Çocuktum tabi o zamanlar.. Her şeyin anlaşılması benim için güç olsada başkaları için durum pek de olağan değildi.

Nerden başlasam bilemiyorum aslında, o yüzden en küçük hatira kirintilarimdan bodozlama dalicam. (inş sonunu iyi bağlarım)

Çok garip gelebilir ama bu olaylar anasinifinda başlamıştı. Tabi o zamanlar anasinifi elit kişiler içinde pek yaygındı. Durumumuz orta halli olmasına rağmen çatpat bizim durumumuzda olanlar da vardı ama geneli varlikli kimselerin çocuklariydi.

Başta her şey normaldi en azından bana öyle geliyordu. Sanırım siniftakilerin çoğu yaşitimdi.
Buna rağmen pek arkadaş edinememiştim, daha çok hocalarla iletişim halindeydim. Onlarla bol bol sohbet eder günlük olan biteni anlatırdım. Neredeyse hiç ama hiç siniftakilerle konuşmaz ve oyun oynamazdım.

Aslinda bu olaylar bana pek dikkat cekici gelmese de büyüklerimin hayli dikkatini çekmişti.

N: 2 - 3 kişi toplanin boşa yazmak koyuyor be insana

Genelde pek fazla dışarda yeme alışkanlığım yoktu tabi bu durum o zamanlar içinde geçerliydi. Her öğle saatinde herkezle beraber yemekhaneye gider fakat gram bişey yemeden geri çıkardım.

Dolu tabağımı dökmemden farketmiş olacaklar ki ceza olarak mutfaktaki küçük ayak işlerini bana yaptirirlardi.
Bu durumdan pek hoşnut olmasam da ben yemek yememeye onlar da ceza vermeye devam ettiler.

Bir öğlen yemeği, yemekhaneden yemek almadan geri sinifa çıktım. Öğlen boyunca sürekli tek başıma oturmuştum fakat bu beni hiç üzmüyordu aksine yalnızlık huzur veriyordu.

Bu davranışlarım neredeyse dönem sonuna kadar devam etmişti. Yemek yemediğimden ve sınıfta kalmak hoşuma gittiğinden bu beni hiç rahatsiz etmiyordu. Ama yavaş yavaş arkadaşlarimin ve öğretmenlerimin dikkatini çekmişti.

Dönem sonuna geldiğimizde ise öğretmenlerim velilerimi aramış ve özel olarak görüşnek istemişler. Bu görüşmede benim yemek yeme alişkanligimin olmadiği ve arkadaşlarimla gecimsiz olduğum hakkinda görüşmüşler ama işin ilginç yanı çok olgun davrandığımı ve oyun oynamaktan zevk almadiğimi söylemişler.

N: Beyler inş boşa yazmiyorumdur oluyanlar bi ses etsin

Kimse okumuyor ki ama

Sirf gececi tayfa hatrina devam ediyorum

Bu durumun ailem tarafından farkedilmesiyle sürekli olarak soru yağmuruna tutuluyordum. Aslında ailemin de beni pek farklı göreceğini sanmazdım ama zaman ilerliyor, işler iyice değişiyordu.

ilkokulun yeni günleriydi, klagib bir devlet okuluna gidiyordum. Anasinifi da ayni camiada bulunduğu için arkadaşlarımın coğunu tanıyordum, (artık her ne kadar taniyorsam)
ilkokulla birlikte hayatımdaki değişikleri azıcık bile olsa farkedebiliyordum. Yeme içmeden tamamen kesilmiş bir deri bir kemik kalmıştım.

Ailem üzerime fazla titriyordu, yada bana öyle geliyordu. Okuluma sık sık uğrarlardı ve beni kontrol ederlerdi. O zamanlar buna pek takmiyordum çünkü biraz da olsa arkadaş edinmiş ve sosyalleşmeye başlamıştım. Ama ne yazik ki günden güne iyice kilo veriyordum.

Tam hatırlamıyorum, birkaç doktora gitmiştik sanırım durum ciddileşiyordu. Pek istemesemde ailemi endişeli görüyordum. O günden itibaren ilaç tedavisine başlamıştim, bunun ne için olduğunu kavrayamasam da ilaçlar etki ediyor ve hızlı bir şekilde kilo alıyordum.

Herşey iyiydi hoşdu, arkadaşlar edinmiş ve yeteri kadar kilo almıştım fakat derslerin ilerlemesine rağman hala okuyup yazamiyordum.

Evet derslerde başarısız, arka sirada oturan , pek konuşmayan, içine kapanık çocuk..

Artik okuldan nefret ediyordum daha okuma yazmayi bilmeyen bir çocuğun diğerleri tarafindan aşagilanasiyla yüzleşiyordum.
Arada hasta taklidi yapıyor , arada da okuldan kaçıyordum. Kaçtiğim da ise ne internet kafeye ne de başka bir yere gidiyordum sadece aylak aylak sokaklarda dolaşıyordum. Aslinda hala da hoşuma gider yalniz dolaşmak..

Bu okuldan kaçmalar tabii ki ailemin kulağina gitmiş ve hocalar ailemle görüşmek istiyordu.
O küçük hayatımda çok ağrıma giden şeyleri duydum. Öğretmenler aileme zekamin diğerlerine göre düşük olduğunu söylemiş ve böyle ilerlediği takdirde başka bir özel okula gitmemi önermişler. (Basbaya gerizekalı demişler engelli okuluna gonderin demişler amk)

Bir gece annemi bana bakıp ağlarken görmüştü saçlarımı okşuyordu..
Sanırım istediği veya hayal ettiği gibi bir evlat olamamıştım. O günlerde herkesi hayal kırıklığına uğrattigimi düşünmüştüm.

Artık dayanamıyordum beni aşagilanlara ve çok üzerime gidiyorlardı işte o gün kendimi çok güçlü hissetmiştim. Benle alay eden çocuğu yaka paça dövdüğüm gün..

Okulda gerizekalı damgası yediğimden bu olay fazla uzamadı ve her hocanın yaptigi gibi opup barıştık ama o gün birşey farkettim, o günden sonra kimse benimle dalga geçmemişti çünkü geçtiklerinde başlarina geleceklerini biliyorlardi.

Tam gaz devam ediyorum gececi tayfaaa ses ver

Günler geçiyordu artık her okul çıkışı annem beni okuma yazmaya çalıştırıyor, derslerimde yardımcı oluyordu. Gayet de iyi öğreniyordum önce okuma yazma sonra da diğer dersleri..

Biraz zorlamayla , ailemin müdürle görüşmesiyle (sanirim biraz da rüşvetle) sinifi geçebilmiştim.
Yaz gelip çatmıştı ve ben temelli eve kapanmiştim. Ne mahalleye çikiyor ne de başka bir yere gidiyordum tamamen ev hapsi gibi yaşıyordum. (Ne diyebilirim ki tam bir ev kuşuydum)
Babamın bu halimi gördükce kahrolduğunu zannediyorum ne de olsa diğer çocuklar gulup eglenip top oynuyor, tatilin tadini çikariyor ben ise o yaşta kös kös oturuyordum. Bu durum onun da canını sıkmış olacak ki bir gün beni işe zütürdü.

Babam tekstil ile uğraşıyordu alim satim işleri yani sizin anlayacağiniz küçük esnaf.
Daha önce de babamla dükkana gelmiştim ama bu sefer ki biraz farklıydı. Ayak işlerine yardım ediyor ufak tefek malları taşıyordum. Komşu esnaflarin dikkatini cekmiş olacağim ki benimle tanişmam istediler ama ben evde o kadar kös kös oturmanin verdiği etkiyle adımı bile söyleyemedim.

Babam girdi araya beni komşularla taniştirdi. Sanki millet cekingen tavirlarimi bilerek daha fazla üstüme geliyor ve daha fazla soru soruyorlardi ben ise kekeleyerek cevap veriyordum.
Okullarin acilmasina birkaç hafta kalmıştı ve ben hala dukkana gidip gelmeye devam ediyordum, artik komşulara biraz da olsa alışmış cevreyi benimsemeye başlamıştım. O zamanlar babamın arkadaşlari tarafindan ne kadar sevildigini ve saygi gördugunu anladim.

5 dk ya devam ediyorum

Beyler acil işim çıkmıştı yazamadim devam ediyorum affiniza siginarak

Yeni bir dönem başlıyordu ama ben o kadar dükkana alışmıştım ki okula gitmek istemiyordum. Lanet ede ede okulun yolunu tuttum. Günlük açılış konuşmalari ardinda gelen değişikliği nasıl farkedemiştim.
Birkaç grup öğretmen öğrencileri isim isim cağiriyor ve bir gruba topluyordu. Evet, bu sınıf değişikliğiydi. Belki benim için yeni bir başlangıçtı.

Okuldaki çoğu kişi birbirini tanirdi. Ancak ben sinifimdakilerin isimleri dışında pek birşey bilmiyordum.
Herkes sınıflara dağıldı, heyecanli bir şekilde yeni sinifimin yolunu tutmuştum.
Belki bi umut hayatim daha iyi hale gelebilir, ben de normal bir öğrenci olarak görünebilirdim.

Hayaller; bir yavru bir kuşun ucmasi gibidir ve bazen o kuş hiç uçamaz.

Bilirsiniz okuldaki şeyler çabuk yayilir. Benim ise normalliğim sinif yoklamasinda ismim okunana kadardi.
-Mb
+burdaaa
(Hiiiii o gerizekali cocuk degil mi)
(Of bunu buraya mi vermisler)
(Duyduguma gore özurluymus)

O fisiltilar sanki kendi aralarinda değil de beynimin içinde dolaşiyor gibiydi..
Ne utanç verici, başım önümde dersin bitmesini bekledim. (Hani ilk dönemlerde olur ya tanişma fasli sira sira herkes kendini tanitir işte o sira bana hiç gelmedi-bunun nedenini hala anlayabilmiş değilim)

Günler ayni sıkıcılığla geçiyordu, haftalar olmuştu benimle konuşan bir kişi bile yoktu ama arkamdan edilen laflari hayal edebiliyordum
Bu esnada boş boş oturmuyordum, oturamiyordum. Okuldan her eve dönüşümde annem beni zorla çalıştırıyordu. O günleri hatilayinca gerçekten anneme aciyorum, benim gibi bir evladi haketmiyordu.

Beyler çok beklettim farkındayım, işler çok ters zamana geldi lütfen kusura bakmayın

Dönem ortalarıydı sanirim, yazili sinavlar başlamıştı. O haftalar böyle bir şeyin olabileceği aklimin ucundan dahi geçmezdi. Çalışmalarımın meyvesini alıyordum.

ilk sinavlar açıklanmıştı, evet beklemediğim gibi 90.civarlarinda yüksek bir not almıştım. Tabii benim gibi kimsede böyle bir şey beklemiyordu. Ben, sinifin içindeki şaşkin dolu gözlere maruz kalmış öyle boş boş oturuyor verilen tepkileri seyrediyordum.

Tabi adim çıkmış dokuza inmez sekize.
ilk önce kopya muamelesi yaptilar hatta öyle ki hocalar bile şüpheleniyordu. Onlari duymasam bile arkamdan konuştuklarina emindim.

Ancak bu durumun kısa sürmesi keyfimi yerime getirmişti. Bir sonraki yazilida hocalar beni öne oturtturmuştu, neden bunu yaptiklarini biliyordum, kopyadan şüpheleniyorlardı.
Ardiardina sinavlar açiklaniyor ve ben de ardi ardına yüksek notlar almaya devam ediyordum. O günden sonra siniftakilerin bana bakışı değişmişti.

Herzaman ki gibi siramda oturuyordum ve bir grup erkek yanıma geldi.
+maç yapicaz da katilmak ister misin?
(O zamana kadar pek futbol oynamamıştım ve iyi olduğum söylenemezdi)
-pek iyi oynayamiyorum
+olsun defansda durursun
-peki

Sınıftakilerle ilk etkileşimimdi, bu olaydan sonra başima gelebilecekleri kim bilebilirdi ki..

Beyler sövseniz haklisiniz çok beklettim , hikayeyi yarim birakanlardan ben de nefret ederim ama çok onemli bir durum vardı o yuzden affiniza sığınıyorum.

Aslın bir tiyatrodaki taklitciler oyuncular değil izleyenlerdir, seyirciler olaya ne kadar hakim kalırsa o kadar iz kalır üstlerinde..

O günün umduğumdan daha iyi geçmesi bir mucizeydi belki de, pek iyi oynayamasamda gülerek ayrilmiştik oradan. Uzun zamandir boyle güzel vakit gecirmiyordum.

Annem benim bu halimi görüp seviniyordu, nitekim ben de öyle herşey yoluna girmişti, en azindan bir süre de olsa.

Akıllı ,sessiz ,saf, komik.. sanirim ilkokul sonuna kadar bana çizilen profil buydu. Gayet menmun ve siradan hissediyordum hatta öğretmenlerle bile aram iyiydi.

O yıl rahat bir şekilde bitmiş ve simdi sira o okuldaki son yilima gelmişti.Son siniflarin sinif değişikliği yapilmayacağini bildiğim için üstümde bir rahatlik vardı.
Çoğu şey geçen yildan farksizdi, tabi yeni kazandiğim alışkanlık hariç..
(Bunu yazmadan olmazdi, hayatimda bir takim etkiler birakti.)
Evet yaşlarımız ilerlemişti her ergen gibi biz de ferregrafiyle tanışmıştik. Okula gizlice sokulan erotik dergilerin haddi hesabi yoktu ve her genç gibi o işi ben de öğrendim.

Son yilimiz olduğundan çoğu grup liseye hazirlaniyor, dersler ağir geçiyordu. Ama benim aklım hep bu yeni tatdığım hazdaydı. Artık bağımlısı olmuştum hem de sınav zamanlarinda.

Aklim fikrim hep ferregrafi doluydu, kizlara bakiş acim bile değişmişti. Tabi bunun sonu hep yorgun bir vücut, uykusuz geceler ve dalgın bir beyinle bitiyordu. O kadar aşırıya kaçmıştım ki artik ciddi zararlarini görmeye başliyordum.

Son senemin olması itibariyle liseye girememe korkum beni tutuşturmuştu. Bu alışkanliğimi azaltıp namaza başlamaya karar verdim. Pek hazir olmasam da sinav günü gelmişti.

Lise beni bekliyordu, sinavdan sonra..

Herkes cennete gitmek ister ama kimse ölmek istemez..

3 senelik cehennem 3 farklı okul

istediğim liseyi tutturamiyordum ve o lanet tercih haftası başliyordu. Ailem olaya iyi bir eğitim iyi bir gelecek şeklinde baktiklari için civardaki iyi liseleri araştiriyorduk.

Ve hangi akla hizmetse liseyi şehir dışı yazdık. (Beynimi gibeyim hala çok pişmanım )

ilçede çok iyi mezunlar veren bir liseye kaydolmuştum, ve gibtiğimin kaderi beni burda da buldu. Görüştüğümüz okul müdürü bize yurdun yaz bitimine kadar açilacagini soylemişti ama ne yazik ki yurt denilen yer yarim yamalak bir inşaatti.

Elmahkum civardaki lise yurtlarina bakiniyorduk , ilçede sadece 2 tane lise yurdu vardi ve Allah kahretsin ki 2 si de cemaat yurduydu.

Sıkıntılı günler beni bekliyordu..

Beyler çok fena faranjit olmuşum evde de antibiyotik kalmamiş şimdilik acile gidiyorum geldigimde gorusuruz

Doktordan geldim antibiyotiklerimi aldım kardeşlerim burdaysaniz devam ediyorum

http://c12.incisozluk.com...11503/6/1613506_obfab.jpg