benim hiç arkadaşım yok var ama yok işte

ne kadar saçma değil mi ? insanlar neden hep bir zincirle bağlı birbirine ?

arkadaşlar nedir ki ? Bana sürekli sen bir aptalsın ve çok gizem dolusun malsın nasıl yaşayabiliyorsun lan böyle yalnız başına aile yok karı yok kız yok içki yok nesin olum sen tarikat üyesi falan mısın derlerdi.

ben güler geçerdim sadece. dışlandım bu hayatta hep. normal bir birey olarak yaşayamadım hiç. hergün bilgisayarıma gömülür ve sanal ortamda kendimi arardım.

ben neydim ? kendi kendime konuşma hastalığım vardı. sürekli filozoflar gibi konuşurdum odanın ortasında kendimle. sonra tekrar dalardım çöplüğüme.

zamanı eritirdim durmadan. sanki hayalle gerçek arasındaymışım gibi hissederdim. ben gerçek miydim yoksa değil miydim ?

neydim lan ben ? inanın bilmiyorum. bu düşünce tıpkı kuru bir odun çiğnemek gibi.

boş yapma bilader asosyalim de geç

peki benim suçum neydi ? bu dünyanın çok büyük olduğunu bildiğim halde neden kendimi ezik gibi gösterdim insanlara ?

göstermek ? ya da sana yazılmış bir oyunu mükemmel bir şekilde oynamak.

kitap yazmaya başladım. kendimi anlattım. zihnimde ki o karmaşayı çizdim kağıtlara. titrek çizgiler birşeyler anlatmaya çalışsa da ben yine anlamıyordum.

çünkü kendimi aptal ve arafta sürünen bir mahluk gibi hissediyorum. uyku hariç tüm zamanımı cehennemde geçiriyormuşum gibi geliyordu. odamdan hiç çıkmıyordum. osuruk kokuları sinmişti duvarlara artık.

gelip beni bu durumdan kurtaracak olan insanları da kaçırıyordum bu yüzden.

bilmeden yaptığım işler beni hep 1 adım geriye zütürdü.

pgibolog diye bir olay vardir ya hani. parayla insan anlamak ? her iyiligin icine bir kotuluk sokan insanlar... para gelmis gecmis en buyuk cinayettir. insanlarin saf duygularini satin alirsiniz parayla. yerine kendi pisliginizle bulanmis duygulari yerlestirir onu yonetirsiniz.

parayla insanlara yardimci olunacagini kim soylemisse cok yanilmis. derdini bir duvara anlat o da ayni is gorur hem paran cebinde kalir. ayrica duvar sana sacma sapan ogutler de vermez.

çünkü güçlenmesi lazımdı çöplüğümün. ve şimdi o kadar güçlü bir çöplüğüm var ki insanlar girmeye cesaret edemiyorlar. insanlar imreniyorlar bana.

insanlar bir köle. insanlar toplumun kölesi. ve toplum ise benim kölem.

düşünceler çok yönlüdür. o kadar çok yönü vardır ki senin istemediğin şekilde istemediğin anda faklılık gösterebilir. sonsuzluktur düşünceler.

düşünce bir enerjidir. yoktan var edilemez. vardan yok edilemez. düşünceler zihninin derinliklerinde kelebek gibi uçuşur sen yok oldu sanırsın. bir gün ölümüne sebep olabilecek kadar gelişir.

insanların taptığı şeyler vardır ya hani. ciks para aşk dost içki sigara...

hiçbiriyle bir muhabbetim olmadan gitmek bu gezegenden sevindirici olacak değil mi ?

belki gideceğim yeni yerde bunlardan daha güzel şeylerle karşılaşacağım. belkide aptallar olmayacak orada ha.

toplum olmayacak belkide. yok edeceği insanlar, gezegen.

sanırım bir boşlukta kaybolacağım. içinde hiçbir şeyin olmadığı. hiçlik. kaosun olmadığı ferahlık. sonsuz huzur ancak hiçlikle sağlanabilirdi zaten.

ben sonsuz huzura dönüşeceğim peki ya siz ne olacaksınız ?

kucuk bir olay benimkisi. ama insanlar pireyi at yapmakta cok ustadirlar. cunku birilerini umursadiklarini sanirlar. umursamiyorlar. insanlar neden birbiriyle herzaman etkilesim icinde bulundu gereginden fazla ? cunku insanlar robot degiller degil mi ? peki neden robotlar gibi yasiyor bu insanlar ?

kendilerini bu evrende farkli gormenin ne faydasi olabilir ki ? insanlar robotlar kadar olamadi. insanlar robotu yaratti. ama neden robotun yaptiklariyla kendi yaptiklarini karsilastiramadi ?

bir robot en fazla yuruyebilir ve dans edebilir. peki insan ? bu kadar mukemmel bir canli nasil olurda bir robota donusur anlamiyorum.

robotlar insanlara hizmet vermek icin calisirlar. peki insan ne icin calisir ?

insanlar asosyalligi cok farkli yonden goruyorlar. asosyal olmak insanin kendi istegine baglidir. o insanlarla iletisim kurmaz cunku kendi dunyasi yeterince buyuktur.

siz bu insanlarin yaptiklari seyleri bir kusur olarak gorursunuz surekli. cunku siz aptallarsiniz. insanlarla takilarak hicbir gelisim gosteremeyen siz aciz varliklarin nefreti vardir mukemmellere.

lakin bu asosyallik de degildir aslinda. nefes aliyoruz disariya cikiyoruz. ama insanlarla iltesime gecmiyoruz. sizde bunu asosyallik olarak tanimliyorsunuz.

sosyallik insanlarla konusup gezmek mi ? sinemaya gidip ciks yapmak midir ? kafeye gidip kahkaha atip orada burada kendini begendirmeye calismak midir ?

daha hicbir seyi bilmeyen bu aciz canlilari kendi dunyama almak buyuk bir aptallik olurdu.

Hayatın acımasız olduğunu söylerler hep
Evet öyle aslında
Hayat zavallılara acımaz
Aynalarda ki yansımaların
Hayalden öte olduğunu fark edemeyenler
işte onlara acımaz hayat
Çünkü en iyi yaptıkları şey
Kendilerini ezdirmek
Bu doğanın kanunuydu
Evvelden beri
Ama göremediler
Hiç

toplum katildir. toplum beni az kalsın yok ediyordu. toplum beni ölesiye öldürmek istedi. ama kaçtım ! toplum beni kendi çöplüğünde kemik yapamadı hiç...

toplumu yendim ! ve ben işte buradayım. toplumu yendim.

ben kazandım !

çünkü hasat etmeye gerek kalmadığını düşünür. ekerken toprağın ona herşeyi anlattığını sanır. toprak ona sadece işlenmemiş bir madde verir. insan kendi özünde kurmalıdır imparatorluğunu. zihninin derinliklerinde.

o imparatorluğu öyle bir kurmalıdır ki dış dünyaya vurduğunda herkesin gözleri kamaşsın.

ama sabredemezler.

sabretmediler.

savaşlarıyla övünen bir toplum içinde kayboldular.

Yalnızlık insanın isteğine göre şekillenir. Yalnız olmak önemli değildir. Her insanda görülen bir ruh halidir. Önemli olan neden yalnız olduğundur. Ve bu yalnızlığın kişinin üstünde ne tür bir etki bıraktığı kişi tarafından sorgulanmadıkça neden yalnız olduğu hakkında hiç bir fikri olmaz. Sadece yalnızım der. istekleriniz sizin mutluluk biletinizdir. Ne istediğiniz önemli değildir. Neyi nasıl isteyeceğiniz önemlidir. Yalnızlık istediğiniz zaman elinize gelmez. Onu kendiniz istediğiniz için yaratırsınız ama farkında olmazsınız. Bu ikisi arasında ki koca farkı göremedikçe istekleriniz sizin istediğiniz doğrultuda gerçekleşmez.

bu kitabimdan bir parca.

gerci cogu kitabimdan bir parca. burada bir dunya yaziyorum gorebilene. gormeyen zaten kufur edip gecenlerdir.

aradığım şey sadece saflıktı. saf bir tuvalde ne yaptığımı görmek istiyordum. ne saçmalıyordum acaba ? saçmaladığımın farkında olduğum halde bunu hiç sorgulamadım nedenini bilmediğim bir isteksizlik yüzünden.

insanların çok önem verdiği yüzleri vardır ya hani. herşeye bedeldir sürekli estetik ve makyaj yaparlar üstünde. o yüzden bende de vardı ve kızlar çok güzel olduğunu söylerlerdi. yakışıklıyım diye bana hep yaklaşırlardı. ama sonra yaşadığım hayata göz attıkları zaman bu ne saçmalık deyip uzaklaştılar.

anladım. insanlar tipe önem vermiyorlar.

aslında insanlar neye önem verdiklerini kendileri de bilmiyorlar. sadece kendi saçmalıklarını etrafta doğruymuş gibi söyleyip mutlu olmaya çalışıyorlar.

saçma...

Hayat zamanın kölesidir. Zaman ve insan arasında ki bağı koparmaya çalışan hayat genelde galip gelen taraf olur. Ama hayatı yöneten zaman aldırış etmez. insanlar yanlış kişiye güvendiklerini anladıkları an zamanı ararlar. Aslında zaman insanların hep yanındadır. Ama onlar bunu göremezler.

insanların neyi nasıl düşündükleri önemli değil. insanların düşündüğü şeyleri kendi hayatına yansıtabilmesidir önemli olan. Bazen düşünür söylersin. Bazende söyler düşünürsün. Ama kimse farkına varamaz. Sen kendinle kalırsın koca dünyanda. Başkası girmek istese de giremez. Çünkü benliğin sarmıştır tüm dünyanı. Ve küçücük sandığın o dünyanda dönen kocaman şeylerin varlığından haberin bile olmaz.

insanlar sadece kendi bildiklerini doğru sanırlar. ama hiçbir tak bilmezler. kendilerini oynamaya çalışırlar başkalarının hayatlarında. kendilerini görmeyi denerler başkalarının hayallerinde. peki neden ?

dünyada yok olmuşluğun tadına bakmamak için. ben yok oldum. yokum ben bu dünyada. ben sadece şuan gördüğünüz satırları yazıyorum. ama yokum. göremiyorsunuz beni.

iki farkli kimligim var benim. biri kendi dunyamda dolandigim kimlik. digeri ise dis dunyada dolandigim. iki dunyada birden yasamak cok zevk verici aslinda.

ailem bana acinasi gozlerle bakiyorlar. gerci aile dedigim ablam ve babam.

yemek yerken beni izliyorlar surekli. hergun bana ayni soruyu soruyorlar. senin neyin var ?

yuzlerine bakiyorum ve konusmuyorlar. kalkiyorum. coplugume donuyorum tekrardan. anlatmak istedigim cok sey vardi. acaba anlarlar miydi beni ?

hic sanmiyorum. hayatin onlari surukleyisini izliyordum ve onlar cok yipranmislardi. ben onlara anlatmak istiyordum ama ne anlatacaktim.

benim ruh hastasi oldugumu soyluyorlar sanirim. bilmiyorum.

ben hiçbir zaman sizin hayallerinizde olmayacağım. çünkü ben zayıfım.

insanlar kabul etmek istemezler zayıf olduklarını. mükemmel olduklarını da bilmezler. yaşadığı bu gezegeni kendi tarlası sanır ve sürer sadece.

neden hiçbir zaman hasat etmez ?