Bir kaç gün sonra kardeşim ziyarete geldi. Hastane bahçesine çıktık beraber biraz hava almak için. O gün sabahtan hava yağmurluydu öğleden sonra açılmıştı, bahçedeki banklar falan ıslanmış biraz, kuru bir tane bulduk hastane binası karşımıza gelecek şekilde oturduk muhabbet ediyoruz. Bir zaman sonra bir baktım camın birinden dışarı bakan kel bir kız. Hemen kalktım o pencerenin bulunduğu kata. Baktım odası kalabalıktı girmek istemedim. Bir süre sonra odasında sadece bir kadın kalmıştı annesi heralde, o da kafeteryaya gitti galiba ben hemen girdim bunun odaya.

Dedim bir göründün bir yok oldun, nerelerdesin? Beyler kız ameliyat olmuş sağ akciğerini almışlar. Ameliyat olalı 10 gün olmuş bugün camdan dışarı baktığı bir anda denk geldi gördüm hiç bir şeyden haberim yok mk. Sen neden hastanedesin peki diye sordu kısaca anlattım ben de olanları, asıl orada tanışmış olduk bununla.

Kız endüstri mühendisliği öğrencisiymiş, hazırlığı bitirmiş ama normal bölüme hastalığından dolayı başlayamamış. Facebook sayfasında üniversite kısmına 'başlayacağız inşallah' yazmış beyler onu görünce gözlerim doldu. Kız kanserin son aşamasına gelmiş, akciğerinin biri alınmış yaşayıp yaşayamayacağı meçhul.

Gözleri kapkara, saçı kaşı olmadığından gözleri daha belirgin hale gelmiş. Teni bembeyaz, yüzü ay gibi. Gözlere bakmak insanı büyülüyor zaten. Yüz hatları çok zarifti beyler özenle çizilmiş gibi. Facebook hesabından eski resimlerine de baktım harbiden güzel kızmış. Eskiden çok zayıfmış kanser olduktan sonra hafiften kilo almış galiba normal hale gelmiş, hastalık süresince hareketsizlikten olsa gerek ama bilmiyorum beyler çok tatlı bir kız. Hayat dolu. Hastanede vaktini çizim yaparak geçiriyormuş, çizimlerini gösterdi, gayet yetenekliydi. Çizimler daha çok karakalem çalışmaları. O gün çizdiği bir resim vardı beyler bana verdi tanışmamızın hatırası olsun diye. Göğe uzanan iki el, avucun içinden özgürlüğe kavuşan beyaz bir güvercin.

Sonra birden ne oldu anlayamadım kız önce öksürmeye başladı, su ister misin dedim cevap veremedi. Bir süre sonra da kız nefes alamamaya başladı. Ne yapacağımı bilemedim az evvel hayran hayran seyrettiğim kız şimdi önümde çaresizce çırpınıyordu. O esnada birden kapı açıldı ve annesi içeri girdi. Önce bana baktı sen kimsin dedi sonra nefes almaya çalışan kızını gördü ve dehşete kapıldı. Ben ise hemen hemşire diye bağırarak koridora çıktım. Hemşireler hemen koşarak geldiler ve oksijen vermeye başladılar buna. Annesi de ne yaptın kızıma diye bana yükleniyor. Ulan kız ölüyor ben onun şokundayım anası olacak karı bana hesap sormaya çalışıyor.

Ben yazarım gececi tayfa okur diyordum ama yalnız kaldım bu başlıkta anlaşılan.

Yaz kardeşim ben burdayım

Devam hafız, aylar sonra okunabilecek bir hikaye buldum, hayat öyküsü diyelim biz buna, daha oturaklı olacak zannımca...

Rezzzzzzzzzzzzxx

Uyumadım aq yaz hadi

Uaz abi yaz okuyoruz

Rezervasyon

rizövıddd

Rerererer

Ağlattın lan

rez panpa

(bkz: üniversite okurken yaşadıklarım)

Kızın anasına arkadaşıyım dedim ziyarete gelmiştim falan filan tanıttım kendimi orada bir problem yok. Kıza gelince. Oksijen verildikten sonra rahatladı, ölmedi ama kız günden güne ölüme yaklaşıyor. Beyler kıza acıyordum ama bu duygu başka bir şey, kıza acıdığım kadar kendime de acıyordum. Keşke diyordum içimden, keşke normal bir şekilde, ikimiz de sağlıklıyken tanışsaydık. Tarif edemeyeceğim biçimde yakın hissediyordum kendimi ona. Onun nefesi daralınca ben boğuluyordum. Korkuyordum beyler, ölüm kavramından korkuyorum. Kendi ölümümden değil, sevdiğim birini daha kaybetmek istemiyordum. Sevmekten korkuyordum beyler. Belki ben ondan daha önce öleceğim diyordum kendime. Ne işim var ulan benim bu kızın yanında?

Annesi gözleri yaşlı bir şekilde dua mırıldanıyordu, ben ne olur ne olmaz diye biraz yanlarında durdum. Kız uykuya daldı ben de istirahat etsin diye çıkayım dedim. O gün o odada bir daha onu görmeye gelmemeye karar verdim. Bana göre değildi beyler. Ben karaciğer nakli bekleyen umutsuz vaka, o akciğer kanseri hali benden de beter. Pembe rüyalar kurmak benim ne haddime? Döndüm arkamı bir daha o odaya dönmemek üzere kapıya doğru yöneldim.

Tam çıkacakken arkamdan seslendi.

Gidiyor musun? dedi. Durdum, sırtım ona dönük şekilde evet dedim. Onu bir daha görmeyeceğim için dönüp son bir kez daha bakmak istemedim.. Yine gel olur mu? dedi. Kalbim küt küt atmaya başladı, ne cevap vereceğimi bilemedim. Olur dedim, arkama bakmadan çıktım.

Yalan söyledim, bir daha yanına gitmeme kararımı değiştirmemiştim. Mutlu bir gelecek beklemiyor ki beni. Ben zaten çekingen bir insanım, normalde de kızlarla öyle çok samimi olmamışımdır. Hastanede millet can derdinde ben karı kız derdine mi düşecektim?

O gece uyuyamadım beyler. Sabaha kadar düşündüm. ilerde bununla birlikte mutlu olduğumuzu düşündüm. Hastaneden sağlığımıza kavuşmuş bir şekilde ayrıldığımızı. Ben karaciğer bulup kurtulacaktım. O kanseri yenecekti. Neden yenemesin, kanseri yenen bir çok kişi var halihazırda. O neden yenemesin? Kendimi böyle hayallerle avuturken olumsuz düşüncelerden kurtaramadım kendimi. Gerçekçi ol lan dedim kendime. Saçma sapan hayallere bağlama aklını başıma al dedim. Hem onu bırak sen kızdan hoşlandın diye o senden hoşlanıyor mu bakalım? Ulan iki selam verdi diye aşık oldun kıza mk..

Sonra söylediği son kelimeler kafamda yankılandı. "Yine gel olur mu?" Keşke çıkmadan son bir kez dönüp baksaydım dedim. Bir daha göremeyeceğim için üzülmeye başladım bu sefer. Ama verdiğim karar mantıklıydı, gitmeyecektim. Saçma hayallere kaptırmayacaktım kendimi..

Beyler müstehcen hikaye anlatmıyoruz diye çok rağbet görmedi farkındayım. Bizde gayrı ciddi ilişki de olmaz, gayrı ciddi hikaye de. Yazıyı yarım bırakma da olmaz.
Takip eden panpalarım için yazıyı bu gece tamamlayacağım. Devam ediyorum.