk verici aslinda.

ailem bana acinasi gozlerle bakiyorlar. gerci aile dedigim ablam ve babam.

yemek yerken beni izliyorlar surekli. hergun bana ayni soruyu soruyorlar. senin neyin var ?

yuzlerine bakiyorum ve konusmuyorlar. kalkiyorum. coplugume donuyorum tekrardan. anlatmak istedigim cok sey vardi. acaba anlarlar miydi beni ?

hic sanmiyorum. hayatin onlari surukleyisini izliyordum ve onlar cok yipranmislardi. ben onlara anlatmak istiyordum ama ne anlatacaktim.

benim ruh hastasi oldugumu soyluyorlar sanirim. bilmiyorum.

insanlar asosyalligi cok farkli yonden goruyorlar. asosyal olmak insanin kendi istegine baglidir. o insanlarla iletisim kurmaz cunku kendi dunyasi yeterince buyuktur.

siz bu insanlarin yaptiklari seyleri bir kusur olarak gorursunuz surekli. cunku siz aptallarsiniz. insanlarla takilarak hicbir gelisim gosteremeyen siz aciz varliklarin nefreti vardir mukemmellere.

lakin bu asosyallik de degildir aslinda. nefes aliyoruz disariya cikiyoruz. ama insanlarla iltesime gecmiyoruz. sizde bunu asosyallik olarak tanimliyorsunuz.

sosyallik insanlarla konusup gezmek mi ? sinemaya gidip ciks yapmak midir ? kafeye gidip kahkaha atip orada burada kendini begendirmeye calismak midir ?

daha hicbir seyi bilmeyen bu aciz canlilari kendi dunyama almak buyuk bir aptallik olurdu.

insanlar neden uzulurler onuda hic anlamiyorum. ne icin uzulurken ve neye uzulurler ? sevgili denilen olay vardir ya hani. aglarlar falan...

insanlar goremediler. gorememeleri normal cunku cok az insan kor olarak dogmadi. digerlerinin biraz gayret etmesi gerekiyordu. ama onlar kor olduklarinin farkinda degildiler. dunyanin onlara sundugu bana gore tirnak kadar zevklerle mesgulduler hep ve oylelerde halen. ben bu satirlari yazarken onlarin gozunde atarli bir ergenim. bu cok bilmisliktir. ben ergen degildim halbu ki.

bu nedir biliyor musunuz ? aptal oldugunu kabul etmeme uzerine karsidaki insana karsi istemsiz gerceklesen savunma mekanizmasidir. insan istesede engel olamaz cunku ozunde bu vardir. o yuzden cevap vermeyecegim bu aptallara.

dunya sizin icin cok kucuk aptallar. cunku kendi coplugunuzde ask para ve ciks var sadece.

temelinde ise kocaman bir on yargi. herseye karsi.

on yargilar uzerine insa edilen hayatlar kadar sacma goruntuler yoktur belkide. insanlarin eline istediklerini yapabilme firsati verilmisken bu cokuntu ruh hali kisitlayabiliyor istenilenleri...

bu ruhun ebediyeti var miydi ki belli miydi birseyler ?

insanlar neden hic olmeyecekmis gibi yasarlar biliyor musunuz ? cunku unuturlar. insanlar insanlara birseyleri surekli unutturur ve tanriymis gibi yasarlar. oksijenini soludugu gezegende mukemmel ama bir hic oldugu aklina gelmez. ve ben buna en buyuk onyargi diyorum.

olumsuzluk...