ben çok çekingen bir insanım aslında

--- beyler ben çok çekingen bir insanım aslında ---

silik yediğim için bu başlıktaki yazılarımı ilk entryi olarak buraya copy paste ediyorum ve devam edicem daha sonra kalanını anlatmaya. o yüzden bu ilk entryler biraz uzun olabilir. yannan gibi durmasın diye sonraki bikaç entryi de rezerv alabilirim evet. ve şimdiye kadar anlattıklarım "all-in-all". öyleyse başlıyorum.

ben çok çekingen bir insanım aslında küfür nedir bilmem hiç. aslında bilirim de küfür edemem. haya vardır bende. öyle yetiştirilmişim. her neyse amk bi olay anlatayım size.

bi' defasında kız arkadaşımla üsküdar sahilinde oturuyorduk. çekirdek aldık yanımıza 2'şer de bira aldık akşama kadar zütürecez bunları. neyse oturduk bi yere başladık yiyip içmeye; muhabbete. ikindi gibiydi vakit ve

sahilde gelip geçen aileler de vardı. bu ailelerden birileri rahatsız olmuş bizden ki koşa koşa gidip nerden gördülerse polise şikayet etmişler bizi. neyse hal böyle olunca polisler geldi yanımıza tabii ama ikisi de harbi odun gibi adamlar saygı sevgi, hoşgörü insaniyetlik filan hak getire.

neyse polisler yanımıza geldi ve "sizdeeğn şıkayeeğt vaoarr içmeğyun burda" diye azarladı bizi. ben eziklenerek toparlanıp gitmeye hazırlanırken kız arkadaşımın sıfatına bakınca bi şeylerin ters gittiğini anladım. o an dedim ki, yannanı yedin oğlum.

olay çıkacak şimdi burada. bizimki tartışma ortdıbını hazırlamıştı çoktan. ben de osuruk gibi sesimle ortamı yumuşatmaya geçiştirmeye çalışıyorum ama "ne biçim gonuşuyonuz siz yeaa" filan deyince bizimki tamam dedim artık kaçarı yok oğlum.
neyse bu ağzı dalaşında sesler giderek yükselirken ben de bir yolunu bulup hee tamam amk deyip uzaklaşalım çabasındayım ama naçar gitmiyor bizimkisi. polisten de iyice paparayı yedikçe bi tuhaf oldum anasını satayım. kalkıp iki dangoz polise ağzının payını veremediğim için

ezik ezik bekledim orda. mario'nun ufak hali gibi olmuştum hatta. neyse o gün bu ağız dalaşı bittikten sonra bizimkinin suratında bi tuhaflık sezinledim. tam bir memnuniyetsizlik hali vardı üstünde. nen var kuzum dedim; biraz da bağırarak bi de soruyo musun dedi; ses etmedim. anladım ki baya bi sinir krizleri geçiriyor hatun.

dedim en iyisi akşına bırakayım. önemsiz bi olaydı felana getireyim dedim ama nafile olayın şokunu atlatamıyoruz üzerimizden. bana niye kızıyorsun dedim evine bırakırken; adamlar öküzse suç bende mi diye de ekledim. olayı önemsiz gibi gösterip, pasifliğimi unutturmaya, göze sokmamaya ince ince gayret ediyordum.

ama yemiyordu tabii. hakikaten cindi bu konularda. yemeyeceğini biliyordum ama sen pasif kaldın demeye cesaret edemeyeceğini düşündüğümden geçiştire geçiştire örtbas edip unutturmak istedim.

sonra aradan bi kaç gün geçti. yalnızca telefondan görüşüyorduk o arada. bu olay öyle bir darbe vurmuştu ki ilişkimize artık neredeyse kurumlar arası telefon görüşmesi gibi bi resmiyet kazanmıştı. nasılsın iyi, sen nasılsın ben de iyi gibisinden taktan sıkıcı, tonsuz ve monoton diyaloglar anasını satayım.

o ana kadar da onu gerçekten çok sevdiğimi düşünüyordum. sevdiğimi düşünmeyi bırak gerçekten de seviyordum. kezban karakterli değildi bi kere. kafası gerçekten çalışıyordu; mal mal sıradan aşk muhabbetleri yapmazdı; pes oynamayı bilmezdi ama gel bi el atalım mı dediğim zaman mırın kırın etmezdi; tavlada iddialıydı filan.

ama o gün yaşanan bu basit olay fitili ateşlemişti. evleneceğim gözüyle baktığım, her haline hayran kaldığım hatun bana kılıbıkmışım muamelesi yapıyordu. ama asla bunu direk söylemiyordu yüzüme. uzun bi süre telefonla olan görüşmelerimizde de söylemedi; daha sonraki birkaç buluşmamızda da.

ama harbiden bizim memleketin kızlarının huyu mudur bilmem; bir konuyu saplantı yaptılar mı zehirini dökmeden; hıncını veya intikdıbını almadan bırakmaz. yani muhakkak sonucuna katlanırsın amk.

mal mal olaylar işte. sokakta gelir birileri laf atar; cezasını sen çekersin. 15 kişiye saldırdım demekle de olmuyor ki anasını satayım. 3-5 dingonun arasına girip hacamat olmakta var. ne diyonuz lan siz am aaazlılar dedikten sonra malkoçoğlu gibi saldırmakla oluyor mu o işler.

dayağı yersen bir defa sıçtığının resmidir. eee kavga etmesen başka dert; bu sefer de ayy ben bunna mı takılıyorooumm triplerine giriyorlar ister istemez. anlayacağınız iki ucu taklu değnek. neyse dinleyen varsa devdıbını anlatırım sonra.
kızları, türk kızlarını genellemiş gibi olmayayım ama yüzde 99'u da böyle düşünür. illa yanındaki erkek şahin kesilecek. "ayyy, o kadar salakla laf dalaşına girilirmiee" "ayy aşkım sen onlara bulaşmaa" bulaşılmaz yeaaa filan derler sorsanız ama pratikte hiç öyle değildir.

ama ben yine de beklemezdim ondan bu çıkışı. gerçekten bu pasifize olmama olayına bu kadar takabilecek, gerçekten o polislerle ağız dalaşına girip işlerin çığrından çıkmasına neden olabilecek o cahilliği yapmamı nasıl beklerdi anlamıyordum. hatta arada soruyordum kendime. lan yoksa ben mi pimpirikleniyorum. aslında kızın pasifize olmama o kadar takıldığı filan yok mu lan yoksa diye düşünüyordum arada sırada.

ama gerçekten de takmıştı kafaya. türlü bahanelerle beni ekiyordu telefonda önceleri. ne zaman bi konu açılsa, gerçekten uzun uzadıya konuştuğumuz/konuşabileceğimiz bir konu da olsa bu, kısadan kesip atıyordu. her dakka bana mesaj atan hatun, artık zoraki 1-2 mesaj atıp onlarda da meşgul olacağını; yorulduğunu filan söylüyordu ki; iyice ilişkiyi bezgin, yılgın bir eşiğe çekebilsin.

benim de en sevmediğim bir ilişki dönemidir ki bu biz bodoslama dalmıştık buna. ne tam bi ayrılacak gibiydik, ne tam bi barışabileceğimiz bir hamle oluyordu. o zamanlarda şöyle düşünüyordum bu salak tripleri görünce; kesin ilişkiyi bitirmek için bahaneler arayacak. yani, ota taka püsüre takıp; artık senle olamıyora getirecek bunu sezinliyordum. bana, ben çok yoruluyorum; çok meşgulüm sana da vakit ayıramıyorum; yıpranıyoruz ara mı versek, bitirsek mi geyiklerine çekeceğine adım gibi emindiim diyebilirim. zaten yegane taktikleri budur. kırmadan dökmeden ayrılmaya çalışmak.

ama böyle saçma sapan bir şey yüzünden ayrılacak olmak fikri gerçekten ağzıma sıçmıştı o dönemde. yani yediremiyordum kendime. neymiş polislerle ağız dalaşına girmemişim. ulan ben de bu cahilliğe katılsam gidecektik merkeze. üstelik de suçluyuz anasını satayım. olay büyümden kuyruğumuzu kıstırıp gitmek varken ne diye atarlanırsın ki. yani hiçbi tak yemeyen ben bir de kılıbık olmuş; mutsuzluğa sürüklenmiştim.

ne diyordum lan; o günlerde ayrılacağımızı düşünüp hüzünleniyordum. iyiden iyiye bunalım takılıyordum. mor ve ötesinin eski albümlerinden şarkılar dinleyip karanlıkta yatıyordum. mesela o şarkılardan birini paylaşayım;

http://www.youtube.com/watch?v=vusi9fao5ga

bu yüzden ben de yarın buluşalım dedim o zaman. aklımca gibimde değilsin mesajını gönderiyor ve ne tak yersen ye tavırlarını üzerime alıyordum. sanki dünya gibime minaresi zütüme gibiydi o an ve sanırım gerçekten de öyle hissediyordum. o umursamaz oldukça ben de sadistleşiyordum ve inanın bu halimi fark etmeme rağmen; bunu normalde saçma bulacağımı bilmeme rağmen o anda buna karşı gelemiyordum hatta birazcık hoşuma gidiyordu bu hallerim.

şimdiyse neden böyle olduğumu daha iyi anlayabiliyorum kesinlikle. bunun sebebi çaresizlikler içinde, kapana kısılmış gibi olmaktan nefret etmemdi. evet, böyle eziklenen bir insan olma düşüncesine karşı geliştirilmiş bir duygudur bu sadistçe davranma halleri. yani; çaresizliğimin üstünü örmek için aktif olmuştum artık.

mesela erich fromm şöyle demiş ki çok doğru bir tespittir; "parçalayarak yok etme içgüdüsü, yaşanmamış bir hayatın tepkisidir." ben de başıma gelenlere karşı geliştirilmiş o savunma mekanizmasıyla doluydum.

örneğin bir oyunda kaybedecek olsam ve rakip benle alay etse kavga çıkarıp üste çıkmaya çalışırdım ve önemsememiş gibi dursam da öcümü almak; hıncımı gidermek için fırsat kollardım daima. tıpkı bir akrep gibi zehirleyeceğim zamanı beklerdim. hiçbir zaman eyvallah yenildim ve bu önemsiz gibimde değil yapamam; hiçbir zaman arkamı dönüp amaaan diyemem. insanın yetiştirilme tarzının ne kadar önemli olduğunu görün böylece. sırf yaşadığınız o hayatın sizi nasıl tuzaklarıyla çevrelediğini görün. işin kötü yanı bu halinizi farketseniz dahi içinize yerleşmiş bu duygudan bu zehirden kurtulamamanız.

bu yüzden de sevdiğim insanların kalbini kırmışımdır pek çok defa. ama bu elimde değil. bir insana değer verdiğim zaman bana böyle acı çektirmemeli. gerçekten kendimi yıpratıyorum tam bir mal olduğumu kabul edebilirim ama bu konuda suçsuzdum amk.

ve akşam olmuştu o gün. yatağıma uzandığımda iyice sinirlenmiştim. kardeşimden de tecrübeliyimdir ki sinirlendiğim zaman kırıp dökmemek için -ki onu çok defa kırdım- hiçbir şey yapmamaya özen gösteririm. resmen kendime sakinleştirilmesi gereken bir köpek muamelesi yaparım. o gece yatağa yattığımda ağız dolusu küfürler içeren bir mesajlaşma hayal ettim. sen tam bir huursun cümlesiyle bitecek kırıcı bir konuşma içim alev alev yanıyordu. bir fitil lazımdı sadece. mesaj atmamak için cebelleşiyordum. nolur diyordum kendime yarın git adamakıllı konuş ve gerekiyorsa çıkar hayatından. salak liseli kzılar gibi laf sokma tribine girme amk diyordum kendime.

şunu da biliyordum ki sinirine dokunacak bir konuşma yapsam altta kalmak istemez ve lafı ağzıma tıkamaya çalışırdı feriha. bu yüzden kırıcı bir diyalog hiç de uzak bir olasılık değildi. bunu hissediyordum; avuçlarım, alnım yanıyordu. yine sinirleniyordum. hem saplantılı olduğuma kızıyor; bir yandan olayın saçmalığına sinirleniyor; bir yandan uğradığım haksızlığı yediremiyor; bir yandan da kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. ağzıma sıçmıştı feriha, polis, şiakyet eden aile, ailem, çevrem. hepsi bir olup sinir krizine sokmuştu beni. hak etmiyordum bütün bunları.

ama güç bela sabahı ettim.
günlerden pazardı ve cafe'de buluşmaya karar verdik; tabii yine yarım ağızla bir şeyler söylüyor; yine keyifsizliğini belli eden mesajlar çekiyor. ve en önemlisi hakkımda söylediklerini (artık sevmeme hatta tiksinme durumları) bildiğimi bilmiyordu.

nasıl bi yol izlemem gerektiğini uzun süre onu beklediğim cafe'de düşünüyordum. keyifsizliğim de giderek artıyordu. çünkü, nasıl konuşacağımı bırak, nasıl karşılayacağımı bile bilemiyordum artık. öpüp sarılsam mı; öpmeden mi sarılsam; yanıma geldiğinde ne kadar gülümsemeliyim filan derken; ilk buluşma heyecanına benzer bir heyecan dalgası sardı beni.

her buluşmamıza da geç gelirdi böyle zaten. bir defa da zamanında gel be amk. bu huyunu bilmeme rağmen; lan bu sefer de geç kalmıyormuş diyerek hep zamanında gittim buluşmalarımıza ve hepsinde de en az yarım saat taktı. japonya saatine göre mi yaşıyor anasını satayım diye düşünüyordum. beklerken geçen saniyeler gerim gerim geriyordu beni. bi kahve söyleyip, önümdeki menüye mal mal bakmaya başladım. hiçbir şey düşünmemeye gayret ederek spontan ve rastgele davranışlarıma güvenmeye karar verdim.

hayatımın belirli dönemlerinde bu taktiği çok uygulamışımdır. mesela okulda sunum mu yapıcam ve heyecandan zütüm 3,5 mu atıyor hemen spontan davranma yeteneğime havale ederdim işi. hiç düşünmeden çıkarım tahtaya; kurarım laptop'la projeksiyon aletini. o anda nasıl anlatmam; elimi kolumu nasıl kullanmam gerektiğini hissedersem öyle kullanırım. plan yok; program yok; tasarlama yok yani. çünkü, tasarlayınca; o plana uygun gelişmiyor bir şeyler ve kesinlikle o sapmalar sıçıp sıvamaya dönüşüyor.

ben de elimi kolumu nereye koyacağımı; hangi cümleleri kuracağımı düşünmekten vazgeçip sadece beklemeye koyuldum. yine olayı akışına bırakıyordum. dakikalar ilerledikten sonra; girdi cafe'ye olduğu yerde biraz bekleyip, baygın baygın gözleriyle mekanı süzdükten sonra beni gördü. o anda gerçekten de ondan beklemediğim bir gülümsemeyle karşılamıştı beni. yapmacık görünmemek için ustaca bir tiyatro mu sergileyecek diye bi' an düşündüm. omzunda çantası ve çantasının üstüne astığı küçük ceketiyle geldi ve sarıldı bana; "naber" dedi; yarım ağızla fena değil diyerek hafifçe bir sarılmayla karşılayıp bıraktım.

ceketini ve çantasını yanına koyup derin bir nefes aldıktan sonra "eee daha daha nasılsın" dedi kafasını güçlü bi şekilde iki yana sallayarak. iyice afallamıştım. bu niye böyle yannan yannan hareketler yapıyor amk diye geçti içimden. büyük bir tiyatro çevirdiğini sanıyordum ve tiksintiyle karışık bir sinir damarlarımda dolaşmaya başladı. içeriye sert bir şekilde girip; suratsız bir şekilde otursaydı belki de yumuşak bir şekilde alttan ala ala konuşmalarıma başlayacakken; şu anda 2. kanala geçmiştim ve sadistçe intikam alma hevesi hem çekingenliğimi üzerimden almış; hem de can sıkıntımı nefrete dönüştürmüştü. benimle oynuyordu feriha; bunu yapmamalıydı feriha.

ikinci kez halimi hatrımı soruşunu geçiştirdim; ne istersin dedim. daha ben cümlemi bitirmeden sert bir şekilde masadaki tek menüyü önümden aldı ve sözde! keyifli bir şekilde mmmm hmmmm mmmhmm diye mırıldanarak göz gezdirmeye başladı. bu sefer de rahat tavırları batıyordu bana. hatalı olsam; kılıbık olsam, korkak olsam hatta suçlu olsam bile bu yavşakça muameleyi hak etmiyordum.

iyice zıvanadan çıkmaya başladım; iyice tepemin tası atmaya başladı o dakikalarda. bık bık bık içeceğim ben bi' şey yemeyeceğim; zaten sen çok ısrar ettin diye geldim; yoksa çok işim var; projemi bitiremedim bık bık bık yaptı. gibimde değildi neyi bitiremediği. gibimde değildi neyle meşgul olduğu. "evet, zahmet ettirdik seni buralara kadar" diye hafifçe iğneledim onu. "taaa kaç saatlik yolu tepdin de geldin di mi" diye de ekledim. bir şey demedi. ben de yine bi türk kahvesi daha söyledim ve içeceklerimiz gelene kadar bir şey konuşmadık.

sinirli bir şekilde suratına bakmadan bekliyordum. hala lafa nasıl gireceğimi bilemiyordum. spontan olayı bu sefer işlemiyordu. ben bunları düşünürken bu sefer de telefonunu kurcalamaya başladı ve ne olduysa işte o an oldu.

benim ağzım açıldı o dakika ama bu sefer mantık şalterini indirmiştim; bir şeyler söylüyordum; söylediklerimi duyuyordum ama ne yannan yemeye böyle konuşmaya başladığımı anlayamıyordum. "neden böyle değiştin" dedim; "ne oldu yani; hayırdır ne yaptım sana" dedim. "anlamadım" diyerek sinir edici bi şekilde savuşturdu bu laflarımı. "yahu bak, kaç gündür bir tavırlardasın bi hallerdesin, anlamadım sanma" dedim. "ne saçmalıyorsun yaa" diyerek iyice sinir bozucu bir şekilde soruma yanıt verdi. gittikçe gazlanıyordum. dur diyemiyordum kendime. "lan bi polis geldi senin yüzünden paparayı yedik bi de gelmiş bana tavır yapıyorsun; kaç gündür bir giblememeler bi bilmemne... ler... " "lafını bil de konuş" diyerek atar yaptı o anda.

içimde yükselen şeytani duygu bedenimi ele geçirmiş çoktan ve o hışımla olduğum yerde çok sert bir şekilde fırladım ayağa. hatta öyle sert bir kalkış yaptım ki, diğer masadakiler dönüp baktı tam o anda avradını zikeyim. Kalabalığın da dıbına koyarım diye düşünerek "gib-tir git lan burdan" diyerek bağırdım. "defol lan burdaaannn" diye daha kuvvetle bağırdım ardından. daha o anda söylediklerimden çok pişman olacağımı anlamıştım ama iş işten geçmişti amk. geri vites de yapmadım tabii; sert bakışlarımı düşürmedim. dişlerini hafifçe sıkarak; sadece benim duyabileceğim biçimde "allah belanı versin" diyerek çantasını ve ceketini alarak çıkıp gitti. Etraftakiler mal mal bana bakıyordu. elemanın hesap almasını beklemeden gittim kasaya hesabı ödedim ve çıkıp gittim o cafe'den. hesabı öderken, hesabı alan adamın suratıma ince ince bakışını ise hiç unutamam. o gün o olaydan sonra bir daha buluşamayacağımızı sanıyordum. her şeyin geri dönülemez biçimde sona erdiğini düşünüyordum ama bunda da çok yanılmışım. meğer hayat “serhat ne olaylar dönmüş dıbınakoyayım” dedirtecek kadar tuhaf ve enteresan olabiliyormuş.

---birinci bölümün sonu---

Feriha’dan ayrılmıştım artık. Hala düş gibi geliyordu bana az evvel söylediklerim. Yaşadıklarım bir kabus gibiydi; ayak üstü rüyalar mı gördüm anasını satayım diyerek düşündüm bi an. Gözlerim yaşardı; hüngür hüngür ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. ikide bir de fırlayan göz yaşlarımı avuçlarımın içiyle, parmaklarımla siliyordum. Kalabalık caddede bu halde yürümeye devam ederken; gerilmiş sinirlerim yüzünden beynim hafif hafif zonklamaya başladı.

Canım eve gitmek de istemiyordu; canım sokaklarda bir ömür yürümek ve bi köşede geberip gitmek istiyordu. Neler söyledim ben; neden kendime hakim olamadım ki diyerek sızlanıyordum. Benim gibi bi maldan bi tak olmaz diyordum. Ne kadar sinirlense de insan, bu kadar kırıcı bir lafı; o kadar insanın içinde söyler miydi?

Ama söylemiştim. Feriha bir daha yüzüme bakmazdı. Ben şimdi ne yapacam dıbına koyayım diyerek; oturdum yol kenarında bir yere. Keşke bir dağ başında olsaydım da bağıra bağıra ağlasaydım dedim ama sanki belamı bulmuş gibi kalabalık bir yol ortasındaydım.

Canım kimseyi görmek de istemiyordu. Keyifsiz olduğu zaman insanlar, yanlarında teselli edecek birilerini ararlar. Böyle birilerini bulduklarında da dayanma güçlerinin arttığını filan söylerler. Ben de ise tam tersi geçerliydi. Yapmacık laflarla beni teselli etmeye çalışacak; “abi sana kız mı yok yeaa” diyecek bir arkadaşı; en yakınlarımdan bile olsa boğabilirdim o sinirle. Feriha’dan ayrılmış dahi olsam masal dinlemek istemiyordum. Gerçekleri istiyordum ben.
Telefonum çaldı o sırada. Arayan, Feriha’yla benim adıma konuşmasını istediğim kız arkadaşıydı. Adına Merve diyelim onun da. Feriha hemen yetiştirmiş olanları diye düşündüm. Ne oldu yaa, niye böyle oldu yeaa filan gibisinden yannan yannan sorular soracağını tahmin ettiğimden suratına kapattım telefonu. Peşinden bir daha aramaya başladı. iyice sinirlendim. Telefonu açacak olsam; ağzımdan nasıl galiz laflar çıkacağını düşünemiyordum. Tekrar suratına kapattım. Telefonu da tamamen kapalı mod’a alarak sim kartını dahi çıkarttım.

Elim ayağım boşalıyordu. Yok olmak; çevremdekilerin aklından silinmek ve sonsuza kadar onlardan uzaklarda yaşamak istedim o dakika. Yolum hiç bitmesin dedim; akşam olmasın istedim. Sonsuza kadar yürüyeyim bu caddede. Taa ki Feriha’yla aramızda geçenleri unutana kadar. O kadar yorulmak istedim ki yolun sonunda; o kadar zihnimin boşalmasını arzu ettim ki, Feriha’dan tek bir düşünce zerresi bile kalmamalıydı aklımda. Feriha’mın ismini sonsuza değin unutmak istedim göz yaşlarıyla…

Akşam geç saatlere kadar yürüdüm sokaklarda. Saati hatırlamıyorum ama 22:00 civarı olmalıydı eve döndüğümde. Doğru dürüst bir şeyde yememiştim o gün. Zaten canım da istemiyordu. Ev arkadaşım ailesinin yanındaydı ve bir başıma evde yannan gibi zaman doldurmaya çalışacaktım. Pişmandım; her şeyden ama nafileydi.

Sırf gürültü olsun diye gibik tv’mizi açtım. Ve uzandım kanepeye… Kendimi cezalandırır gibi bir süre bir şey yememeye karar verdim ve düşündüm peşinden. Dünyada benim kadar salak takıntıları olan ve normal görünmeye gayret gösteren ibişler var mıdır diye. Şu yaptığım hareketleri normal insan yapmaz; şu düştüğüm travmatik durumlara normal insanlar düşmez diye düşünüyordum. Kendimi sıradan görünen, hayatın koşuşturmasına bir şekilde uyum sağlayabilmiş bir ruh hastası olarak betimledim o dakka ve can sıkıntım da giderek arttı. Tuhaf bir sıkıntı düşüncelerimi boğuyor gibiydi artık. Çok kötü bir gün geçirdiğimi anlıyor ama o kötü günde yaşanana olayın ayrıntılarına çok uzak bir düş dünyasında acı çekiyordum.
Tv’yi kapatıp, bilgisayarı açtım ve bir film izlemeye karar verdim. Çabuk bitmesin, belki uykum gelmez diyerek Star Wars’ı 4-5-6 ve 1-2-3 sıralamasıyla tekrardan izlemeye karar verdim. Böylece sabaha kadar uykum gelmese de, filmlerim bitmeyecekti. En kötü star wars’u baştan almış olurum diye düşündüm ve izlemeye koyuldum. Yatış pozisyonunda laptoptan izlediğim için bir süre sonra uyuyakalmışım.

Sabah çok erken kalktım. Gün yeni ağarıyordu. Kafamın içinde sinir eden bir boşluk hissettim. Sanki 20 saat otobüs yolculuğu yapmışım da varış yerinde muavin tarafından uyandırılmışım gibi hissettiren bir boşluk.
Aslında hepimiz bu kafa sızısını, hayatımızın belirli dönemlerinde hissederiz bana kalırsa. Genelde sıkıntılarımızdan kurtulduğumuzda hatırlamayız ama tekrardan bu tuhaf baş ağrısına maruz kalınca hatırlarız önceki günlerimizi. Benim düşüncelerimde de böyle bir tarumar hali vardı işte.

Telefonumun kapalı olduğunu hatırlamıştım. Sabahın köründe kimse aramaz zaten diyerek dün kimler aramış diyerek açmaya karar verdim. Merve’nin 2 çağrısı, memleketinde olan oda arkadaşım Murat’ın ibişçe bir mesajından başka bir de mahalleden ve liseden arkadaşım olan ama üniversite yaşamında yollarımızın ayrıldığı arkadaşım Erkan’ın aramaları vardı. Feriha ise aramamıştı tabii. Pek de şaşırmadım bu duruma ama bi sızı saplandı yüreğime o anda.

Her neyse, ev arkadaşım Murat’ı severdim. Gün içinde yaşadığı şeylerden salak saçma mesajlar atardı. Aklı sıra eğlenceli biriydi ama mesajlarından çok onun bu hayat doluluğunu severdim. Bir yerde halı saha maçına gidip kazansalar ve benimle alakası olmasa dahi; baklavaları zütürüyorum moruk diye mesaj atıp arayabilme özelliğine sahipti. Kendini eğlenceli bi bin olarak görüyordu sanırım. işte bu yaşama bağlılığını severdim Murat’ın.

Çocukluk arkadaşım Furkan ise daha değişik bir adamdı. Litvanya’ya Erasmus’a gitmiş deli manyak birisi. Makine mühendisliğinden mezun olur olmaz da Azerbaycan’da geçici bir proje işi için toplanıp gitmişti. Onunla çok sıkı dosttuk diyemem ama ne zaman biraraya gelsek sohbetine doyum olmazdı bu adamın. Uzun zamandan beri ilk defa aradığını görünce memlekete geldiğini anladım ve ilerleyen saatlerde onu aramaya karar vererek tekrar telefonumu kapalı konuma getirdim.
Bu arada ne yapabileceğimi düşündüm. Sabaha kadar açık kalmış olan laptopımdan biraz daha Star Wars ve ıvır zıvır görüntüler izleyerek zaman geçirdim ve bir şeyler hazılayıp hafif bir kahvaltı yaptım tv karşısında. Okula da gidebilirdim ama kimseyi göresim olmadığından vazgeçtim.

Saat 11’e yaklaşırken de aradım Furkan’ı. Furkan belli ki yeni kalkmıştı. Naber nasılsın, memlekete mi döndün amk filan derken gülüşerek konuştuk bi süre. Daha yeni dönmüştü istanbul’a ve ikindiye doğru buluşalım; Gözde’yle(Furkan’ın kuzeni) taksim’de olacağız diye ekledi. Zaten Feriha’yı düşünmemek istiyordum. Bu yüzden tabii kanka tabii buluşalım diyerek kabul ettim.

Furkan hem sevdiğim bir adamdı, hem de çocukluk arkadaşımdı. Buna rağmen uzun zamandır çok sık görüşemediğimiz ve yan yana gelemediğimiz için özel hayatlarımızı derinlemesine bilmiyorduk. Zaten sormazdı da kiminle takıldığımı filan. Öyle bir yapısı yoktu. O yüzden Furkan’la ve Gözde’yle buluşmak, konuşmak düşeş olacaktı benim için. Hem biraz kafa dağıtacağım hem de sorulardan uzak kalacağım bir ortamdı.

O gün Nevizade’de takıldık Furkan ve Gözde’yle. Sohbette biraz yancı gibiydim ama yine de keyifsizliğimi belli etmemeye çalışıyordum. Eskilerden, Azerbaycan meselesinden ve şundan bundan epey konuştuktan sonra laf bi ara evde bu sıralar yalnız takıldığıma geldi. Furkan “gel bize kanka” dedi; “beraber takılırız”. Canıma minnetti; hemen besleme gibi kabul ettim bu daveti. Ayrıntıya girmiyorum ama birkaç gün Furkan’larda evden ve Feriha düşüncelerinden uzak birkaç gün geçirecektim. Öyle umuyordum amk…

Eve uğramadan tam 3 gece 4 gün Furkan’larda kaldım. Ev tabiri caizse gibimde değildi. Sanki o eve yalnız başıma gitmem gerektiğinde her şeyinden tiksiniyordum. Ev bana batıyordu Murat olmadığı zamanlar. Murat evin eğlencesiydi ve benim gibi değildi. Peşinde en az 2 sınıf arkadaşını daha getirir evin neşesini üst düzeyde tutardı.

Bense bir taka yaramayan zütün tekiydim. Artık daha iyi anlıyordum bunu. Benim hayatta Feriha’dan başka doğru dürüst bir kazancım olmamıştı. Kendimi ezik hissettim o günlerde. Furkan’ın kısa sürede hayata atılması; ufak tefek de olsa başarıları, olayları yorumlayış biçimi, Murat’ın hayata bakış açısı benim kendimi itin zütüne sokmama neden oluyordu.

hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyordu zaten; bir de sevdiğim kızdan bu sebeple ayrılacak olmak düşüncesi mahvetti beni. araya birilerini koymayı düşünüyordum. bunca zamandır beraberdik ve bu kadar kolay bitemezdi. canım darlanıyordu olanları düşündükçe. kabıma sığamıyordum amk.

ve sonunda, ona yakın olan ortak kız arkadaşlarından birini araya sokmaya karar verdim. fakat düşünüyordum bir yandan. ne yapmasını ya da ne söylemesini isteyecektim ki. konu öylesine havada kalıyordu ki, git bizimkine "o kılıbık değildir; sorun çıkmasın diye idare etmiştir, yoksa senin için dağları deler yol açar" filan mı dedirtecektim. sorun vardı ama sorun tanımlanamıyordu haliyle. geri dönüşü olmayan bir yola girmiş gibiydimm amk.

neyse, ortak arkadaşlarından birini arayıp, başımızdan geçeni anlatmaya karar verdim. ama bizimkini (adına feriha diyelim burada) bu konuyu açarak ikna etmemesi gerektiğini de söyleyecektim. seçtiğim yine dolambaçlı bir yol olacaktı. gidip bi sıkıntın mı var filana getirecek; noldu bi şey mi oldu filan diyecek feriha'ya ama kesinlikle konuyu bu noktadan hareketle açıklamaya çalışmayacaktı. sorununa farklı yönden çözüm aramasını rica edecektim. hala bu konunun isimlendirilmesini, kılıbık sıfatının savunmasını yapmayı reddediyordum.

tabii bu tam bir geri zekalı davranışı oldu benim açımdan. çıkıp o söyleyemiyorsa ben söylemeliydim bu konuyu detaylarıyla tartışmamız gerektiğini. zaten hayatım boyunca bu pasif kalma, örtbas etme ve beyaz yalanlar adı altında söylediğim idare etme yalanları yüzünden bütün o sefalet ve acıları çektim. gerçekten bir konunun üzerine gitmek ve sonucu neyse derhal katlanmak daha güzel bir yolmuş meğer.

ama onu kaybetmek de istemiyordum. tanışalı ve zaman geçirmeye başlayalı nerden baksan 2,5-3 sene olmuştu. bir de ne kadar mantıklı geliyor kulağa bilmiyorum ama kestirip atsam, kendi yoluma devam etmeyi yeğlesem yaşanmış onca şeyin üzerimde bir yük gibi beni ezeceğini düşünüyordum. demek istediğim o ki, o kadar tanışmışlıklar, o kadar vakit geçirmiş olmak durumları ondan kopabilme veya onunla rahatça ağzıma geldiği gibi konuşup tartışabilme gücünü benden alıyordu.

gerçekten çok fazla içiçe olmuştuk geçen zamanda. iki elin parmaklarının tarak biçiminde birbirine geçtiğini düşünün. onca zaman geçirdikten sonra artık ortak bir yolunuz oluyor siz de takdir edersiniz ki. yalnızca ikimizin gülümsediği bir takım espriler; yalnızca ikimizin arasında hoş duran didişmeler laf sokmalar ve daha niceleri... ailesini tanıyordum, arkadaşlarını tanımıştım; huyunu suyunu ezberlemiştim. bu kadar içiçe geçmişken yepyeni bir sayfa açmayı düşünmek korkunç zor geliyordu. sudan çıkmış balığa dönerim gibi hissediyordum.

yeni bir kızın elini tutsam, saçını okşasam bile aynı derinlikte konuşabilir miydim? ona sevdiğim attila ilhan, cemal süreya, cahit sıtkı şiirlerinden okusam aynı reaksiyonu, aynı gülümsemeyi alabilir miyim diye düşünüp kahroluyordum. bir insana şiir sevdiğimi kabul ettirip, onun da bundan zevk aldığını gördüğüm zamanlar bile çok nadirdi zaten. ama feriha bunları hiç düşünmüyor gibiydi. ne kadar rahattı dıbına koyayım. sanki bu ilişkide yalı kazığı rolü oynamıştım o kadar zaman. benden bu kadar çabuk vazgeçebilecekti demek...

neyse bir arkadaşını gönderdim yanına. canın niye sıkkın bi şey mi oldu gibisinden gazla dedim; sonra da sanki ben seni göndermemişim, sen kendin soruyormuşsun gibi, benim bu ilişki hakkında üzüldüğümden, kahrolduğumdan filan bahset dedim. böylece dolaylı yoldan gitmeye devam ediyordum.

arkadaşı yanına gittiğinde, açık açık beni artık sevmediğini, hatta benden tiksindiğini filan söylemiş. tabii bunları duyunca başımdan aşağı kaynar sular döküldü. tek tesellim, kız arkadaşını benim gönderdiiğimi anlamış olması ve acı çekmem için bu lafları söylemiş olması. daha doğrusu zehrini akıtabilmek için.

bir yandan iyimser düşünmeye çalışsam da, bir yandan kaçınılmaz sonun bizim için yaklaştığını görüyordum ve artık ne olursa olsun bir araya gelmeye, bir yerde buluşarak, artık bı sorunu kökünden çözmeye karar verdim. çünkü, artık atağa geçmedikçe, bi şeyin düzeleceği yoktu kesinlikle. zaten gemi batıyordu. son bir hamle yapmak için onu eve çağırdım.
biraz mırın kırın eder gibi oldu ama artık o da son bir açıklama yapmak istediğinden midir nedir tamam deyip kabul etti. ben de o arada neler söyleyebileceğimi düşünmekten beyin amcıklaması geçiriyordum. o kadar çok yol düşündüm ki, başıma ağrılar girdi. olayın vehametini düşündükçe; can sıkıntım giderek artıyordu. sanki ösym sınavlarından birinden çakmış kadar üzgündüm.

ne yapmalı ne demeli diye kendime sordukça iyice bir saplantı ve kafamdan çıkmayan bir büyük sorun haline geldi bu. ama artık düşündükçe öyle bir eşiğe çıkmıştı ki baş ağrım, artık ne olursa olsun kılıbık lafını da kullanarak savunmaya geçmem gerektiğini düşündüm. oyalamakla kıvırmakla olmayacaktı. açık açık çat diye koyacaktım mevzuyu önüne.

böyle düşününce biraz rahatlar gibi oldum. kendimi savunmak için argümanlar geliştirdikçe rahatladım. sanki anlayışla karşılayacak gibi geldi hatta; bir ferahlık doldu yüreğime. bu ferahlık beni terk etmesin; söyleyeceklerimi unutmayayım diye hafif hafif savunma mekanizmamı gözden geçiriyordum.

daha fazla gerilmemek için biraz evi toplamaya başladım. sıradan günlük olayların, okulun durumunu düşünmeye başladım. gerçi onlarda iç açıcı değildi ama kafam dağıldıkça rahatlayabiliyordum. bu gayretlerim ve sancılarım yüzünden hayatım boyunca tanımlanamayacak pgibolojik sorunlarım olduğunu sanırdım elbette. fakat olan bitenin tek açıklaması şuydu; ailem tarafından böyle yetiştirilmiştim ve tıpkı onlar gibi çekingendim. bu halimle nasıl bir yuva kurabilirim ki diyerek çok zaman üzüldüğümü bile hatırlarım amk.

tüm bu geçen zaman içinde feriha'dan gelen mesaj biraz daha canımı sıktı. en az 2 saat gecikeceğini söylüyordu. işi çıkmışmış. resmen sevdiğim gibi değil alelade bir arkadaşımmış gibi göndermişti bu mesajı. yarın da buluşabiliriz filan dedikçe kafasında beni tamamen bitirdiğini düşündüm artık. resmen gözlerim yaşarmıştı. beni bu hale getirenlerden; ailemden, o polislerden, bizi şikayet eden aileden veya anlayışsız sevgilimden dert yanamıyor; bütün onlar keyfini çatarken; hepsi kendi gerçeğine güzel kılıflar hazırlayıp neşesini yaşarken ben kendi düşüncelerimde boğuluyordum.

hayat böyledir işte millet kuyunu kazar fark edemezsin; kendi gerçeğini yaşarken, bir de bakmışsın ki gelip birileri ağzına sıçmış. kuralları çoktan koymuşlar ve sen suçsuz olsan da acısını çekersin. bu memlekette mantıklı düşünmeyeceksin amk. vicdanın da olmayacak. 10 senede versen bir ilişkiye karşındakini tam olarak tanıyamayabilirsin. zaten sabahattin ali, kürk mantolu madonna kitabında öyle demiyor mu. iki insanın tam olarak birbirini anlaması mümkün değildir. arada sınırlar vardır; kimse, sevgilisine karşı dahi olsa o perdeyi aşamaz. ben de 2,5 yıl bir rüya görmüştüm demek ki dedim.

ben de bu huur çocukluğunun kahrını çektim günlerce. feriha'nın o gerzek mesajını aldıktan sonra şalter attı bende. inanmayacaksınız belki ama benim böyle bir tuhaf huyum da var. bu da babamdan geçti bana sanırım. şöyle ki, bir şeyi sevip bağlandığım zaman takıntı yaparım, yalan yok; değer veririm; hiç azımsanmayacak derecede. üzerine düşerim fazlaca. hatta bazıları bu durumumu akrep burcu olmamın hırslarına filan da bağlar. neyse burç muhabbetine bağlamıyorum ama gerçekten de hayatım boyunca böyle düşünceli ve içten içe de olsa tutkulu bir insan oldum.

ama sevdiğim şey ne olursa olsun son dakikada şalter attıysa yeter avradınız zikiyim diye içimden geçirerek ipleri koparabiliyorum. bir defasında ev arkadaşlarıma da bu yüzden gibtir olur giderim buradan resti çekmiştim. anlayacağınız ben de kayış kopuyor bazen.

bu üzülmekten veya sinirlenmekten yorgun düştüğümde oluyor. neyse, artık feriha'ya karşı da böyle bir hınç oluştu bende. madem acı çekiyordum; madem beni kafasından silmişti. ben de sadistçe davranıp, bu işi iğrençleştirecektim. inanmayacaksınız ama bu kadar hınçlı olmamın sebebi yine de onu çok sevmem veya ona çok bağlanmış olmamdır. insan sevdiğine öyle yapar mı diyebilirsiniz ama gerçekten de başka bir duygu hissedemiyordum o an ve bence gerçekten gibimde olmayan bir insan olsaydı eğer, ona kızmazdım bile; hatta alay ederdim bu durumuyla içten içe.