benim hiç arkadaşım yok var ama yok işte

iki farkli kimligim var benim. biri kendi dunyamda dolandigim kimlik. digeri ise dis dunyada dolandigim. iki dunyada birden yasamak cok zevk verici aslinda.

ailem bana acinasi gozlerle bakiyorlar. gerci aile dedigim ablam ve babam.

yemek yerken beni izliyorlar surekli. hergun bana ayni soruyu soruyorlar. senin neyin var ?

yuzlerine bakiyorum ve konusmuyorlar. kalkiyorum. coplugume donuyorum tekrardan. anlatmak istedigim cok sey vardi. acaba anlarlar miydi beni ?

hic sanmiyorum. hayatin onlari surukleyisini izliyordum ve onlar cok yipranmislardi. ben onlara anlatmak istiyordum ama ne anlatacaktim.

benim ruh hastasi oldugumu soyluyorlar sanirim. bilmiyorum.

pgibolog diye bir olay vardir ya hani. parayla insan anlamak ? her iyiligin icine bir kotuluk sokan insanlar... para gelmis gecmis en buyuk cinayettir. insanlarin saf duygularini satin alirsiniz parayla. yerine kendi pisliginizle bulanmis duygulari yerlestirir onu yonetirsiniz.

parayla insanlara yardimci olunacagini kim soylemisse cok yanilmis. derdini bir duvara anlat o da ayni is gorur hem paran cebinde kalir. ayrica duvar sana sacma sapan ogutler de vermez.

kucuk bir olay benimkisi. ama insanlar pireyi at yapmakta cok ustadirlar. cunku birilerini umursadiklarini sanirlar. umursamiyorlar. insanlar neden birbiriyle herzaman etkilesim icinde bulundu gereginden fazla ? cunku insanlar robot degiller degil mi ? peki neden robotlar gibi yasiyor bu insanlar ?

kendilerini bu evrende farkli gormenin ne faydasi olabilir ki ? insanlar robotlar kadar olamadi. insanlar robotu yaratti. ama neden robotun yaptiklariyla kendi yaptiklarini karsilastiramadi ?

bir robot en fazla yuruyebilir ve dans edebilir. peki insan ? bu kadar mukemmel bir canli nasil olurda bir robota donusur anlamiyorum.

robotlar insanlara hizmet vermek icin calisirlar. peki insan ne icin calisir ?

para icin mi ? ciks icin mi ? ask icin mi ? koca dunyada hayat nasil sadece bunlardan ibaret olabilir aklim hala almiyor.

biliyor musun be sevgi neferi insanlar aslinda hic karmagib degiller. tek sey insanlar kendini degil beyinler insanlari kontrol ediyor. beyinler piclik yapiyor ve mukemmeli bir maymundan dusuk seviyeye indiriyor. insan ise farkinda olmuyor. cunku insan ben yaptim ! diyor.

beyin cok fonksiyonlu bir evrendir. ve beynin icinde yasadigin bir dunyan vardir. eger o dunyayi sen yonetiyorsan beyin senin demektir. eger ki beyin denen gezegenin boslugunda kaybolduysan beyin herzaman ki islevini gorur. bu tipki kisin gelince kar yagmasi gibi. o dumduz bir cizgidir. o cizgileri sen sekillendirebilirsin.

iste o cizgilerde ask para ve ciksten ibarettir. o cizgiyi sekillendiremeyenler benim gibilere asosyal ergen kendini filozof saniyor diyenlerin ta kendisidir.

ergen degildim ben. sakallarim cikmisti. sacim uzamisti. saddam gibi olmustum. ama devirdiler beni.

toparlandim. kendime koca bir dunya kurdum.

o dunyanin guzelliklerinden en ufak bir haberi bile olmayan siz aciz zavalli pisliklerin yasamini inceliyorum hergun. hemde hergun.

bu beyinler asla ic dunyaya acilamazdi. cunku muhurlenmisti. sadece kendi bildigi dogrular ve yanilanlar... beyaz bulutlarda uzanmak ve dunyayi izlemek. kapanmis bir havanin insana verdigi huzur. huzurun insana verdigi yepyeni bir ruh. esen ruzgar ve kendi coplugunde ki coplerin hareket etmesi ve sesler cikarmasi.

yasamin belirtileridir bunlar.

Ne yaptığının farkına varamadığın zamanlar, ve sonrası pişmanlıklar. insanlar hep bu iki denklem arasında kaybolmuştur. Fakat hiçbir zaman vazgeçmezler.
Bazende farkında olup bir şeyler yaparlar. Sonucunda tekrar pişmanlık yaşar ve etrafına yaptığı şeylerin doğru olduğunu göstermeye çalışarak pişmanlık duygusunu bastırmaya çalışır. Bu da bizim ne kadar aptal canlılar olduğumuzun kanıtıdır. ben aptal degildim...

Kapalı kapılar ardından izlediğim şehir var karşımda. izlemeye korktuğum bir şehir.
Dehlizlerde kaybolup gitmiş bir sürü ruh gördüğüm. Hiçbirinin kurtulmak gibi bir düşüncesi yoktu. Çünkü her biri yaşdıbını kabullenmiş olmakla beraber insanlığını yitirmişti. Sadece aşk ciks ve para üzerine kurulu bir dünyada farklı şeyler yaratmaya çalışan ben. Nereye kadar dayanacağımı bilemiyorum.

insanların sende ne gördüğü önemli değil. Önemli olan insanın kendine bakıp ne gördüğüdür.
Boş bir tuvale resim çizmek değildir insanın kendinde ne gördüğünü. O tuvali nelerle doldurduğudur asıl olan.

Sessizliğin sesi,
Bozdu yine sessizliği.
Kaybolan bir ruhun
Yüzü olur muydu ki ?
Karanlık çökünce üzerine,
Tek nefesinde yalnızlığın
Boğulursun.
Kapanmışlıkların aydınlatır zihnini...
Ve sen hiçliğin tadını
Hissedersin.

Hayat hakkında istediğin kadar bilgi öğren. Eğer yaşamayı bilmiyorsan, ezilen yine sen olacaksın. Su gibidir hayat. Dokunur ve hissedersin ama hiçbir zaman tutmayı beceremezsin. Önce eline bir bardak almayı öğrenmelisin. Sonra onu istediğin gibi doldurup içmelisin. Yapamıyorsan eğer sen mükemmel olduğunu bilmiyorsun demektir. Ve hayat seni iyi ki ezmiş zavallı insan... Sen acizsin ben ise mükemmelim.

Hayat yaşamak mıydı ? Yoksa yaşamanın ötesinde bir yalnızlık mı ? Soruyordum kendime. Ama cevap verecek bir beni bile bulamıyordum. Tek nefeslik anın hasretini kusuyordum ruhuma. Beni anlayan bir çift göze muhtaç olduğum hissi yaralıyordu zihnimi. Düşünemiyordum. Kaybolmuşluğun tadı ovuşturuyordu bedenimi.

Hatırsız bir hayatın soluk yüzlü genci... Değişen her zaman yüzler olmuştur. Gönüller değişmez, anılarda öyle. Sevgi neferlerin tek tek koparken ruhundan, gençliğin gelir yanına seni kurtarmak için. Ama sen görmezsin.

Dalıyorsun uzaklara. Görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. Hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... Göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. Nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

uzun zaman once yazdigim bu satirlarin onemi hic yitirilmemis ben dunyamda. hep ayni canlilikla devam ediyorlar gorevlerine.

Dalıyorsun uzaklara. Görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. Hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... Göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. Nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

Gökyüzüne bakardım çocukken. Anlamsız ama bir o kadar da anlamlı bir boşlukta bulurdum kendimi. O boşluğa bırakıverdim ruhumu. Çok güzeldi herşey. Sonra baktım ki büyümüşüm. Eskisi gibi değildi hiçbir şey. Eskisi gibi heyecan vermiyordu. Çünkü masumiyet gitmişti. Çünkü çocukluğumu kaybetmiştim...

Farklı duygular aradım. Beni mutlu edecek duygular. Sonra zenginlere baktım. Onlarda kendilerini mutlu edecek duygular arıyorlardı. Onları mutlu edecek duygular aslında bendeydi. Ben onlardan daha zengindim...

Hayatın gizli satırları arasında görülmeyi bekleyen 'sen'leri görmek gerekir. Seni sen yapan şey özünün içinden bir şeyleri çekip almandır. Seni sen yapan şeyler başkasına ait olursa eğer 'sen' olmazsın. Sen 'o' olursun. O da başkası ve sende başkası.

Sessizliğe gömülmüş bir geceden kaçıyorum. Nefesiyle uyandığım bir çığlığın ruhumda uyandırdığı alışılmış benliğe tekrar gömülüyorum. Sonra onun içinde kayboluyorum. Birbirine bağlanmış halkalardan sızan aydınlığın tadı her şeye bedeldir aslında.

Hayatın acımasız olduğunu söylerler hep
Evet öyle aslında
Hayat zavallılara acımaz
Aynalarda ki yansımaların
Hayalden öte olduğunu fark edemeyenler
işte onlara acımaz hayat
Çünkü en iyi yaptıkları şey
Kendilerini ezdirmek
Bu doğanın kanunuydu
Evvelden beri
Ama göremediler
Hiç

Hayat zamanın kölesidir. Zaman ve insan arasında ki bağı koparmaya çalışan hayat genelde galip gelen taraf olur. Ama hayatı yöneten zaman aldırış etmez. insanlar yanlış kişiye güvendiklerini anladıkları an zamanı ararlar. Aslında zaman insanların hep yanındadır. Ama onlar bunu göremezler.

insanların neyi nasıl düşündükleri önemli değil. insanların düşündüğü şeyleri kendi hayatına yansıtabilmesidir önemli olan. Bazen düşünür söylersin. Bazende söyler düşünürsün. Ama kimse farkına varamaz. Sen kendinle kalırsın koca dünyanda. Başkası girmek istese de giremez. Çünkü benliğin sarmıştır tüm dünyanı. Ve küçücük sandığın o dünyanda dönen kocaman şeylerin varlığından haberin bile olmaz.

Yalnızlık insanın isteğine göre şekillenir. Yalnız olmak önemli değildir. Her insanda görülen bir ruh halidir. Önemli olan neden yalnız olduğundur. Ve bu yalnızlığın kişinin üstünde ne tür bir etki bıraktığı kişi tarafından sorgulanmadıkça neden yalnız olduğu hakkında hiç bir fikri olmaz. Sadece yalnızım der. istekleriniz sizin mutluluk biletinizdir. Ne istediğiniz önemli değildir. Neyi nasıl isteyeceğiniz önemlidir. Yalnızlık istediğiniz zaman elinize gelmez. Onu kendiniz istediğiniz için yaratırsınız ama farkında olmazsınız. Bu ikisi arasında ki koca farkı göremedikçe istekleriniz sizin istediğiniz doğrultuda gerçekleşmez.

bu kitabimdan bir parca.

gerci cogu kitabimdan bir parca. burada bir dunya yaziyorum gorebilene. gormeyen zaten kufur edip gecenlerdir.

eski pusku bir haliya bakiyordum. halinin uzerinde ki desenler o kadar karmagib ve ilgincti ki. kayboluyordum sekiller icinde. uzerlerinde yuruyordum. orasi da ayri bir dunyaydi. tatlar farkli farkliydi.

koca bir evren ve milyonlarca dunya. sonra sessizlik cokuyordu bedenime. halinin ustune serilmis bedenimi kaldiriyordum. kanlanmis gozlerimi ellerimle ovusturup yillarca ruya gormus hissi tat veriyordu ortama.

insanlari izliyordum surekli. toplumun icine karismayi deniyordum ama basaramiyordum. arkadas denen varlikla kafeye gitmeye karar verdim. belki ben yaniliyorumdur diye. belki ben bir yalan uydurdum ve inandim diye. ama yalan degilmis. gittim sadece etrafima baktim. konustugu konular o kadar sacma geliyordu ki yok su kizla soyle olaylar oldu bununla soyle yaptim... bir kulagimla dinliyordum anlattiklarini ama anlayamiyordum.

ne anlatiyorsun lan sen ?

bir sure sonra beni anlamis olacak ki telefona daldi. 2 saat boyunca oturduk oylece. sonra eve geldim. o cocukta bir daha yaklasmadi yanima.

anladim ben lanetlenmistim.

bunlar sizin tabirinizle asosyallik. a-sosyal ? sosyal ?

bu olan birsey. dogustan gelen birsey bu. ulan ben mi istiyorum boyle olmasini. anlamiyor musunuz ulan insanlarla birlikte olamiyorum !

bu durum iyice gibici bir hal almaya basladigi zamanlar uyuyorum. uyandigimda ise aklima gelen sayili seyler sunlar.

bugun halletmem gereken dersler.
kendi coplugumu kontrol etmek
ve saatlerce oturup hicbir tak yapmamak.

insan bir koltukla nasil saatlerce hicbir sey yapmadan oturabilir ? sadece etrafina bakarak ? yapacak bir isiniz olmadiginda oluyor bunlar emin olun.

benim kadim dostlarimdan biriside sifondu. klozete oturup saatlerce sifonla sohbet ederdim. japar marka bir klozet.

sifona neler hissettigimi anlatirdim. cikacagimda ise sifonu ceker gorusuruz derdim. komsu birgun tuvalette beni dinlemis ve kapiyi caldi. evladim sen mal misin ? dedi. ben insanim dedim ve kapattim suratina kapiyi.

anladim insanlar olasiliklara inanmiyorlar.