ben hiç kız sevmedim

yıllar yılı kovaladı, ben fazla sosyal biri değilimdir, öyle fazla arkadaşımda yoktur, dışarıda dolaşmam çevre edinmem, edindiğim kişiler zaten yeterlidir ve has adamlardır dandik adamlarla benim işim olmaz

6 yaşına kadar sokakta, mahallede çok fazla güzel kız olmasına rağmen bütün arkadaşlarımın sevgilisi olurdu, sevdiği olurdu (( dikkat! karşılıklı sevgili )) fakat ben sevdiğim halde gidip söylemezdim, belki oda beni severdi fakat olmuyordu, cesaret edemiyordum kendi kendime gidip söylemeyi, ona karşı artistik yapmayı tercih ediyordum.

ilkokula başladım, 5. sınıfa kadar kimse ile konuşmadım neredeyse ruh gibi gidip geldim

ortaokulda ise biraz arkadaş edindim, halen ciddi bir dostluğum olan kişiyi burada tanıdım, çok fazla güzel kız vardı, fakat ben yeni öğrendiğim mastürbasyon namı değer osbir ile yetiniyordum, bilirsiniz her okulda popüler bir çocuk ve çetesi olurdu, işte buradada onlardan vardı. onlar hep kızlarla sevişip gibişirken ben yine osbir ile yetiniyordum, hiç kız arkadaşım olmadı, olsa bile şunu ver şunu al olurdu hiç ilerletemezdim olmuyordu, aslında tipsiz birisi değilim, fakat olmuyor işte neden bilmiyorum?

lise vakti;

halen kız arkadaş sayısı: 0
bu yıllarda geçmişten gelen teknik bilgim ve bilgisayar mühendisi olan amcamında yardımıyla teknik bir bölüme girdim
bölüm programlama olduğu için kız yoktu, vardı 1 2 tane fakat onlar büyük ve uzaktaydı bana. lise bitene kadar halen arkadaşım olmadı

halen kız arkadaş sayım: 0

tek sevgilim var oda bilgisayar, bilgisayardan vazgeçemiyorum, sürekli bir şeyler üretmeye çalışıyorum, düzenliyorum. fakat bu zamanlarda birkaç kız ile tanıştım, ama ilerletemedim. merhaba merhaba. ruhsal bir boşluğum var, kendimi boşlukta hissediyorum. sokakta yürürken bir sevgili çift görünce 'bugünde hayatımı paylaşacağım birisi yok' diyorum heleki yanındaki adam bir oduna armuta benziyorsa 'ulan bu ayının bile sevgilisi var, benim neyim ekgib dıbına koyayim?' diye kendime soruyorum, fakat cevabını bulamıyorum. paylaşmayı pek sevmem fakat ters bir yapım var, kızları tersleyince, onlara sessiz davranınca sanki ' dıbına koyim kesin tavladım' diyorum. fakat sonu hüsran. kızlarla konuşurken kilitleniyorum, heyecanlanıyorum ne diyeceğimi şaşırıyorum. ruhsal boşluğum her geçen gün büyüyor, adeta bir kara delik haline geliyor. kendimi başarısız/salağın teki olarak hissediyorum ve hergün böyle düşünüyorum. halbuki kendime dıştan bakınca 'ulan ben ne büyük işler yapmışım, dışardan bakan amelenin teki der ama yaptığım işlere bak' diyorum. fakat o 'hiç birşey yapamadım, ben başarısızın tekiyim, bu dünyada benim gibisine yer yok, benden bir tak olmaz' diyorum ancak yaptığım işler mağlum..
hayatımı paylaşacağım bir eşim yok, yıllardır içimde biriktirdiğim sevgi.. hasret.. bu iyi birşeymi kötü birşeymi bilemiyorum fakat bildiğim birşey var, içimde sevgi biriktirmem iyi, bunu paylaşacağım birisine çok yararı olacaktır hem bana hem ona, fakat bir yandan kötü oluyor, biriktikçe birikiyor yığın haline geliyor, yakın zamanlardır intihar etmek aklıma geliyor, fakat buna değermi değmezmi bilmiyorum, yapabileceğim hiç bir şey yok...

yaşıyorum dıştan gözüken bir insan gibi, ölüyorum içten biten çürük elma gibi.

ben bu yazıyı bana akıl verin, ne yapmam gerektiğini söyleyin diye açmadım. sadece paylaşıp içimdeki siniri atmak istedim.

@33 sonsuza dek böyle kalacağını sanman sadece naifliğinden kaynaklanıyor... emin ol hiçbirimiz o kadar özel değiliz, günün birinde biri de seni bulur. ben üniversitenin 3. "işte bu" diyebileceğim insanla tanıştım, ondan önce 21 yıl yalnızdım. bu durum beni tecrübesiz, sarsak, ya da abazan yapmadı... çünkü kendime eş bulma gibi bi kaygım yoktu, öyle takılıyodum kendi halimde. ne kendimi dışarı tamamen kapamıştım ne de hatun avında kafayı yemiş sosyal patlama yaşayan zevzek concondum... gülmeyi eğlenmeyi nisbeten seven kendi halinde sıradan bi adamdım ben. son bir aydır yine eskisi gibiyim neredeyse hatta (ilişkim bitmedi, onunla alakası yok). yani şöyle söyliyim bu klişe edebiyattan nefret ediyorum ama:

etrafındaki dünya "gerçek sen"i bilmemen ve tanıyamaman için her türlü dalavereyi döndürüyor. kızlar işin içine girdiğinde durum daha da acayipleşiyor. dostlarından kapmadığın kendi keşfettiğin esprileri, tv programlarını, kitapları ya da pc oyunlarını falan bi düşünsene... sayıları ne kadar az... ya da içinde senin dışında başka hiçbir öznenin olmadığı kaç düşünce geçti kafandan?

sorun şu ki, öznelerle çok uğraşıyoruz hayatta. insanlara çok takılıyoruz. insan onlar, yemek yiyip sıçıyorlar. kimi bunu düz yapıyor, kimi tersinden yiyip ağzından sıçıyor... detayı önemli değil, insan onlar. sktret başkalarını, kendini sal, senin dışında herhangibir bireyin varlığına duyduğun pgibolojik ihtiyaçtan vazgeç. ben sana sonsuza dek yalnızsın demiyorum. tabi öyle bi durum da var ama fiziksel bi yalnızlık değil o, o başka konu... ben sana şunu söylüyorum,

ilk sevgilin ya da fuckbuddy'in artık ne arıyosan... ona sahip olana kadar dünyanın en önemli ikinci şeyi gibi görünür bu (her zaman daha önemli bişi olduğunu söylerler bu arayıştakiler, muhtemelen zaten sahip oldukları bişeydir o en önemli şey, ama ona sahip olmanın tatminini yaşamazlar nedense... ). sahip olduğunda dünyanın en önemli şeyi olur. dünyanın en önemli şeyinin o olmadığını keşfettiğinde de sindirilmiş tak olur senin için o, bünyeden atmaya bakarsın ama atma süreci de kolay olmaz, atana kadar neye benzediğini bilemezsin, tamamen senden kopunca ne olduğunu anlarsın.

herneyse, bunu bu sözlükte kaçıncıya söylüyorum cidden sayısını unuttum... bu konuda tonla pm attım insanlara, hepsi de aynı şeylerden dert yanıyordu. zaten ergenlik çağının çıkışına yakın, "artık olgunlaştık bi tek yalnızlık mevzusu kaldı" olayı ayyuka çıkıyor nedense. cinsel olgunluk tamamlanıp testisler biraz daha sakin ve düzenli çalışmaya başlayınca (üniversite 2. sene gibi işte heralde) sadece pompadan ziyade "bi hatun beni anlasın" kaygısı beliriyor... buradaki yaş ortalaması da o civar olunca demek ki bu tavırla sık karşılaşmam şaşılacak bişi değil-neyse...

sözümün özü şu: zor böyle şeyleri unutmak, ama kitap-film falan derken insan kendisinden geçiyor. düzgün müzik dinlersin, kulaklığını takarsın, yol boyunca kitabını okuduktan sonra sakin ve manzaralı bi köşede, iki yudum bira içip iki sayfa yazı karalarsın... ilk seferi hüsran olur, 20.seferde kendini bulursun. fikstir bu. o anki durumun sende görsel çağrışımlar yapıyorsa o yönünü, işitsel çağrışım yapıyorsa müziğe olan ilgini, tasvir etme ihtiyacı uyandırıyorsa edebi gücünü keşfedersin. bu yeniden doğuştur.

ben bunalan herkese iyi bir inziva öneriyorum. dertlerden uzak kişinin yalnızca kendisinin olduğu bir inziva... bunu öyle yeni nesil "%100 beyin gücü" ya da "huzur içimizde" gibi kişisel gelişim saçmalığı falan sanmayın... basit bişe bu, yeni neslin uzak olduğu bişey. şehirleştikçe köyleri unuttuk. köyleri unuttukça habitatımız bu iğrenç beton yığınları oldu. gözlemleyip uğraşacak birbirimizden başka hiçbir şeyimiz de kalmadı. o yüzden insanların varlık ya da yokluklarını çok kafaya takar olduk. bu toplu hezeyanın sebebi bu. sabah horozun sesine uyanıp tereyağlı ekmeğe bal sürdükten sonra dağa odun kesmeye gitsen, akşam 6 gibi dönsen zaten 9 da uykun gelcek, dünyayı unutacaksın. ama şunu anlamak lazım, en mutlu insanlar, fiziksel olarak yorulan insanlardır, ter içinde evine varan adam, kafayı koydu mu uyur, sabah da uyanır. hindi gibi düşünüp de içini karartmaya da vakti olmaz o adamın. bu yüzden köylüler kısmen saf kısmen de güleç olurlar, senin kafanda binbir tilki dolaşmasa sen de öyle olursun. amaç da onu olmak zaten.

ha diyeceksin şehirde nasıl yaparız bunu? spor yap düzenli olarak. erken kalk. kendine bi program çıkar, ona uymaya çalış (uy demiyorum çünkü yapamazsın), yalnız kal, yalnız gez, kendi yemeğini yap, bulaşığını çamaşırını yıka ve bunları disiplinli yap. boş zamanlarını doldur, alabildiğine oku, alabildiğine kaliteli filmler izle. kısacası düşünme, yaşa! yaşadıkça tecrübe edinirsin, tecrübelerin de sana hangi durumda ne gibi tepkiler verdiğini hatırlatarak, kendini tanımana yardım eder.

sen seni bilmezken başkasını tanımak neyine?

(bi de tüyo: bu tip bi inziva esnasında okunan kitaplar zihinde ateşle dağlanmış gibi kalıyor -yaşadım biliyorum- tam bu tarz bi hayatı işleyen ve iyi bir kitap olan Nietzche'nin zerdüşt'ü böyle günlerde inanılmaz iyi bir kitaptır. okuduysan, kabuğuna çekilip bi daha oku, bi daha oku bi daha oku... günün birinde anlarsın ne kastettiğimi elbet... )