ben ve son yalnızlık hutbesi

Akşam saat on buçuğu gösterdiği zaman, bir kez daha fark ettim yalnızlığımı, her fikrimin öksüzlüğünü. Ne söylediğim sözler ne yazdığım yazılar anlaşılabilirdi, şimdiye kadar...

Anladım hiç kimse için ya da hiç bir şey için kalem kaldırmamak gerekirmiş, kalem kutsaldır ve sadece kendin için kalkmalıdır. Belki yalnızlığım baki ömrümle, ama artık fark ettimki yalnızlığı yenmek için olmamalı uğraşım, bu yalnızlığımın bana verdiği iğrenç bi adam olma hakkımı korumakmış aslında uğraşmam gereken. Artık saklı kalmasın bende hiç bir cümle, beyan etmenin vaktidir gizlenen her kelimeyi bir pus perdesiyle.

Bundan tam 3 yıl önce lanetim başladı benim, ettiğim beyhude belalar ile başlattım kendi lanetimi. Şimdilerde bu lanet ile barışmanın çabasında, yine kimsenin dikkatini çekmeden meydan okuyorum bütün bilinmişliklere, bütün yadigar alışılmış ve beğenilenlere. işte anladımki benim kaderim savaşım olacakmış...

@2 sağol okuduğun için. gerisini gibtir et valla havamda değilim

öyle gibi panpa