insan vardır eminim.

babamı 3 senedir görmüyordum geçenlerde görüştüm (onda da ben aradım) yılların verdiği öfkeyle ağzını burnunu dağıttım. bir saat sonra ağlayarak benim senin gibi oğlum yok dedi. çok da gibimde.
düzeltme: babamı 3 senedir değil 3 yaşımdan beri görmüyorum olacaktı.

annem ben 8 yaşındayken başka biriyle evlenmişti, her şey çok güzeldi adam çok iyi bir insandı. evlendikten tam 11 ay sonra kanserden vefat etti. nur içinde yatsın.

şu an o adamdan kalan emekli maaşıyla geçiniyoruz. ama önceki evliliğinden 3 çocuğu daha olduğu için maaş dörde bölünüyor. her ay elimize 400 lira geçiyor sadece. 400 lira lan.

lise sonum ygsye hazırlanıyorum. 15 liralık bir kitabı almak için annemden para isteyemiyorum. biliyorum söylesem bulur buluşturur verir o parayı bana ama soramıyorum işte.

her gece hüngür hüngür ağlıyor kadın. ağlama seslerini duyuyorum ama yanına gidip neyin var diye soramıyorum. bense en son ne zaman ağladığımı bile hatırlamıyorum. en son ne zaman güldüğümü de.

sonra o taktan okula gidiyorum. huurnun biri sevgilisi trip attı diye saatlerce ağlayabiliyor. vay dıbına koyayım diyorum lan.

okula 1 aydır aynı beş lirayla gidiyorum.

annem defalarca intiharı denedi. ben de aynı şekilde. ama her seferinde birbirimize destek olmaya çalıştık. onu engellemekle iyi mi ediyorum onu bile bilmiyorum.

allah'a inancım kalmadı. keşke inanabilsem diyorum içimden hep. belki o zaman bir nebze huzur bulurum biryerlerde.

annemden başka kimsem yok. bir arkadaşım bile yok. bu yüzden buraya yazdım bunları.

dinlediğiniz için teşekkür ederim.