ben

nerden baksan puşt biriyim

efsane şımarık biriyim ha öyle böyle değil
oto taka dalga geçerim halbuki ezik yavşağın tekiyim
sonraaa
yapmadığım muallaklik yok yani ciddi anlamda yok düşünseniz yok yani
neyse awk

Kaybettim

Bune amm

Evet benim

beraber üstesinden gelebileceğimiz şeylerin tek başıma altında kaldım. inan bu çok başka bir yenilgi.

iyi biriyim.

Ben benim

Bunu okuyanın annesi benimdir.

Babanım

Evet ben

Siz değil ben amk

Peşin not: okumanızı önermem. Çünkü; aklımdan geçen saçmalıkları yazmaya çalıştım ama pek başarılı olduğum söylenemez.

Her zaman çevremdeki insanlara mutluymuşum gibi pozlar verdim, her zaman. Ama öyle değildi, hiçbir zaman biriyle ortak bir noktamız olmadı. 2 dakika konuşup, 5 dakika susardık arkadaşlarımla. Daha çocukken bile bir değişik hissederdim kendimi. Bu, içimdeki doldurulmaz boşlukmuş sonradan öğrendim. Eski günlere çok gidiyorum ve gerçekten o günlere dair iyi anıdansa kötü anıları hatırlıyorum. Küçücük bir çocukken bile ailemi maddi olarak zor duruma sokmamak için neler yaptığımı hatırlıyorum ama onlar da değer bilmedi, bilmiyorlar onlar bile... Onlar bile böyle yapıyorsa başkası nasıl bana değer versin. Bunlar beni iyice dibe çekti, kendimi böcekten farksız görmüyorum. Bu yüzden her şeyi akışına bıraktım. Artık ne olursa olsun diyorum. Biliyorum ki hayatımı ne kadar düzeltmeye çalışırsam o kadar dibe batarım. Kaderim böyle, bataklık gibi çırpındıkça batıyorum ve kimse de yardım etmiyor diyeceğim ama nasıl edevekler ki ben zaten kendimden umudu kesmişim kim, nasıl bana yardım edecek... ilk defa bu kadar uzun yazdım ve kopukluklar olduğunun farkındayım. Zaten ben, ne yazabiliyorum, ne de konuşabiliyorum. Hiçbir tak yapabildiğim yok ama bazen hâlâ umut doluyorum sonra geçiyor, geçince intihar etmemek için kendimi zor tutuyorum. Sonra tekrar hiçbir şeyi kafama takmıyorum, sonra tekrar intihar modu... Napacağımı bilmiyorum, öylece duruyorum.

kskskjsjs

ksksksjkwkwlw

jdkdkskeks

Kafamın içi, bir ergenin odasından daha incin.

Ayrıca; görünmez duvarlarım var benim. Herkesle gayet samimi oluyorum ama çoğu zaman kimseye içimi açmıyorum, açtığım kişiler de sağ olsunlar hep bu konuları yüzüme vurdular. Ne düşünüyorsam içimde tutuyorum artık, bu da biraz yoruyor ama katlanmaya çalışıyorum. bir de bir insana zorla bir şey yaptıramayacağımı ve onun düşüncelerini/hislerini değiştiremeyeceğimi öğrenmem lazım.

Anlatmak istediğim çok şey var ama anlatsam neye yarıyacak... “boşver, takma, geçer” gibi şeylerden başka bir şey duyamayacağım. Ne hayaller, ne umutlar, ne duygular vardı. Hepsi sırasıyla başıma yıkıldı. Çok fazla şey istemiyorum artık ama o istediğim şeyler de hâlâ olmuyor. 2 gün moralim düzgünse, 1 hafta tak gibi. Her şeyi geçtim; bu yalnızlığın ömür boyu” olması beni üzüyor.

Birkaç gündür nefesim daralıyor, delirecekmiş gibi oluyorum. Korkuyorum...

inanmak istemiyorum