Ulan herkesin bir ayrıcalığı bir detayı var. Yok onun kılostırofobisi varmış yok öbürü küçükken sarışınmış, beriki aynada kendine bakamıyormuş, çizgilere basmadan yürüyemiyomuş...

Ben niye sıfatsızım. Ulan ailem de sıfatsızlar topluluğu. Büyük büyük dedeme yozgata yerleşmesi için akıl verenin taa a.mınakoyayım. Millet, ben boşnakmışım, ben bulgar asıllıymışım diye gezerken yozgatlı bir sap olarak tek başıma onları dinlemek zorundamıyım!?

En çok da sosyal başarısızlıklarını kızlara anlatıp prim yapan ipnelere gıcığım. Çekingenim ayağına malı zütürüyorlar. Ulan bunca yaşıma kadar çekingenlik yapmam gerektiğinde yaptım, konuşmam gerektiğinde konuştum, vurgu-ünlem-kesme işareti... Hepsini en doğru şekilde kullandım ama şu amkodumun peltek emrecanı kadar dinlenmedim bir ortamda.

Hayır dinlenmek sorun değil dinleseler bile samimiyet olmuyor. Enseye şaplak züte parmak formuna geçerken, ensesine şaplak attığım emrecanlarla takılmaya başlıyor. Zaten kızlar beni "bilmemkimin arkadaşı" diye çağırıyorlar. Adım oldukça basit ama bi ezberliyemedi kimse amkoyayım. Öz annem bile bazen abimin ismiyle hitap ediyo bana.

Abim demişken abiniz olmasının en kötü yanı eskilerini giymeniz. Ulan sokakta 2-3 kez beni abim sanıp çevirmişlerdi... Birde o rengi atmış iğrenç yün kazaklar olurya ha işte onu giydiğim an tam anlamıyla kamufile oluyorum, yolda beni farketmeyip çarpıp geçiyolar. Çarpana "Höyt kardeş dikkat et!" Derken de zaten sesim 3.sınıf çocuğunun boğazına sosisli kaçması gibi çıkıyor kimse iplemiyor hatta gülüp geçiyorlar.

Tip olarak da azcık yakışıklı olsaydım hayatım kurtulurdu. Mesela mete diye bi arkadaşım vardı. kişilik olarak aynı ben gibi ama yakışıklılığı sayesinde o gizemli olurken ben needüğü belirsiz oldum. Farklı görünmek için saçıma sürdüğüm jöleyle veya makineyle yaptığım fönle bile sıfatsız oluyorum. Sanırsın plastikten yapıldım kim görse "Aaabbi hiç değişmemissin. Meteyle görüşüyormusunuz? Selamımı söylersin ehehehehe... " Diye saçma bir muhabbet kurar benle. Evet 5-10 yıldır hiç değişmedim aaaaabbi.

Tip olmayınca, sıfat olmayınca insan "Dur amkoyayım bilim adamı olayım da züt olsun şu beni dinlemeyenler eheheheh." Diye düşünüyor ama benim kafa bilim adamı kafası değil. abi bildiğin dümdüz adam kafasına sahipim belki maksimum emlakçı falan olurum. Zaten ne kadar uğraşşam da abim kadar taşşaklı mevkilere gelemiyecem anca ona dar gelen takım elbiseleri giyip gittiğim bir düğünde kolonun arkasındaki boş masadaki kuruyemişleri tek başına yiyen, hayat amacı olmayan yobaz ve yozlaşmış küçük kardeş olucam.

Bu arada toplumda küçük kardeş daha çok şımartılır algısı vardır bilirim. Ama hem ben şımartılacak kadar sevimli bir çocuk değildim, hem de dediğim gibi yozgatlıyız yani şımartılmak doğamızda yok.

Evet şimdi yazımın sonuna geliyorum daha çok şey anlatırdım ama anlatacak ne yeteneğim var ne birikimim. Metroya önce binebilmek için kenardan cama sürtüne sürtüne kaynayan adamım ben, mandalinamın dış kısmındaki beyazlıkları ayıklarken annesiyle saçma bi neden yüzünden kavga edip 105. Kez; "Yeter artık bıktım hepinizden alıp başımı gidicem buralardan ben sizin gibi olmuyacam anlıyormusunuz beni!!!" Diye idaalı konuşup sonraki gün annesinin yaptığı patates salatasını yiyen adamım ben, sevdiği kız yanına yaklaştığında heyecandan kızaran ve heyecandan kızardığını belli etmemek için... Lan neyse annem yine azar çekmeye başladı. 24 yaşına geldik hayla azar işidiyoruz a.ınakoyayım neyse ben iş görüşmesine gidiyorum.

Zamanı belli olmayan bir günde, önceden belirlenmemiş bir yerde, samimi bir şekilde sizlerle tanışmak umuduyla görüşmek üzere...