ben sadece birisi bana değer versin istedim

ailemden göremedim o değeri. babam dengesiz zaten,bi dediği bi dediğini tutmuyo. anca işi biz soru sorunca giblememek, gerekirse bağırmak. annemde artık bu saatten sonra ne olsun havasında, mutsuz o da bu evlilikten ama katlanıyo. hayatını babama adamış, soğuk bi insan aq.en son ne zaman öptüm onu bile hatırlamıyorum, ilgisiz.küçük abimi fırsat olsada dövsem,o derece sevmem. ablamla ilişkilerimiz minimum düzeyde, ailemde bi yabancı gibi.en değer verdiğim insan, büyük abimde istanbulda. çok uzakta beyler,hem çok özlüyorum hemde derdimi telefonda ağlayarak anlatıyorum ama telefonda ne kadar olabilirki aq.tüm bu ailede başlayan şeyler zaten gibim gibi bi pgiboloji oluşturuyo bende. ailenin en küçüğüyüm, önüne gelen bana bağırdı çağırdı, kimi zaman dövdü. özgüvenim nası biliyo musunuz? dıbına konmuş bi şekilde. dışarıda da sanki bu evdeki gibi ezikmişim hissediyorum. sanki bütün insanlar benden üstün... ben mi?ben kimim lan?ben diye biri var mı?şu kıza bak ne güzel, saçmalama aq saçının teline dokunamazsın onun.lan şu kız bana mı baktı sanki?ben mi?hasgibtir artık ordan, hemde o kız sana bakacak öyle mi?şu kaynak bi çocuğa benziyo arkadaş olsam mı?lan bi ona bak bi sana bak,sen onun arkadaşı olacak dengi misin?bu herif niye benim önüme geçti lan? resmen sırama kaynak yapıyo?sus aq sus, dayağı yer oturursun,sen kimsin hakkını arayacaksın... ben bi köpek miyim?bi hayvan mıyım?ne aq kim benim hayatımı böyle gibme hakkına sahip? keşke bi kız arkadaşım olsaydi, belki omzuna yaslanırken, elini öperken unuturdum bütün derdimi... kız arkadaş mı?ben mi?...