sene 2014
meslek lisesi okuyordum tüm dersler sayısal ve ben sözel bir kişiliğe sahibim. zaten aile zoruyla yazıldım bu okula. derslerim iyice kötü olmaya başlamıştı. zaten ailemle aram iyi değildi. her gün ayrı bir kavga, her gün ayrı bir olay yaşıyordum. okulu bırakma kararı aldım. bunu aileme söylersem kavga çıkacağını bildiğim için söylemedim. ama okulu bırakmam gerekiyordu. açık liseye yazılıp hemen kredileri verip liseyi bitirmeyi düşündüm. neyse cesaretimi topladım, yaktım sigarayı keyif yaptıktan sonra annemin karşısına çıkıp söyledim. annem "oğlum yapma baban öldürür seni dayan kaldı şurda 1 sene" falan gibi sözler söyledi ama ben dinlemedim ve babama da söyledim. babam beni evlatlıktan reddeceğini söyledi. akrabalarım zaten hiçbir zaman yanımda olmamıştı. beni hep dışladılar. bende babamın bu sözünden sonra dayanamadım ve gece olmasını bekledim. bazı kararlar almam gerektiğini düşündüm. gece olduğunda ise evden kaçma kararı aldım. zaten devamsızlık sınırdaydı ve eğer evden kaçarsam sınıfta kalacaktım böylelikle hem okulu bırakmış olurdum diye düşündüm.

ilgi gelirse devamı gelecek sadece kısa bir giriş yapayım dedim. özet geçersek ana başlıklar altın sunlar oldu; evden kaçma, kavga, yasadışı bir örgüte katılma(pkk değil amk), polislik olmak, cezaevi vs vs...

edit: yeni bölüm akşam gelecek

neyse işte evden kaçma kararını aldığım gibi hemen eşyalarımı toparladım. içimde kötü hisler vardı ama yinede kafaya koymuştum. beni kimse bu yoldan döndüremezdi. gece saat 2 gibi babamın odasına girdim ve pantolonundan 400 tl arakladım. sabah annem ve babam kahvaltıyı yapıp evden çıktıkları için evde kimse olmuyordu. sabah olmasını bekledim. günlerden cumartesi olduğu için okulada gitmicektim. evde tek kalacaktım. bu benim için çok iyi oldu. çantamı hazırladım kıyafetleri koydum, en sevdiğim kitap olan "albert camus - yabancıyı" aldım. ve sabah olduğunda annemle babamın kahvaltısını yapıp gitmesini bekledim. babam evden çıktıktan sonra annemin yanına gittim ve kuşkulanmasınlar diye anneannemin yanına gideceğimi akşam geleceğimi söyledim. annem tamam oğlum dikkat et kendine demişti. zaten şu dünyada beni seven bir tek annem vardı. onu bırakıp gitmek bana çok koysada bunu yapmak zorundaydım. annemde işe gittikten sonra köpeğim zeusu sevip kocaman bir öpücük kondurduktan sonra çantamı ve parayı alıp evden çıktım. hemen otogara doğru yol aldım. gişe görevlisinden bilet alırken nereye gideceksiniz sorusuna konya demiştim. ne kadar uzak o kadar iyi diye düşündüm. gidiş için 60 tl falan aldı. otobüs 2 saat sonra kalkacağını söyledi. manisadan konyaya 12 saat sürermiş. beklemek için otogarın içinde bulunan cafeye girdim ve çay aldım. otobüsü beklerken etrafa göz gezdirdim. maksat akrabalardan birine rast gelmemekti. ama göz gezdirirken farkettim ki tüm herkes giderken annesine sarılıyor, babasını öpüyor, kardeşiyle vedalaşıyor, sevgilisine buse konduruyordu. o an çok duygulandım. gözlerim doldu. ama ağlamamalıydım. çünkü ağlarsam şüpheli tavır sergilemiş olurum diye düşündüm. kitabımı açıp okumaya başladım. takriben 1 saat falan kalmıştı otobüsün kalkmasına.

• **
edit: her 5 rezde yeni bölüm yazmaya başlıcam.

neyse işte zaman geçirdikten sonra farkettim ki benim otobüs otogara girmiş. konya yolcuları 14 nolu perona anonsu yapıldı. ben biraz acı ve heyecanla birlikte perona gittim ve bileti görevliye gösterdim. çantamı verdikten sonra otobüse bindim ve cam kenarından dışarıyı izliyordum. asıl ağlaması gereken benim olmam gerekirken diğer insanlar ağlıyordu. kendimi tutmaya çalışsamda gözümden düşen 1 gözyaşı damlasına engel olamadım. rutin kontrol işlemlerinden sonra otobüs kalktı ve otogardan çıktı. beyler işte tam o anda kalbim daha hızlı atmaya başladı. çünkü artık geri dönüşü yoktu bu işin. artık ailemi bırakıp uzak bir memlekete gidiyordum. kimseyi tanımadığım, sokaklarını bilmediğim, hayatını yaşamadığım bir şehire doğru gidiyordum. yanıma yaşlı bir amca oturdu. canı sıkkın olduğu her halinden belliydi. kafasını çevirip bana adın ne diye sordu ve bende adımı ona söyledikten sonra neden konyaya gidiyorsun aileni mi görmeye dedi. ben ilk heyecan yapsamda şüphelenmemesi için evet abi dedim. sonra ne hikmetse ben de ona aynısını sordum. söyledikleri beni şok etti ve üzdü.

yaşlı amcaya neden konyaya gittiğini sorduğumda karısının vefat ettiğini söyledi. bunu söylerken gözlerinden birkaç yaş damlası süzülmüştü. elimden hiçbir şey gelmiyordu ve bu duruma çok üzülmüştüm. insan bir ömür yaşadığı, aşık olduğu insanı kaybettikten sonra ben ne desemde değişmezdi ki zaten. sadece elimi onun omzuna koyabildim ve üzülme amca bak yeni bir evladın var artık. istediğin zaman beni arayabilirsin. her daim yanındayım bundan sonra dedim. telefon numaramı verdikten sonra kitabımı okumaya devam ettim. evden kaçtığım için duyduğum o vicdan azabı sanki yavaş yavaş yok olmuştu. heyecan kalmamıştı. istemsizce olağan karşılıyordum yaşananları. duygularım körelmişti sanki. sadece uyuma isteği vardı. biraz daha kitap okuduktan sonra ikramların gelmesini bekledim ve ikramlar gelince birşeyler atıştırıp hemen uyumaya koyuldum.

uyandığımda yanımdaki amca yoktu. muavine amcayı sordum o fenalaştı mola yerinde bıraktık hastaneye zütürdüler dedi. gözlerim inci tanesi gibi açıldı. uyumadan önce yanımda olan, muhabbet ettiğim insan şimdi yanımda yoktu. işte o an farkettim ki hayat okuluna asıl şimdi başladım. ne bir ailem vardı, ne param, ne de dostum. bundan sonra tek başımaydım artık. konyaya 1 saat kadar yolculuk kalmıştı. saat gece 3 falandı galiba. tam olarak hatırlamıyorum. zaman geçsin diye kulaklığımdan güzel bir şarkı açtım ve düşüncelere daldım. bir yandan müzik dinlerken, bir yandan yola bakıyordum ve bir yandanda hayaller kuruyordum. böyle derken muavin anons yaptı ve konyaya girmiş bulunmaktayız dedi. işte tam o an içimde bir heyecan oluştu. biraz tedirginleştim. çünkü hiç bilmediğim bir şehire adım atmış olacaktım. nasıl yaşayacak, nerde kalacam hiçbir fikrim yoktu. zaten annemler her yerde beni aramaya başlamışlardır. beni üzende sadece annemin duyacağı o üzüntü. diğer insanlar nedense hiç umrumda değildi. çünkü ben babama küçüklükten beri birkez olsun sarılamadım dostlar.