benim hikayem

Liseni 2. dönemiydi tatilde okuldan biriyle tanışmıştım çok yakın arkadaşım olmuştu kız nasıl seviyordum anlatamam farklı bir kızdı yaşam tarzımız aynı değildi ama karakterlerimiz çok benziyordu biciksüeldi onu bu düşünceden uzaklaştırmaya çalıştım uzaklaştı da yeni biriyle tanıştı konuşmaya başladılar sevdi bu çocuğu hemde çok sevdi neyse işte bir gün okul bahçesinde voleybol oynarken topu karşılamak için geri geri koştum birinin ayağına basıp yere düştüm sonra geldi eşimden tutup beni yerden kaldırdı çok güldük bu olaya zorla instagramdan takip atırdı ızlar kabul edip geri döndü sonra baktım beni yerden kaldıran çocuk bu değil neyse kalsın dedim okulda anlattım bu en yakın arkadaşıma kime takip isteği attın göster bana dedi gösterdim bu benimkinin en yakın arkadaşı dedi okulda da görünce hoşuma gitmeye başladı mimikleri konuşma tarzı her şeyi hoşuma yüzünü ezberledim gülüşünü bakşını neyi sevdiğini onun hakkında her şeyi öğrenmek istedim uzaktan izledim sonra yakınlaşmaya başladık aynı ortamlarda falan bulunuyoduk bu sıradan instadan beğenileşiyoruz tabi bu en yakın arkadaşımla muhabettleri oldu bu sırada o arkadaşım sevgilisiyle ayrılmıştı sonra bana bizim aramız olmadı bari sizin ki olsun falan dedi ayağını kırdı arkadaşım alçı falan tenefüslerde yanına gidiyodum kız gelme işim var falan diyodu o kadar safım ki aralarında bişey olucağına hiç itimal vermiyorum bi gün sabah okula gidiyodum baktım kızı biri kucalamış kızda kahkaha içinde falan yaklaştım o çocuğun taşıdığını gördüm kaldım böyle sonra ihtimal bike vermedim o çocuk en yakın arkadaşına kızda bana kazık atmaz falan gece uyumadım müzik falan dinliyorum beni aradı sana bişey söyliycem ama üzülmüyceksin falan tamam dedim o çocuk beni seviyormu dedi kendimi kaybettim telefonu yere fırlattım diğer gün oldu falan ben hala kızın böyle birşey yaıcağını düşünmüyorm işte napıcaksın nasıl redediceksin çok sert davranma üzülür falan hayatından çıkarıcağını düşünüyodum 1 gün sonra okula gittim kız çağırdı yanına anladım birşeyler var gittim kız başını eğmiş duruyo arkadaşı bana sen bu duyguların tek taraflı olduğunu biiyosun ama öyle değil ikiside birbirine karşı birşeyler hissediyolar ve şuan çıkıyolar dedi yıkıldım diycek birşey bulamadım ağlamaya başladım toparlanıp tek taraflı ve kaşılıklı ne haliniz varsa görün dyip ayrıldım ordan tüm gün hatta tüm hafta ağladım sevdiğim insanın biriyle olması çok koymadı ama bu kişinin en yakın arkadaşım olması çok koydu gözümün önünde attıkları kahkahalar unutamam kız çok denedi barışmak için bana çok adım attı hepsini geri çevirdim aradan uzun bir zaman geçti bir mesaj geldi kızdan kanser olduğunu öğrenmiş bana anlattı mesajları okurken nasıl ağlıyorum anlatamam hasta olduğu için affettim yanında olucam dedim ve hala o çocukla sevgililer çocuğu seviyormu tabiki hayır ama çocuk onun için tüm arkadaş ortdıbını karşısına adığı için bırakamıyor hala o ilk başta anlattığım çocuğa aşık bu da böye küçük bir acımdır buraya kadar okuduysanız helalll

Gerçekten çok etkilendim. Herkesin okuması gerektiğini düşündüm

12 yaşındaydım o zamanlar, sınıfa yeni bir öğrenci geldi. Sarışın mavi gözlü bir kız, tahmin ettiğiniz üzere ilk görüşte tutuldum ben bu kıza. Her zaman ona yakın olmaya çalıştım, hatta bir ara çok samimi bile olduk. Lisede aynı okulu kazandık, ben yine bu kızın peşinden koştum ama kendisi sadece bana değil hiçbir erkeğe yüz vermiyordu, sevgili işleri bana göre değil diyordu. Ama ben vazgeçmedim. Üniversitede bile aynı okula gittik bölüm önemli değil. Üniversitenin 2.senesinde ben bu kızı kendime aşık etmeyi başardım ve sevgili olduk. 1 sene boyunca hayatımın en güzel anlarını yaşattı bana. Bir gün 5 6 kişilik arkadaş grubuyla otururken bir anda bayıldı. Direk hastaneye zütürdük tabi. Ailesi falan geldi. Doktor ailesine ileri derece kanser üzgünüm ama maksimum 1 sene yaşayabilir o da doğru tedavi ile demiş onlarda bana söyledi. O an tabi olayın ciddiyetini kavrayamadım ama eve gidince sakin kafayla anlayabildim ancak. Ben yinede bir umut kurtulabilir diye düşünüyordum. 6 ay boyunca her gün hastaneye gittim, her an yanında olmaya çalıştım. 6 ay boyunca o ilk aşkım gözlerimin önünde eridi. O güzel sarı saçları döküldü. Bir deri bir kemik kaldı. O kilo verince bende kilo veriyodum. Saçlarımı kazıtıp gidiyodum yanına. Ölmeden 2 hafta önce bana "Keşke daha önce biz olsaydık, ölüyorum Ahmet" dedi ağlayarak. işte o zaman öleceğini gerçekten hissettim onu kaybedeceğimi anladım.Ben hayatım boyunca hiçbir zaman hüngür hüngür ağlamadım hep güçlü olmaya çalıştım ama o anda ona sımsıkı sarılıp baya bir süre ağladım. En kötüsüde ne biliyo musunuz beyler? Son günlerde hafızası tamamen gitti. Bakışları bomboştu ama ben onun o mavi gözlerinde hala kayboluyodum. Kalbime sığdıramadığım kızı aldılar tabuta sığdırdılar beyler. Cenazesine gidemedim, yapamadım. Ortalık sakinleşince gittim ancak yanına. Neden intihar etmiyosun diyecek olanlar için diyorum ben şu anda fiziken yaşıyorum sadece ruhen orda onunla birlikte öldüm. Dinlere karşı soğumaya başladım neden mi çünkü hiçbir tanrı o kadar sene sonra bu kadar mutluyken benim sevdiğim insanı benim elimden alacak kadar acımasız olamaz diye düşündüm hep. 1 sene geçti 2 sene geçti hayatım hep rutin olarak ilerledi hiçbir şeyden zevk almadım. Hiçbir zaman içimden gelerek gülmedim. Erken yattım hep belki onu rüyamda görürüm diye. Şimdi sessizce ölmeyi bekliyorum.