kendi halinde, sessiz, sedasız, sakin, biraz da fakir bir arkadaştır deniz. çok aşıktı bizim deniz, çok severdi bir kadını. hayatta her şeyi o kadındı deniz'in, kendinden öte sakındığı, kendinden ziyade takındığı süsüydü o kadın. onunla uyur onunla uyanırdı adeta deniz. 'yapma dostum' derdim, 'bu kadar aşk ki derya deniz, aşıyor da bak boyunu, batar gidersin ansızın ve nedensiz'. güler geçerdi bizim deniz. 'aşk her şeye yeter' derdi sessiz sessiz.

uzun bir süre ilişkileri sürdü deniz'in o kadınla. beni bile şaşırtmıştı bu uzunluk hatta. çok mutluydu deniz, kuşlar gibiydi, bir kuşa sorsalar maviliktir derdi bizim deniz için hatta. ilişkileri ki yolunda olduğundan, o yolun adına ki aşk denildiğinden, o kevaşe duygu olan aşk ki aslında sadece yolda olmaktan ibaret olduğundan her şey yolundaydı işte o aralar. deniz bunu görmezdi ama, çok duygusaldı çünkü, şiir gibi adamdı, dize dize severdi kadınını. kadın da deniz'leyken bir rüyadaydı adeta, o nasıl görmezdi sonlarını hem, anlamazdım bazen bakınca. arada görürdüm bizim çifte kumruları yan yana, pek de yakışırdılar oysa. deniz'in kadını varlıklıydı ama, deniz'i alır katlardı on defa, yirmi defa. ikisi de sarhoştu belki, ya gerçekleri görmek istemeyecek kadar aşık ya da ama..

devam edicem.