(bu hikayede benim hayatımı göreceksiniz ne kadar basit, ne kadar zavallı bir çocukmuşum onu okuyacaksınız amk uzun uzun yazıcam aklıma geldiği gibi zaten uzun zamandır yazmayı planlıyordum çünkü çok dolmuştum neyse uzatmadan hikayeye gireyim ben) Herşeyden önce bu başlığa ister ilgi olsun ister olmasın çok kötü doldum amk yazıp rahatlamam lazım zatn yazmaktan başka yaptığım da birşey yok ki doğru düzgün arkadaşım yok hatta hiç yok hepsi çıkar ilişkisi amk ya benden birşey isteyecektir ya birisinin yardıma ihtiyacı vardır zaten 40 yılda bir mesaj atarlar onda da birşey isterler tabi klagibman onları insan yerine koyup yardım ediyor ya destek oluyor ya dertleri ile üzülüyor sıkılıyor çözüm bulmak için uğraşıyor. Şu dıbına kodumun hayatında bir kez bile birisinin bana samimi yaklaştığını bana değer verdiğini görmedim ama onlara içten bir şekilde yaklaştım samimiyetsizliklerine güvendim amk reddedemedim huur çocuklarını kıramadım anasını satayım. Küçüktüm hep kirada otururduk, ya amk ev sahibi oğlum gelecek diye postalardı evden yada kontrat süresi dolardı bize başka yol gözükürdü. ilkokulu 4 farklı okulda geçirdim 8 seneyi 4 farklı okulda amk 4. Doğru düzgün arkadaşlık kuramadım mahalle ortdıbını tam yaşayamadım zaten içime kapanık bir çocuktum ailesi baskısı mı desem yoksa aptallık mı garip birşeydim amk. kimseye karşı çıkamazdım iyi niyetle yaklaşırdım herkese nasıl anlatayım şimdi bilemedim ama beni görmezden gelen küçük gören herkesin anasını gibeyim. Ben sana insan gibi davranırken beni niye insan yerine koymadın lan niye oyuna almadın niye ha niye? Hiç küfür etmediğim için mi yoksa herkes kavga ile sorunları çözmeye çalışırken konuşmaya çalıştığım için mi? Artık kafam hiçbirşeyi almıyor lan zaten yazamıyorum da şuraya kadar kaç yazım hatası yaptım kim bilir... 1. Sınıfa gidiyorum işte herkes okulun keyfini çıkarmaya bakıyor oynuyor arkadaşlık kuruyor takılıyor kendince ben ise oturduğum yerde duruyorum niye mi çünkü gidemiyorum yanlarına yaptığım her hatada beni yerden yere vurmak için bekliyorlar amk küçücük veletler lan ama yalnızlıği seçtim gidip öğretmene şikayet edebilirdim ama etmedim çünkü her ne kadar bir bağım olmasa da o bağ kopmasın istedim zaten konuşmazdım pek konuştukça batardım dalga geçerlerdi anasını gibtiğimin "r" harfini söyleyemwzdim gülerlerdi üzülürdüm ama belli etmezdim onlar gülse bende gülerdim başka birşey yapamazdım ki öğretmenim desen ayrı bir alemdeydi sulu çocukları seviyordu kimin sesi çok çıksa onunla ilginirdi kimin annesi ona ilgi gösterse onun çocuğunu daha çok severdi bana destek olduğunu görmedim hiç yada bir kere sevdiğini aslında bir kez kafamı okşamıştı lan sınıfta birden yere yığıldıydım çok iyi hatırlıyorum( zaten en büyük derdim de bu çoğu herşeyi olduğu gibi hatırlarım) resim dersindeydik herkes bağırıyordu geziniyordu birşeyler yapıyordu öğretmenim ise gezinip herkesi kontrol ediyordu felan ama sınıftan çıkan sesin haddi hesabı yoktu ama ben çok rahatsız olmuş bunalmıştım... Öğretmen benim oturduğum sıraya yaklaşınca birden kapı açıldı başka bir öğretmen girdi (girmez olaydın keşke huur çocuğu) sizin sınıftan çok ses çıktığını duyunca öğretmeniniz yok sandım dedi muallak gülüşünü de yapıp gitti o gittikten sonra bizim huur karı biraz züt oldu çünkü meslektaşının gözünde düşmüştü onun sonucu bağıranlara vuruyordu ben çok korkmuştum ya banada vurursa diye ama emindim bana vurmazdı çünkü ben sessizce oturuyor resmimi yapıyordum duruyordum bekliyordum ama içimde korku vardı derken önce yanımdaki huur evladına sonra bana tokat attı huur karı böyle 4-5 kişiye vurdu gözümden yaş gelecek oldu ama ağlamadım lan zoruma gittiydi içten içe bunları yaşarken birden gözüm karardı bunaltıcı sınıf ortamından mıdır o tokattan mıdır bilmem ama birden yere action manli çantam ile birlikte yere yığıldım ayağa kalkmak istemiyordum sonrs huur karı geldi ilk defa bana sevgisibi verdiğini orada hissettim saçımı okşamıştı sevmişti beni ondan ilk defa sevgi gördüğüm için mutlu gibiydim ama ölecek gibiydim de...