Yine kendi evime doğru merivenleri çıktım saat akşam üzeri olmuştu. Kapıyı çaldım. Kapıyı açan kişi bendim. Bıyığı yoktu saçları biraz daha incin ve kirli sakallıydı. Beni gördüğünde şaşırdı ve içeri aldı. Normal bir şaşırmaydı aman aman bir tepkiyle karşılaşmamıştım. Ben sadece olacakalrı izliyordum. o ise söze girdi.
+ Bukadarını beklemiyordum. diyip güldü.
- Bir dakika sen bensen bu anı daha önce benim yerimde yaşamış olmalısın.
+ Otursana. dedi.
Kendimi koltuğuma geçiyordumki bir sandalye uzattı bu tamda benim hareketimdi garip hissetmiştim.
+ Zaman paradoksu olaylarına fazla inanmışsın çocuk.
- Nasıl yani.
+ Buna benzer birşey yaşadım evet ama tam olarak aynısı değil. Her klon kendi zamanında ayrı dilimlerde yaşar evrensel ve genel olaylar değişmesede. Diğer anlık yapacağımız sonuçlar değişir. Örneğin bunu yaşadığımdaki ikinci seferimde sayısal loto numaralarını almıştım kendi zamanıma dönüp evim hariç sahip olduğum herşeyi sattım ve oynadığımda bütün rakamlar yazdıklarımın tam aksi çıktı ama binanın önünde açılan bakkal aynı gün açılmıştı. Şuan senin burda olman benim hatıralarımda yer etmiyor anlıyacağın. Tecrübelerimle orantılı senin birşeyi çok merak ettiğini biliyorum, oda güçlerinin ne olduğu. Kağıtta tuttuğun notlar doğru çaylak ışınlanma mevzusunuda yeni keşfetmişsin belli sana şuan hangi konumda olduğumu söylemem yersiz olur. yapsanda konumuma ulaşacağında muamma zaten. Deri eldiven al kendine evden çıktıktan sonraki 3. dükkanda kışlık elbise satan yerden alabilirsin. Demir çelik altın bakır gümüş gibi madenlerle temas haline geçtiğinde zaman kayması yani geleceğe ışınlanma yaşarsın. Normal bir insan her saniye kafasında milyonalarca şey düşünür bu yüzden ilk seferlerinde odaklanamayıp uzun yıllar atlamış olman normal. Atladığında yeniden etkileşim haline geçersen yeniden kendi zamanına dönersin bu olayın formülünü yada neden olduğu çözemedim bir kaç matematiksel deneyler denesemde hala bir sonuca varamadım. Demirle neredeyse istediğin her zamana gidebilirsin 20yıl içindeki.
Bakır la sadece saniyelik dakikalık saatlik enfazla günlük sıçramalar yaparsın. Gümüşle en az 40 ve altınla en az 100 yıllık atlayışlar yapabilirsin. Nasıl gideceğinse şöyle oluyor; gitmek istediğin zaman birimine odaklanıp dediğim madenlere dokunman yeterli.
Dediklerini hiç kesmeden dinliyordum elimdede bir kağıda notlar almıştım bile.
- Bukadar fazla şeyi ne zaman öğrendim ben.
+ Bak kardeş. Sen ben değilsin farklı zamanların klonlarıyız hepsi okadar. Güçlerin sadece bunlarla sınırlı değil aynı zaman Zekanda gelişiyor. Hatta bi klonda gördüğüm kadarıyla akıl okuma seviyesine ulaşabiliyoruz. Kuvvetinde aynı şekilde hala gelişiyor nereye kadar gideceğini kestiremiyorum ama şunu izle. Bütün bunları yaparken üstünde formüllerin yazdığı duvara yapışık kara tahtanın önünde volta atıyordu. Masanın yanına gidip 5 amelenin zor taşıdığı ceviz ağacından yapılma çalışma masamı tek eliyle kaldırdı bir kaç saniye tutup indirdi. Sonra tahtaya tebeşirle şu formülleri yazdı.
Cu--> [(1/365)/24)/60)/60/100 , 1/365] - Fe-->[1/365,20] - Ag-->[40,4?] Au-->[100,∞] Pt -->[-∞, +∞ ] diğermetaller--> [ ?,?] --- örnek: x--> Fe-->[1/365,20] = y | y--> Fe-->[x] = x ...
Bu formülleri al dostum şuan birşey anlamamış olsanda zamanla anlayacaksın Pt simgesi platini temsil ediyor eksi sonsuzdan artı sonsuza kadar atlama imkanın var ama başlangıç noktana asla geri dönemezsin belkide yok olursun ne sürede nezaman gidebileceğin asla bilinmez yani x bilinmez bu yüzden y de olmaz diğer metallerdede aynı şeyler geçerli bu bilgileri 80 yaşındaki halimizden aldım.

..3.02.1970..
Sevgili günlük... Böyle yazınca garip oluyor bütün samimiyetimi yitiriyorum be günlük.
içimdeki şey çığrından çıkıyor gibi hissediyorum. Daha doktora bile gitmedim. Bana ne olduğunu açıklayacak herhangi birinin olduğunu sanmıyorum. Günlerden pazardı, soğuk bir kış gününde biraz olsun temiz hava almak için sokağa çıkmıştım. Tek yaşamak çok zor Cemil ve Haydarın aileleri olduğundan bir başıma dolaşıyordum sokak sokak Ankarayı. Çok belalısı var Ankaranın ipini koparan kabadayı olmuş. Birden polisler çevreledi bütün sokağı insanlara evlerine gidin anonsu yapılıyordu siyasete girmek istemem ama hükümeti kimsenin salladığı yok. Bi önceki sokakta eylem adı altında birkaç insanı rehin almıştı bir takım kişiler polislerde buna karşılık insanlara bu anonsu yapıyordu. Bunu duyduktan sonra ister istemez merak ettim olayın olduğu sokağa doğru ellerim ceplerimde seri ve sinsi adımalrla kendimi farkettirmeden yürüyordum. Polislerin anonsundan dolayı arbede yaşanmasından ötürü beni farketmemişlerdi. Yaklaşık 50 metre vardı yoktu olayın geçtiği bölgeyle aramda bariakt kurmuş bir kaç memur aracının yanındaydım. Eylemcilerin Liderleri elindeki tabancayı elleri bağlı 4 kadına doğrultmuş Ya özgürlük ya ölüm diye haykırıyordu. Salak herifin yaptığı tek şey serserilikti M.Kemal Atatürkün ideolojisini anlamamış bir takım insandan ibaretlerdi. Olayları canlı canlı izlerken kendimden geçiyor gibi hissettim bu esnada çatışmalar başladı. Üstümdeki pardesüyü omuzlarımdan atıp hızla Liderlerinin olduğu tarafa doğru koşmaya başladım polislerin dur emrine karşılık vermedim. Barikat kuran birkaç polis aracının üstünden atlayarak geçtim. Geçmemle birlikte zaman durmuştu. Korkuyordum. Bunu benmi yapmıştım yada herhangi bir güç bana yardımmı ediyordu bilmiyorum. Yerde tepe tepe kar olmasına rağmen hiç üşümüyordum üstümdeki pardesüyüde atmamla birlikte ince bir kazakla sokağın ortasında donmuş insanları izliyordum. Her yürüdğümde zaman kayıyıor gibi hissediyordum sanki ben yürüdkçe akıyordu zaman. Ve o an vazifemin bu olduğuna kanaat getirdim. Ben insanlara yardım etmek için yaratılmıştım. Eylemcilerin yanına hızla yaklaşıp durdum tabancadan çıkan mermi tam alnımın çatında havada asılı kalmıştı. Mermiyi tutup yere attım yerimden kımıldamamaya özen zütererek adamın kafasına gelecek bir kaç yumruk atıp Tabancasını elinden aldım ve tüm eylemcileri ellerinden ve kolundan vurdum. Tabancayı yere attım ve arkamı dönüp koşmaya başladım. Koşmamla birlikte herşey normale dönmüştü Eylemcilerin hepsi ise yere yığılmıştı yüzümün görükmesi ihtimaline karşı eylemcilerin suratındaki maske şeklindeki bez parçasını almayı da ihmal etmemiştim. Tüm gücümle polislerin yanında koşarak uzaklaşıyordum. Ancak bana ateş ettiler. Belimden birkaç kez vurulmama rağmen koşmaya devam ettim. Köşeyi dönüp bir ara sokağa girdim yanında durduğum binanın birinci katında bulunan yangın merdivenlerini farkettim. Bir kaç adım geri gittim koşup zıpladım uzanmayı başarmıştım kendimi çekip çatıya çıktım. Sırtımdan kanlar akıyordu buna rağmen hiç canım acımıyordu Üstümdeki kana bulanmış kazağı çıkardım.Bu güç herneyse göğsümdeki yarayı dahada büyütüyordu V şeklinin altında bir ters V oluşmuştu Bütün gövdem kıpkırmızı bir X işaretine kavuşmuştu ama bu yaranın bana sahip olduğum güçleri verdiğine emindim.. Hava çok soğuktu belliydi her nefes verişimde buram buram buhar yükseliyordu havaya. Kar yağmaya başladı tekrar. Heyecanlı ve ilginç duygular eşliğinde avuçlarımı açıp havaya bakıyordum bir imparator gibi. Tüm gücümle bütün soluğumla enerjimi atarcasına kahkaha atarak çığlık attım Artık benim adım X...

..14.10.1976..

Evim evim güzel evim. Buraya her geldiğimde sıkıntılarımı biraz olsun unutyorum. Neredeyse Ankaranın 3 de 2 sini alabilecek servete sahibim ama böylesi çok daha rahat. Başım belada günlük... Nasıl mı ? Anlatayım. Artık benim için süper güçlerin standart sayıldığı günlerde yine herzamanki olaylarla uğraşıyordum. istanbulda thomasla birlikte yaşıyordum yine. Ozamanlardan birkaç olay yazmak istiyorum. Arabamla öğle saatlerinde akşam yemeği yemek için bir mekana gidiyordum. Işıklarda durdum. Bugün bir sorun çıkmadı neyseki diye düşünerek etrafımı izliyordum. içimi kötü bi his kapladı. Hayır bu olamaz ! diye bağırdım ve kendimi aracımdan dışarı attım. yerde birkaç takla atmıştımki arabamı büyük bir kamyonet neredeyse dümdüz etti. Ardından aracıma çarpmanın etkisiyle kamyonetin dengesi bozuldu ve caddenin sağ tarafındaki kaldırıma doğru devriliyordu. Hızlanmam gerekiyordu odaklandım yerden kalkıp adımımı attığımda zaman yavaşlamıştı. Maskemi giydim ve koşmaya başladım attığım her adımda altımdaki asfalt adeta sökülüyormuşçasına parçalanıp havada asılı kalıyordu. Havada süzülen kamyonet karşıdan karşıya geçmek için bekleyen insanların üstüne yavaşça ilerliyordu. Sadece kaldırımdaki insanları kurtaramazdım aynı zamanda kamyonet sürücüsünüde kurtarmam lazımdı. insanların hepsini kurtarmaya çalışıp kamyonete gelemezdi zamanım çok kısıtlıydı. Bu yüzden kamyoneti tutmayı denedim. Kamyonet geldikçe tüm gücümle itiyordum okadar ağır olmalıydıki kamyonetin kaputunda ellerimin izi oluşmuştu. O an yapabileceğim en salakça planı tasarladığımı farkettim Kamyonet demir/çelikten yapılmaydı. Ve ellerimi kullanarak tüm gücümle itiyordum. Birden gözlerim karardı. Ve bu sefer başka bir yerde başka bir zamanda uyandım. Bir parkın ortasındaydım ama yeniden gitmem gerekiyordu bilekliğime dokunmak için kolumu çemledim. Ve tuttum yine kendi zamanımdaydım. Ama küçük birşey kaçırmıştım ben kendi zamanımda yok olduğumda zaman akmaya devam ediyordu yani ben diğer yerde 1 yıl geçrisemde benim zamanımd yine 1 yıl geçiyordu sadece uzun vadede değiştiği için bu zaman birimleri kaçınılmaz son olmuştu. Kamyonet sürücüsü dahil kaldırımda duran bütün insanlar ölmüştü. Bense geri döndüğümde. Telaşlığı kalabalığın önünde kalmıştım. Onları nasıl kurtaramassın dercesine herkes bana bakıyordu. Hiçbirey diyemiyordum ayak izlerim asfaltta kalmıştı kamyonette iki el izimde vardı. insanlara bunu ancak güçlerimi açıklarsam anlatabilirdim.