tecavüze uğradığım zaman anladım ki kimse beni anlayamaz ne hissettiğimi asla bilemez, ben ilk defa ortaokulda iki üst dönemimden olan kız beni sıkıştırıp dövmeye çalışınca ve ikisine de karşılık verdiğim zaman anladım ki güçlü olmak zorundayım, ben ilk defa sahilde az kalsın tacize uğrayacakken etraftaki insanlar korkup kaçınca anladım ki beni benden başka kimse kurtaramaz, ben ilk defa lisenin ilk senesi tüm okul bana tavır alınca yurtta oda arkadaşlarım beni görmemek için odaya gelmeyince sınıfta yanıma ve önüme kimse oturmayınca kendi sesimi unutunca anladım ki yalnızlık hep benimle olacak onla yaşamayı öğrenmem lazım, ben ilk defa kendi kanımı kendi avuçlarımda görünce anladım ki aklı başında olan kimse kendi canını yakamaz, ben ilk defa sevdiğim değer verdiğim insanlar beni hiçbi şey olmamış gibi köşeye atınca anladım ki insanlar çok acımasız ve çok yapmacık, ben ilk defa insanlara kötü günlerinde yardım edip onlar benim kötü günümde üstüme kapıyı çekince anladım ki ben insanların yaralarını sarabilirim ama kimse benim yaramı saramaz. yine de küsmedim hiç, kırılmadım hiç kimseye, bırakmadım sevdiğim şeyleri, ortaokuldan birincilikle mezun olup 480li tabanı olan bi liseye yerleştim ikinci senesini de sınıf birincisi olarak bitirdim, annemleri hep gururlandırdım hiç üzmedim, hep direndim bi şeylere, neşeli bi kız oldum. lakin fark ediyorum ki hayattan beklentim sürekli düşüyor, böylece her değerimi git gide yitiriyorum, bitkisel hayata yürüyorum sanki. çekin fişimi hemen. hiçbi değer etmez