çıkma kardeş bende geçtim bu yoldan birden fazla hemde
platonik birde cesaretin kırılır boş yere etme eyleme
çıkarsan karşısına gibtiri yersin öyle hoşlanıyom deyince kimse kimsenin boynuna atlamaz
buda benden sana abi tavsiyesi yok dersen tecrübe et kendin öğren hadi rasgele

Bir keresinde leyla isminde bir kız vardı mahallede çok hoşlandığım okuldan çıkıp da bizim bakkalın önünden geçeceği saati ezbere bildigim ve o saatte orada olduğum. Yüzünü bir kere göreyim bana baksın diye oynadığım topu bile bırakıp yollarına revan olduğum. Tabi kıza 2 ay boyunca sadece bakarsan bir Ferit, bir Cafer bir Ali gelip kapıyor kızı haliyle. Benim Leyla'mı Sadi kapmıştı. Günlerce kankalarla elemanın adı üzerinden eğlenmiş, kıyasıya dalga geçmiştik. Oysa benim dedemin adıydı lan Sadi. Sırf aşkımı elimden kapan iblisin yüzünden çok sevdiğim dedemin ismiyle houratça dalga geçmiştim... Kaç yıl geçti üzerinden bilmiyorum ama aynı durum gelip beni üniversitede de buldu.

kimse yoksa boşuna yazmayayım buraya aq

Birkaç gündür görüyordum bu güzelliği buralarda. Eğitim fakültesinde okuduğunu tahmin ediyordum, çünkü her defasında takibim o binanın önünde son buluyordu. Artık mahalledeki o ufak çocuk değilsin diyordum kendime. Git konuş, burası üniversite, merhaba de, sınıfının kapısında bekle selam de, kantinde bul oturabilir miyim de. Ama hiç bir cesaret verme girişimi kendi üzerimde etkili değildi. Kimi kandırıyordum ki, ben oldum olası kızlarla konuşmaktan çekinen, ürkek, ağzı laf yapmayan aptalın tekiydim. Halbuki ayna karşısında ne güzel konuşuyordum, böyle tok bir sesle "sana mı gidelim bana mı" falan diyordum. Oysa muhafazakar bir ev arkadaşım vardı ve aynadaki ben gıcığına "sana gidelim" diyordu da o zaman bile ne tak yiyeceğimi şaşırıyordum. Hayal kurarken bile kendi kendimi züt etmekten çekinmiyordum. "Bana gidelim" derse bu seferde evde böbreğimi çalıyorlardı falan

çuguladım devam panpa

Şu kız kim lan tanıyor musunuz? dedim kantinin önündeki masalarda oturan bizim elemanlara. Hemen, ne oldu hoşlandın mı? diye girdiler lafa. Olm size de bir şey sorulmuyor, he hoşlandım, evlenme teklif edeceğim gibisinden kendimce enfes bir çıkış yaptım. Niye soruyorsun olm o zaman sorusu çok yerinde ve güzel bir soruydu. Benim, yok ya öylesine, bugün 3-4 defa gördüm de acaba birinizin arkadaşı mı falan diye merak ettim cevabım tatmin edici olmaktan çok uzaktı, ama bozmadılar beni. Artık arkadaşlarıma bu kızdan hoşlandığımı söylediğim gün "yalancı, sinsi pekekent" olarak anılmayı garantilemiştim. Yo tanımıyoruz dediler ki Sezgin kafasını bile kaldırma zahmetinde bulunmamıştı. Olm bari bak da söyle, kızı görmedin bile dedim. Bu üniversitede tanıdığım bir kız yok cevabı içimde ona karşı derin bir sempati ve merhamet beslememe sebep oldu. Hiç mi diyebildim, hiç dedi. Olsun dedim, gibtir dedi. Sempatim bir anda kayboldu, sen gibtir züt dedim. Gel başını öp gibi bir şey söyledi...

Kızı ilk gördüğüm günden bu yana 1 haftadan biraz uzun bir zaman geçmişti ve daha adını bile öğrenmeyi başaramayarak yeni bir rekora doğru koşuyordum. Mal gibi gidip eğitim fakültesi öğrenci listesini falan inceliyordum, sanki orada Fatma yazsa, aa işte bu diyebileceğim bir özelliğim varmış gibi. Sonunda aklıma Emre geldi. Okuldaki tüm kızları tanıyor olmalıydı. Kantinde otururken kız kalabalığından görünmediği olurdu. Bir ara hakkında x ycı söylentisi çıkmış, ancak ne hikmetse yayılmamıştı. Yanına gittim, 4 kızla masada oturuyordu, abi bi gelsene bir şey danışacağım dedim. Söyle abi dedi, gel şurada konuşalım dedim, abi gizlim saklım yoktur benim kızlardan diyerek olayı bir Amerikan aksiyon filmi tadına getirdi. Olm gel s.kicem ha deyince masayı devirip, suratıma bir yumruk atsa ve yere düşünce de üzerime tükürüp, kolunun altına aldığı kızlarla ortamı terk etseydi harika bir kurgu olabilirdi ama tamam abi geldim diyerek yanıma seğirtti.

beyler uzun uzun yazıyorum kendi kendime mi anlatıyorum? burada olanlar belli ederse kendilerini devam edeceğim