ben hiç kız sevmedim

yıllar yılı kovaladı, ben fazla sosyal biri değilimdir, öyle fazla arkadaşımda yoktur, dışarıda dolaşmam çevre edinmem, edindiğim kişiler zaten yeterlidir ve has adamlardır dandik adamlarla benim işim olmaz

6 yaşına kadar sokakta, mahallede çok fazla güzel kız olmasına rağmen bütün arkadaşlarımın sevgilisi olurdu, sevdiği olurdu (( dikkat! karşılıklı sevgili )) fakat ben sevdiğim halde gidip söylemezdim, belki oda beni severdi fakat olmuyordu, cesaret edemiyordum kendi kendime gidip söylemeyi, ona karşı artistik yapmayı tercih ediyordum.

ilkokula başladım, 5. sınıfa kadar kimse ile konuşmadım neredeyse ruh gibi gidip geldim

ortaokulda ise biraz arkadaş edindim, halen ciddi bir dostluğum olan kişiyi burada tanıdım, çok fazla güzel kız vardı, fakat ben yeni öğrendiğim mastürbasyon namı değer osbir ile yetiniyordum, bilirsiniz her okulda popüler bir çocuk ve çetesi olurdu, işte buradada onlardan vardı. onlar hep kızlarla sevişip gibişirken ben yine osbir ile yetiniyordum, hiç kız arkadaşım olmadı, olsa bile şunu ver şunu al olurdu hiç ilerletemezdim olmuyordu, aslında tipsiz birisi değilim, fakat olmuyor işte neden bilmiyorum?

lise vakti;

halen kız arkadaş sayısı: 0
bu yıllarda geçmişten gelen teknik bilgim ve bilgisayar mühendisi olan amcamında yardımıyla teknik bir bölüme girdim
bölüm programlama olduğu için kız yoktu, vardı 1 2 tane fakat onlar büyük ve uzaktaydı bana. lise bitene kadar halen arkadaşım olmadı

halen kız arkadaş sayım: 0

tek sevgilim var oda bilgisayar, bilgisayardan vazgeçemiyorum, sürekli bir şeyler üretmeye çalışıyorum, düzenliyorum. fakat bu zamanlarda birkaç kız ile tanıştım, ama ilerletemedim. merhaba merhaba. ruhsal bir boşluğum var, kendimi boşlukta hissediyorum. sokakta yürürken bir sevgili çift görünce 'bugünde hayatımı paylaşacağım birisi yok' diyorum heleki yanındaki adam bir oduna armuta benziyorsa 'ulan bu ayının bile sevgilisi var, benim neyim ekgib dıbına koyayim?' diye kendime soruyorum, fakat cevabını bulamıyorum. paylaşmayı pek sevmem fakat ters bir yapım var, kızları tersleyince, onlara sessiz davranınca sanki ' dıbına koyim kesin tavladım' diyorum. fakat sonu hüsran. kızlarla konuşurken kilitleniyorum, heyecanlanıyorum ne diyeceğimi şaşırıyorum. ruhsal boşluğum her geçen gün büyüyor, adeta bir kara delik haline geliyor. kendimi başarısız/salağın teki olarak hissediyorum ve hergün böyle düşünüyorum. halbuki kendime dıştan bakınca 'ulan ben ne büyük işler yapmışım, dışardan bakan amelenin teki der ama yaptığım işlere bak' diyorum. fakat o 'hiç birşey yapamadım, ben başarısızın tekiyim, bu dünyada benim gibisine yer yok, benden bir tak olmaz' diyorum ancak yaptığım işler mağlum..
hayatımı paylaşacağım bir eşim yok, yıllardır içimde biriktirdiğim sevgi.. hasret.. bu iyi birşeymi kötü birşeymi bilemiyorum fakat bildiğim birşey var, içimde sevgi biriktirmem iyi, bunu paylaşacağım birisine çok yararı olacaktır hem bana hem ona, fakat bir yandan kötü oluyor, biriktikçe birikiyor yığın haline geliyor, yakın zamanlardır intihar etmek aklıma geliyor, fakat buna değermi değmezmi bilmiyorum, yapabileceğim hiç bir şey yok...

yaşıyorum dıştan gözüken bir insan gibi, ölüyorum içten biten çürük elma gibi.

ben bu yazıyı bana akıl verin, ne yapmam gerektiğini söyleyin diye açmadım. sadece paylaşıp içimdeki siniri atmak istedim.