benim sık sık aklıma geliyor ama sanırım bunu ilk kez burada bir başkasına anlatmış olacağım.

henüz küçüktüm 4 en fazla 5 yaşlarında bir kızım. evde canım sıkılırdı ve babam arada beni çalıştığı şirkete zütürürdü. akşam olunca da beraber ekmek alır eve giderdik. babamın bir arkadaşı vardı. neden bilmiyorum ama o adamı pek sevmezdim yanına gitmezdim pek babamın dibinden de ayrılmazdım zaten. yine bir gün babam beni şirkete zütürdü işten çıkış saatine yakın kızım sen bu abinin yanında dur ben birazdan geleceğim dedi ve gitti. o hiç sevmediğim adamın yan masasındaki sandalyede oturmuş sessizce babamı bekliyordum. Sonra bana; gel bakalım yanıma bir dedi. kalkmadım tekrar seslendi. neden bilmiyorum kalkıp gittim. tuttu beni bir şeyler söyledi onları çok hatırlamıyorum. hatırladıklarım sadece son söyledikleri ve o iğrenç yüz ifadesi. beyaz ipli bir bluz giymiştim yukarıdan bluzumu çekip içine baktı şöyle dedi; nasıl da büyümüşsün sen hani bakayım memişlerin çıkmış mı? onu neden sevmediğimi işte o an anladım.

hem utandım hem de korktum. kendimi geri çekip hızlıca kapıyı açıp kaçtım oradan. koştum babamı buldum eve gidelim babacığım dedim. sonra eve gittik ve ben hiç kimseye bir şey anlatmadım. iş yerine de bir daha hiç gitmedim.