benim hiç arkadaşım yok var ama yok işte

ben hiçbir zaman sizin hayallerinizde olmayacağım. çünkü ben zayıfım.

insanlar kabul etmek istemezler zayıf olduklarını. mükemmel olduklarını da bilmezler. yaşadığı bu gezegeni kendi tarlası sanır ve sürer sadece.

neden hiçbir zaman hasat etmez ?

çünkü hasat etmeye gerek kalmadığını düşünür. ekerken toprağın ona herşeyi anlattığını sanır. toprak ona sadece işlenmemiş bir madde verir. insan kendi özünde kurmalıdır imparatorluğunu. zihninin derinliklerinde.

o imparatorluğu öyle bir kurmalıdır ki dış dünyaya vurduğunda herkesin gözleri kamaşsın.

ama sabredemezler.

sabretmediler.

savaşlarıyla övünen bir toplum içinde kayboldular.

toplum katildir. toplum beni az kalsın yok ediyordu. toplum beni ölesiye öldürmek istedi. ama kaçtım ! toplum beni kendi çöplüğünde kemik yapamadı hiç...

toplumu yendim ! ve ben işte buradayım. toplumu yendim.

ben kazandım !

Ne yaptığının farkına varamadığın zamanlar, ve sonrası pişmanlıklar. insanlar hep bu iki denklem arasında kaybolmuştur. Fakat hiçbir zaman vazgeçmezler.
Bazende farkında olup bir şeyler yaparlar. Sonucunda tekrar pişmanlık yaşar ve etrafına yaptığı şeylerin doğru olduğunu göstermeye çalışarak pişmanlık duygusunu bastırmaya çalışır. Bu da bizim ne kadar aptal canlılar olduğumuzun kanıtıdır. ben aptal degildim...

Kapalı kapılar ardından izlediğim şehir var karşımda. izlemeye korktuğum bir şehir.
Dehlizlerde kaybolup gitmiş bir sürü ruh gördüğüm. Hiçbirinin kurtulmak gibi bir düşüncesi yoktu. Çünkü her biri yaşdıbını kabullenmiş olmakla beraber insanlığını yitirmişti. Sadece aşk ciks ve para üzerine kurulu bir dünyada farklı şeyler yaratmaya çalışan ben. Nereye kadar dayanacağımı bilemiyorum.

insanların sende ne gördüğü önemli değil. Önemli olan insanın kendine bakıp ne gördüğüdür.
Boş bir tuvale resim çizmek değildir insanın kendinde ne gördüğünü. O tuvali nelerle doldurduğudur asıl olan.

Sessizliğin sesi,
Bozdu yine sessizliği.
Kaybolan bir ruhun
Yüzü olur muydu ki ?
Karanlık çökünce üzerine,
Tek nefesinde yalnızlığın
Boğulursun.
Kapanmışlıkların aydınlatır zihnini...
Ve sen hiçliğin tadını
Hissedersin.

Hayat hakkında istediğin kadar bilgi öğren. Eğer yaşamayı bilmiyorsan, ezilen yine sen olacaksın. Su gibidir hayat. Dokunur ve hissedersin ama hiçbir zaman tutmayı beceremezsin. Önce eline bir bardak almayı öğrenmelisin. Sonra onu istediğin gibi doldurup içmelisin. Yapamıyorsan eğer sen mükemmel olduğunu bilmiyorsun demektir. Ve hayat seni iyi ki ezmiş zavallı insan... Sen acizsin ben ise mükemmelim.

Hayat yaşamak mıydı ? Yoksa yaşamanın ötesinde bir yalnızlık mı ? Soruyordum kendime. Ama cevap verecek bir beni bile bulamıyordum. Tek nefeslik anın hasretini kusuyordum ruhuma. Beni anlayan bir çift göze muhtaç olduğum hissi yaralıyordu zihnimi. Düşünemiyordum. Kaybolmuşluğun tadı ovuşturuyordu bedenimi.

Hatırsız bir hayatın soluk yüzlü genci... Değişen her zaman yüzler olmuştur. Gönüller değişmez, anılarda öyle. Sevgi neferlerin tek tek koparken ruhundan, gençliğin gelir yanına seni kurtarmak için. Ama sen görmezsin.

Dalıyorsun uzaklara. Görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. Hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... Göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. Nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

uzun zaman once yazdigim bu satirlarin onemi hic yitirilmemis ben dunyamda. hep ayni canlilikla devam ediyorlar gorevlerine.

Dalıyorsun uzaklara. Görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. Hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... Göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. Nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

Gökyüzüne bakardım çocukken. Anlamsız ama bir o kadar da anlamlı bir boşlukta bulurdum kendimi. O boşluğa bırakıverdim ruhumu. Çok güzeldi herşey. Sonra baktım ki büyümüşüm. Eskisi gibi değildi hiçbir şey. Eskisi gibi heyecan vermiyordu. Çünkü masumiyet gitmişti. Çünkü çocukluğumu kaybetmiştim...

Farklı duygular aradım. Beni mutlu edecek duygular. Sonra zenginlere baktım. Onlarda kendilerini mutlu edecek duygular arıyorlardı. Onları mutlu edecek duygular aslında bendeydi. Ben onlardan daha zengindim...

Hayatın gizli satırları arasında görülmeyi bekleyen 'sen'leri görmek gerekir. Seni sen yapan şey özünün içinden bir şeyleri çekip almandır. Seni sen yapan şeyler başkasına ait olursa eğer 'sen' olmazsın. Sen 'o' olursun. O da başkası ve sende başkası.

Sessizliğe gömülmüş bir geceden kaçıyorum. Nefesiyle uyandığım bir çığlığın ruhumda uyandırdığı alışılmış benliğe tekrar gömülüyorum. Sonra onun içinde kayboluyorum. Birbirine bağlanmış halkalardan sızan aydınlığın tadı her şeye bedeldir aslında.

Devam et lan sariyor amk

bu beyinler asla ic dunyaya acilamazdi. cunku muhurlenmisti. sadece kendi bildigi dogrular ve yanilanlar... beyaz bulutlarda uzanmak ve dunyayi izlemek. kapanmis bir havanin insana verdigi huzur. huzurun insana verdigi yepyeni bir ruh. esen ruzgar ve kendi coplugunde ki coplerin hareket etmesi ve sesler cikarmasi.

yasamin belirtileridir bunlar.

beyin cok fonksiyonlu bir evrendir. ve beynin icinde yasadigin bir dunyan vardir. eger o dunyayi sen yonetiyorsan beyin senin demektir. eger ki beyin denen gezegenin boslugunda kaybolduysan beyin herzaman ki islevini gorur. bu tipki kisin gelince kar yagmasi gibi. o dumduz bir cizgidir. o cizgileri sen sekillendirebilirsin.

iste o cizgilerde ask para ve ciksten ibarettir. o cizgiyi sekillendiremeyenler benim gibilere asosyal ergen kendini filozof saniyor diyenlerin ta kendisidir.

ergen degildim ben. sakallarim cikmisti. sacim uzamisti. saddam gibi olmustum. ama devirdiler beni.

toparlandim. kendime koca bir dunya kurdum.

o dunyanin guzelliklerinden en ufak bir haberi bile olmayan siz aciz zavalli pisliklerin yasamini inceliyorum hergun. hemde hergun.

para icin mi ? ciks icin mi ? ask icin mi ? koca dunyada hayat nasil sadece bunlardan ibaret olabilir aklim hala almiyor.

biliyor musun be sevgi neferi insanlar aslinda hic karmagib degiller. tek sey insanlar kendini degil beyinler insanlari kontrol ediyor. beyinler piclik yapiyor ve mukemmeli bir maymundan dusuk seviyeye indiriyor. insan ise farkinda olmuyor. cunku insan ben yaptim ! diyor.

insanlar bir tak olduklarını sanırlar toplum içinde. ben gibi toplum dışındaki insanlara acırlar.

bana hep acıdılar. ben eziğim... ben kimsesi olmayan boş bir tarlayım.

onların gözünde.

ama ben kendimin tanrısıyım ! beni sadece kendim yönettiğim için bu haldeyim. peki neden yalnız yönetmek istedim kimse olmadan ?

insanlar hep sandıklarıyla yaşarlar. emin olarak yaşamayı hiç düşünmemişlerdir. hep olasılıkla üzerinde olan hayatlarını kendilerini kral olarak görürler.

mutlak yaşamı bulmak olasılık gerektirmez.

insanlar alışılmıştır.

alışılmışlığın tadı insanın heyecana olan susuzluğunu gidermez.

peki arkadaşsız ben şuan ne mi yapıyorum ? ulan bilmiyorum. şuan kendimi rüyada gibi görüyorum aynalardan. ne gerçek ne yalan göremiyorum. ben körüm siz ise benden kör.

yazdığım bu satırlar bana belki söyler bunların gerçek olup olmadığını.

hey sevgi neferi, şuan bu yazıyı yazıyorsun ve bu gerçek. emin ol gerçek. şuan düşünüyorsun ve yazıyorsun bunları. rüya değil bu.

öyleyse bu gerçek...

zihnim bir yumak halinde. çözmeye üşeniyorum. çünkü yoruldum artık. saçmalıkları açığa kavuşturmaya çalışmaktan sıkıldım artık.

ne oldu biliyor musunuz ?

benim artık ölme vaktim geldi. hissediyorum. yapacak birşeyim kalmadı dünyada. sonsuzluğuma gitmek en iyisi olmaz mı ?

şu ergen triplerinizden bıktım gibtirin gidin toplu intihar edin de kurtulalım aq zaten bi taka yaradığınız yok oksijen israfısınız

on yargilar uzerine insa edilen hayatlar kadar sacma goruntuler yoktur belkide. insanlarin eline istediklerini yapabilme firsati verilmisken bu cokuntu ruh hali kisitlayabiliyor istenilenleri...

bu ruhun ebediyeti var miydi ki belli miydi birseyler ?

insanlar neden hic olmeyecekmis gibi yasarlar biliyor musunuz ? cunku unuturlar. insanlar insanlara birseyleri surekli unutturur ve tanriymis gibi yasarlar. oksijenini soludugu gezegende mukemmel ama bir hic oldugu aklina gelmez. ve ben buna en buyuk onyargi diyorum.

olumsuzluk...