beni zengin yapan aşkımı anlatıyorum

Kusra bakmayın beyler toparlayamadım kendimi amk sonunu yazıyorum...
Uzun süre tedavi gördü nilgün ama olmadı yani son kaçınılmaz gibiydi son 1 ay kala doktorlar tüm umutlarını kesti bizse nilgünle deliler gibi eğleniyorduk son zamanlarımızda bir keresinde hiç unutamam luna parka gitmiştik dönme dolapta sadece biz vardık bir iki tur attık sonra tepede durduk gözlerim doldu yine boğazım düğümlenmişti sana bişey olursa işte benim hayatımda böyle duracak dedim sarıldı sıkıca benden sonrada mutlu olacaksın benim için yaşayacaksın sen artık theo değilsin senin içinde nilgün de var onuda yaşatacaksın söz ver bana dedi sarıldım boynuna ikimizde ağlıyorduk amk arada sarıyerdeki yazlığa giderdik geçmiş günleri hatırlardık bahçesi yaz aylarında çok güzel olurdu bir ağaç diktik ikimizin ağacıydı o evin sahipleri değişti ama ben hala arada o ağaca giderim bakımını yaparım cafemize gelen bazen genç sevgililer olurdu nilgün onlara bakardı gözleri dolardı farkederdim hatta hesap almadığı bile olurdu bile dediğime bakmayın genelde almazdı böyle çiftlerden o uzun günler var ya hani bitmek bilmeyen günler öylesine hızlı geçiyordu ki elimde olsa hiçbirinizin hayatını gibime takmaz zamanı durdururdum 1 gün daha 1 saat daha neyse artık hiç farketmez onun elini biranlığına da olsa tutmak için her şeyimi verirdim geceleri uyuyamıyordum her gece kalkardım gizli gizli sigara içerdim bahçede bazen yukarıdan beni izlediğini anlardım ama çaktırmazdım bazende yanıma gelirdi benim aşkım neyi kafasına takıyor bakim diye gün geçtikçe tükenen hallerini görmek ve bir şey yapamamak adama daha çok koyuyodu hayatımız boyunca hep savaştık başkalarıyla ve şimdi koyduğum bi hastalığı onu benden alıyodu ulan bugüne kadar kimi yenmedik aşkımız için içimde hep küçükte olsa bi umut diyordum böyle bitemez bu masal ama son yaklaştıkça acı sonun kaçınılmaz olduğunu hissediyordum 2 hafta sonra hastaneye yatırdık nilgünü artık yürüyecek hadi dahi yoktu hastanede duvarları yumrukluyordum acımdan onu mutlu edebilmek içinde elimden gelen her şeyi yapıyordum her gece bir anımızı anlatırdım masal gibi bazen beni dinleyemediğini bile anlardım ama yinede anlatırdım belki bir kısmını duyar diye belki biraz olsun mutlu olur diye anlatırdım ama hiç kahkahayla gülemezdi hiç yerinden kalkıp boynuma sarılamazdı veya hiç masalın sonunu tamamlayamazdım hep gözlerime bakardı yaşlı gözleriyle susardı bi gece yine masallarımızdan birini anlatıyordum ama daha fazla dayanamadı o masalın sonunu dinleyemedi her şey o kadar ani gelişti ki hiçbir şeye anlam veremedim doktorlar odaya koştu hemşireler beni çıkarıyorlardı bense bakıyordum öylece nilgüne oda bana bakıyordu ama gözleri açıktı kimse inanmadı bana ama gözleri açıktı seni seviyorum der gibi bakıyordu gözleri gözlerime odadan çıkarıldım yere oturdum ellerimi açtım ellerimin içine bakıyorum doktorlardan biri çıktı çömeldi üzgünüm kaybettik dedi ona döndüm ve güldüm güldüm beyler güldüm ardından yaşlar dökülmeye başladı gözümden gitmedi o gitmedi dedim sarıldı doktor gitmedi dedim babası geldi gitmedi dedim ölmedi içerde yaşıo dedim herkes bağırıyordu bense gitmedi diyordum belki içerde değildi ama içimdeydi o ölmemişti ölemezdi bende ölemezdim onun içindede ben olacaktım ölemezdim işte neyse amk son bu entryden başka entry girmicem bu konuya dağılın amk