benim hiç arkadaşım yok var ama yok lan işte

yalnız değilsin. hiç arkadaşı olmamak nedir iyi bilirim.e evden çıkacak bahanen bile olmaz. çıksan yarım saat dolaşır gelirsin. gidecek yer sohbet edecek kimse yoktur çünkü

ne kadar saçma değil mi ? insanlar neden hep bir zincirle bağlı birbirine ?

arkadaşlar nedir ki ? bana sürekli sen bir aptalsın ve çok gizem dolusun malsın nasıl yaşayabiliyorsun lan böyle yalnız başına aile yok karı yok kız yok içki yok nesin olum sen tarikat üyesi falan mısın derlerdi.

ben güler geçerdim sadece. dışlandım bu hayatta hep. normal bir birey olarak yaşayamadım hiç. hergün bilgisayarıma gömülür ve sanal ortamda kendimi arardım.

ben neydim ? kendi kendime konuşma hastalığım vardı. sürekli filozoflar gibi konuşurdum odanın ortasında kendimle. sonra tekrar dalardım çöplüğüme.

zamanı eritirdim durmadan. sanki hayalle gerçek arasındaymışım gibi hissederdim. ben gerçek miydim yoksa değil miydim ?

neydim lan ben ? inanın bilmiyorum. bu düşünce tıpkı kuru bir odun çiğnemek gibi.

kapalı kapılar ardından izlediğim şehir var karşımda. izlemeye korktuğum bir şehir.
dehlizlerde kaybolup gitmiş bir sürü ruh gördüğüm. hiçbirinin kurtulmak gibi bir düşüncesi yoktu. çünkü her biri yaşdıbını kabullenmiş olmakla beraber insanlığını yitirmişti. sadece aşk ciks ve para üzerine kurulu bir dünyada farklı şeyler yaratmaya çalışan ben. nereye kadar dayanacağımı bilemiyorum.

insanların sende ne gördüğü önemli değil. önemli olan insanın kendine bakıp ne gördüğüdür.
boş bir tuvale resim çizmek değildir insanın kendinde ne gördüğünü. o tuvali nelerle doldurduğudur asıl olan.

sanırım bir boşlukta kaybolacağım. içinde hiçbir şeyin olmadığı. hiçlik. kaosun olmadığı ferahlık. sonsuz huzur ancak hiçlikle sağlanabilirdi zaten.

ben sonsuz huzura dönüşeceğim peki ya siz ne olacaksınız ?

suan hava çok sıcak. ruhumu tazelerken suan icimde ki bu gucun betimlemesini yapabilecegimi zannetmiyorum. bu seyin verdigi tadi insanlar sacma yollarla aramakta cok ustalasmislar bu zamanlarda.

ciks ? bir penis ve bir vajinanin insana verdigi anlik mutluluk ? o anlik ? mutlulugu yakalamak sadece ciks ise gozunuzde, siz gercekten birer aptalsiniz.

yasadiginiz yerden disariya cikin. sadece cikin. ve etrafiniza bakin. sessizce. kafanizda hicbir sey yokken. yeni dogmus bir bebek safliginda izleyin dunyayi. ve ne kadar kirlendigini gorun.

toplum gerçek değildir. gerçek olmadığı için gerçek olanlarıda soyutlamaya çalışır. toplum insanlara ideoloji aşılar. toplum insanlara emir verir hep.

toplum insanları yönetir. peki insan nasıl bu kadar aptal olabiliyor ? neden kendini yönetmek istemeyip kendini 5 para etmez düşüncelere satıyor.

insanlar huur. kendini düşüncelere satan bir huur.

insanlar imparator işçisi olmayı seçiyor.

duygulandım aynı ben ...

çok tanıdık

lan bi karıya git geçer amk

not:durumumuz yoktu bizim okumadım

eski pusku bir haliya bakiyordum. halinin uzerinde ki desenler o kadar karmagib ve ilgincti ki. kayboluyordum sekiller icinde. uzerlerinde yuruyordum. orasi da ayri bir dunyaydi. tatlar farkli farkliydi.

koca bir evren ve milyonlarca dunya. sonra sessizlik cokuyordu bedenime. halinin ustune serilmis bedenimi kaldiriyordum. kanlanmis gozlerimi ellerimle ovusturup yillarca ruya gormus hissi tat veriyordu ortama.

yalnızlık insanın isteğine göre şekillenir. yalnız olmak önemli değildir. her insanda görülen bir ruh halidir. önemli olan neden yalnız olduğundur. ve bu yalnızlığın kişinin üstünde ne tür bir etki bıraktığı kişi tarafından sorgulanmadıkça neden yalnız olduğu hakkında hiç bir fikri olmaz. sadece yalnızım der. istekleriniz sizin mutluluk biletinizdir. ne istediğiniz önemli değildir. neyi nasıl isteyeceğiniz önemlidir. yalnızlık istediğiniz zaman elinize gelmez. onu kendiniz istediğiniz için yaratırsınız ama farkında olmazsınız. bu ikisi arasında ki koca farkı göremedikçe istekleriniz sizin istediğiniz doğrultuda gerçekleşmez.

bu kitabimdan bir parca.

gerci cogu kitabimdan bir parca. burada bir dunya yaziyorum gorebilene. gormeyen zaten kufur edip gecenlerdir.

hayat zamanın kölesidir. zaman ve insan arasında ki bağı koparmaya çalışan hayat genelde galip gelen taraf olur. ama hayatı yöneten zaman aldırış etmez. insanlar yanlış kişiye güvendiklerini anladıkları an zamanı ararlar. aslında zaman insanların hep yanındadır. ama onlar bunu göremezler.

insanların neyi nasıl düşündükleri önemli değil. insanların düşündüğü şeyleri kendi hayatına yansıtabilmesidir önemli olan. bazen düşünür söylersin. bazende söyler düşünürsün. ama kimse farkına varamaz. sen kendinle kalırsın koca dünyanda. başkası girmek istese de giremez. çünkü benliğin sarmıştır tüm dünyanı. ve küçücük sandığın o dünyanda dönen kocaman şeylerin varlığından haberin bile olmaz.

hayatın acımasız olduğunu söylerler hep
evet öyle aslında
hayat zavallılara acımaz
aynalarda ki yansımaların
hayalden öte olduğunu fark edemeyenler
işte onlara acımaz hayat
çünkü en iyi yaptıkları şey
kendilerini ezdirmek
bu doğanın kanunuydu
evvelden beri
ama göremediler
hiç

hastasın olm sen okumadım

hayatın gizli satırları arasında görülmeyi bekleyen 'sen'leri görmek gerekir. seni sen yapan şey özünün içinden bir şeyleri çekip almandır. seni sen yapan şeyler başkasına ait olursa eğer 'sen' olmazsın. sen 'o' olursun. o da başkası ve sende başkası.

sessizliğe gömülmüş bir geceden kaçıyorum. nefesiyle uyandığım bir çığlığın ruhumda uyandırdığı alışılmış benliğe tekrar gömülüyorum. sonra onun içinde kayboluyorum. birbirine bağlanmış halkalardan sızan aydınlığın tadı her şeye bedeldir aslında.

dalıyorsun uzaklara. görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

gökyüzüne bakardım çocukken. anlamsız ama bir o kadar da anlamlı bir boşlukta bulurdum kendimi. o boşluğa bırakıverdim ruhumu. çok güzeldi herşey. sonra baktım ki büyümüşüm. eskisi gibi değildi hiçbir şey. eskisi gibi heyecan vermiyordu. çünkü masumiyet gitmişti. çünkü çocukluğumu kaybetmiştim...

farklı duygular aradım. beni mutlu edecek duygular. sonra zenginlere baktım. onlarda kendilerini mutlu edecek duygular arıyorlardı. onları mutlu edecek duygular aslında bendeydi. ben onlardan daha zengindim...

(bkz: Depresif Kişilik Bozukluğu)
yinede yazılarını sevdim

hatırsız bir hayatın soluk yüzlü genci... değişen her zaman yüzler olmuştur. gönüller değişmez, anılarda öyle. sevgi neferlerin tek tek koparken ruhundan, gençliğin gelir yanına seni kurtarmak için. ama sen görmezsin.

dalıyorsun uzaklara. görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

uzun zaman once yazdigim bu satirlarin onemi hic yitirilmemis ben dunyamda. hep ayni canlilikla devam ediyorlar gorevlerine.

okurum belki

son girdiği entry'lere bakılıp mallık seviyesinin enlerde olduğunu söyleyenebilir. edebi yazılar yazdığına bakmayın. şu hayatta azcık çaba sarfedip kendine yer bulamamış egoist bu arkadaş. önerim kâle alınmaması yönündedir.