10 kasımda geldi geçti. 200. gününmüş yeni sevgilinle. Yazacak bir şey kalmadı ki şu cümlenin devdıbını getireyim.

En azından yaşadığını biliyorsun onun.. biz yavaş yavaş ölür iken.

Ne sen 3 yıl önceki sensin ne de ben. Ruh hallerimiz bile anında değişiyorken buna umut bağlamak çok saçma. Ben seni aklımdan gibtir ettim de kalbimden ne kadar atarsam atayım yine de bıraktığın izleri silemiyorum. Tam birinden hoşlanmaya başlıyorum sonra geçmişte yaşadıklarım geliyor aklıma.

Kim bi daha birine güvenmeye cesaret eder ki? Seversem nasıl bağlanmadan durabilirim ki? "Tamam şu an seni seviyor ama gün gelecek bu günler senin içmene sebep olacak." mı diyeyim kendime?

Gerçekten güzel gülen insanlar var ve belki kirpikleri de senden daha güzel. Ama hepimizin kalbinde bir iz var sanırım. Hepimiz önceki gibi olmasın derken birbirimizi yiyeceğiz belki de.

Beddua edemem sana ama küçükte olsa bi sitem edeyim bu gece. Sıradaki şarkı sana beni hatırlatsın da bir geceyi de sen uykusuz geçir. Ben çok yoruldum artık

#reeeezzzzz

Müneccim penisi yemişsin.

Burayı şu an biri okuyor biliyorum (:

10 kasımdaki o çarpışmadan sonra kendime gelemedim bir süre doğrudur, konuşurken kızardım muhtemelen, kelimeleri bile karıştırmış olabilirim. Bana geldiler numarasını al dediler dıbına koyayım. Sana sorsam hatırlamazsın şimdi, 1 gün sonra, staj çıkışı kapalı bir hava, soğuk bir rüzgar hani hava yağdı yağacak. Ellerin cebinde dikilmiştik senin vaktin kısıtlıydı otobüsün gelecekti ve benim konuya girmem lazımdı

Ne olursa olsun insanları merkeze koymamak gerekirmiş be panpam. Oldu olan. Bak bu da böyle gibik bir ders oldu.

nereye gidiyorsun

Benim sana soramadığım ama Cem Adrian'ın uğruna şarkı yazdığı o soru

Demezdi bence (:

Vay amk be üzdün panpa :/

Burasi inci benim çöplüğüm

Senden sonra senin yapamadığını yapabilen bir kızla tanıştım, sevebiliyordu. Yaklaşık 2 yıl sevdi sanırım ama ben sevemedim. Açık olmak gerekirse denemedim bile.

Hoşlandığım oluyor elbet ama herşeyi en baştan yaşamak istemiyorum.

Tekrar sev, tekrar inan, tekrar mutlu ol, tekrar kendini önemli hisset falan filan. Sonra tekrar üzül tekrar yaşa bütün o gibtir taktan günleri.

Tekrar başla kendini yiyip bitirmeye. Kaçamıyorum da mesela. Biz orada oturmuştuk deyip yolumu değiştirmiyorum. inatla acımın üstüne gidiyorum hep. Yara sarmak yerine kanatmayı seçtim.

Şimdi, ne ben sana "Vermem seni ellere" diyebiliyorum ne de Harun Kolçak. Zaten sen de çoktan başka ellerin oldun.

Rez alıyorum o zaman

Napalım ki şimdi. Ben seveyim seni. Sende mutlu ol olmaz mı? Seni seviyorum.

Her insanın içinde az da olsa ufak bir özgüven olur herhalde ama onu da sende kaybettim galiba ben. Hiç bir zaman yakışıklı olduğumu söylemedim zaten ama sen gerçekten öyle hissettirmiştin.

Ama farkındaydım herşeyin, saçları sarı da olsa yağmurdan sırılsıklam olabiliyordu insan ve mavi gözlü biri hayatı masmavi görmüyordu hiç bir zaman.

Zaman sadece bendeki güveni değil "Vermem seni ellere" diyen Harun Kolçak'ı da zütürdü. Bir şarkımız vardı o bile mazide kalacakken bizim ne gibi bir şansımız olabilir ki?