Sömester tatiline yaklaşıyorduk yazılılar falan bitmişti hafiften bir üniversite sınavı korkusu sarmıştı ama o zamanlar üstelemedim fazla.

Ebruya bayadır yer veremiyorum biraz Ebrudan bahsedicem. Ebruyla en son konuşmamız o bizim parkta olmuştu ondan sonra bir kere bile konuşmadık aynı servisteydik yanıma hiç oturmamaya çalışıyordu hatta bi keresinde oturduğu yerin yanını ayırmıştım ben oturunca kalktı kalmasinı söyledim sağol gerek yok diye tersledi haklıydı aslında ama bunları böyle olsun diye yapmamıştım belki o öyle sanıyor ama o üzülsün istemezdim

Bayadır yazıyorum beyler yoruldum yarım saat mola verelim saat 5 olmadan yeni partlar gelecek

Yeni partlar geliyor bekleyenler entry girsin

ilk dönem de bitmişti karnem de yine zayıf yoktu fakat dersler zorlaştığı için barajda kalan derslerimde vardı. Karneler alındı bende Damla mı alıp gezmek istedim onunla ne kadar zaman geçirsem de tekrar onu görmek istoyordum adeta onu onunlayken bile özlüyordum. Beraber sinemaya gittik sinemadan çıkınca aşk mabedimiz olan parka gittik. Doğum gününde kaldırmaya cesaret edemediğim dansa orda kaldırdım biraz dans ettik yorulunca da birbirimize sarıldık.
o küçük ayaklarıyla çimlere basarken onu izliyordum bu geldi yanima geniş bir ağacın altına oturduk göğsüme kafasını koydu bana baktı "bu adam seni çok seviyor dedim" o adam sevmekle çok iyi yapıyor dedi hep de sevecek dedim sevdiğin kız da seni hiç kaybetmeyecek dedi inanmıştım.

Birbirimize bakarken dudaklarımız kendiliğinden birleşiyordu bu çekim gücüne engel olmadık yine öpüşüyorduk ama herzamankinden daha ateşliydi öpüşürken kucağıma oturdu bir müddet te öyle öpüştük etraf sakindi zaten burayı bizim tayfadan başka kimse pek gelmiyordu bunun rahatlığıyla Damlanın dudaklarında turluyordum.

Dudaklarından boynuna geçtim elimde de bacaklarındaydı dudaklarımı yavaş yavaş boyunundan aşağıya indiriyordum ki kendini birden üzerimden attı. Biri bizi görmüştü kafamı arkaya çevirip bizi basanın kim olduğuna baktım Ebruydu.

Ebru bizi öyle görünce ağlamaya başladı öylece bakıp kaldı çok kalmadan da gitti gözlerindeki yangını aradaki metrelerce mesafeden görebilmiştim fakat ben bizi birlikte görmesin diye Damla nın sınıfına bile gelip gitmiyordum ama olan olmuştu Damla nın yüz ifadesinden ne hissettiğini anlayamadım ama üzüldüğünü düşünmüştüm Ebru gidince bizimde tadımız kalmamıştı Damlayı evine bırakıp bende evime geçtim yatağa uzanıp düşünmeye başladım

Yaptığımız şey ortadaydı bide bunları yaparken Ebru ya yakalanmıştık. Her şeye rağmen beni seven kızın gözü önünde hemde ama Damla ve bende birbirimizi seviyoruz...

Gece boyunca bu tür denklemler kafamda kurup suçluyu bulmaya çalıştım en sonunda uyuya kaldım

Aradan günler geçti Damlayla hiç göruşemedik o günden beri ama wp den sürekli konuşuyorduk ama Damla son günlerde garip davranmaya başlıyordu sorunlar çıkarıyordu son günlerde ise kavga halindeydik bu süreçte onu kaybedeceğim diye ödüm kopuyordu ama bunların Ebru yüzünden oldugunu düşünmüyorum başka bişey vardi

O zor süreçten çıkmıştık biraz toparlamıştık ki 14 Temmuz saat 9 civarıydı telefonuma bir mesaj geldi tarihi  Damla dan uzun bir mesaj dı. Bu uzun mesajlardan nefret ediyordum o mesajı açmamak istedim bilinmeyen olarak kalsın istedim yarım saat falan açmadım ama olacakları bile bile bu mesajı açtım ilk cümle "artık ayrılmalıyız" dı ilk kelime yi okuyunca kalbime bi ağrı saplandı mesajın devdıbını okuyamadım ruhum canımdan sökülüyordu öyle birden bırakılıp gitmek çok kötüdür beyler.

Biraz geçtikten sonra mesajı tamamen okumaya karar verdim mesajda ailesi için beni bırakmak zorunda kaldığını bunu onun da istemedeğini canımı almaya ne zaman karar verdiğini falan yazıyordu.

Biraz geciktim dostlar kusura bakmayın telafi edecegim

Korktuğum başıma gelmişti işte onsuz kalmıştım onsuz nefes alamayacağımı bile bile bana nasıl yapmıştı bunu hangi ayrılık böyle acıtır dı bir adamın içini. Bununla başa çıka bilimiydim? Sanmam. Belki geri dönmek için bi fırsat bulurdum bunun için herşeyi yapabilirdim

Berbat günler geçirdim beyler yaşama isteğim 0 a indi onunla ilgili hiçbirşeye bakamıyordum birlikte çektiğimiz resimleri sildim kolumu kessem daha az acıyabilirdi.

Arada bir mesaj atıyordu Damla ama niyetini hiç anlayamıyordum zaten beni dipsiz kuyuya bırakıp gitti bunun dönüşü yoktu hayatıma soktuğum kadın hayatıma sokmuş tu haketmişmiydim? Belki.

instagram hesaplarımızın şifresi aynıydı arada bir girip mesajlarına bakıyordum genelde arkadaşlarıyla konuşuyor konu bazen bana dönüyor konu bana gelince değiştiriyordu bir gün gelen bir mesaj sinirlerimi allak bullak etti mesaj Burak tan dı mesajda bana takip atmışsın hayırdır yazıyordu damla da ben takip atmadım diye cevaplamıştı ki konuşma sürerken birden hesaptan çıkışım yapıldı galiba Damla şifreyi değiştirdi...

Bundan sonra kendimi kaybetme noktasına geldim bunlar nasıl olabilirdi şimdi orda ne konuşuluyor haberim olmayacaktı bu bir erkek için zor bişey beyler baya zor...

Ertesi gün okula gittim okulda o ikisini birbirinden uzak görünce korkulacak bi şey olmadığını düşündüm.

O mesajı almamdan bir az bi süre geçti Damlayla aram nispeten iyi oluyordu hatta uzun zamandır konuşmadığımız wp den de tekrar konuşmaya başlamıştık ama bunun bir adı yoktu sadece birbirimze alışmıştık

Beyler hikayenin bitmesine daha var tahminimce gece biter ama olaylar sizin seveceğiniz hale geliyor yavas yavaş

Damla yla arayı yavaş yavaş düzeltiyorduk. Bir gün hastaneye gitmem gerekti okula gidememiştim. Hastanede Murat ı arayıp okuldaki durumları sordum. Murat Damlanın bir kaç kere sınıfa geldiğini birine bakıp gittiğini soyledi bunu duyunca çok sevinmiştim beyler anlatamam. Hastaneden çıkıp eve geçtim saat 8 gibi Murat beni aradı efendim kanka dedim:

M: Olum nasıl söyleyeyim sana şimdi bunu

E: Neyi lan?

M: Ya söyleyemeyecem lan

E: gibtirme Murat söyle hadi

M: Sabah Damla sınıfa senin için gelmemiş

E: Kimin için gelmiş?

M: Gökhan.

E:...

(Gökhan benim sınıftan birisi )

Bu cevaptan sonra telefonu kapatıp aklıma gelen herkese sövüp duvarları yumrukluyordum evde kimse yoktu kalsam kendime zarar verecektim sinir şaşkınlık ihanet duygusu hayal kırıklığı hepsi bir anda yüzüme çarpılmıştı. Aklımı kaybedecek gibi oldum hiç beklemiyordum ondan hemde gökhanla kendime zarar vermeden çıktım Murat aradı ne var dıbına koyum diye açtım kendimde olmadıgımı biliyordu yerimi sorup yanıma geldi

Bir kaç tane bira devirip yatıştım çünkü o sinirle her şeyi yapabilirdim çok tehlikeli bi durumdu o. Ama onları sabah görseydim gökhanın ağzını yüzünü giberdim kadere bakın beyler.

Pazartesi okulda o ikisini yan yana görünce biraz kötü oldum ama zamanla alıştım ama bir gün koridordayken Gökhan ın Damla nın yanından geldiğini gördüm o sinirle gökhana omuzu koyup yoluma devam ettim işimi halledip sınıfa geri döndüğümde Gökhan beni sınıfın önünde bekliyordu.

G: Bana omuzmu attın az önce

E: Attsam ne olacak?

G: O omuzunu sağ bırakmam

E: Allah allah

G: Bak ben ciddiyim (el kol yapıyor)

E: Elini kolunu indir lan benle konuşurken

G: indirmiyorum (bağırarak)

Herkes başımıza toplandı biz birbirimize saldırırken ayırdılar bizi beni sınıfa koydular o koridorda kaldı o sinirle beni sınıfa koydular bırakmıyorlar çıkıp ölüsünü gibeyim onun. Ben sınıfta elim ayağım titriyor bırakın gideyim dedim birakmadılar o sinirle karşımdaki sıraya var gücumle tekme attım sıranı ön tahtası çatladı sıra devrildi hoca sınıf herkes bana bakıyordu

Sıra pertti ama ayağımda tarifsiz bir acı vardı duramıyordum ki Gökhan bini kapıdan girip uzerime saldırdı hoca falan bizi ayırdı derste de hoca bir iki zırvaladı bu seferlik affediyorum bi daha olmasın falan filan ama bu burrda bitmez bu işin çıkışı da vardı.

Zil çaldı bu lavuk beni aşağıya çağırdı okulun önünde tartışmaya başladık ama çok geçmeden saldırdı yine bin millet ayırdı bende hastaneye gitmek zorunda kaldım ayak baş parmağım 4 yerinden çatlamıştı...