Buraya karanlık şeyler yazmam belki bir çok insanın hoşuna gitmeyecek ama gözümü açıp biraz aydınlığa ulaşmak için yazmaya ihtiyacım var.. Evet ben görünmezim... Hayatım boyunca hep soyut bir insan olarak yaşadım neye dokunduysam, kime dokunduysam hepsi elimde kaldı -maalesef dokunduğum şeyler altına değil kayaya dönüştü- Bilmem bilir misiniz yaşama sevinci olmayan insanlar nasıl yaşar... Hemen sizlere anlatayım. Ya da neyse ben size kendimi anlatayım... 17 yaşındayım -ulaa amk bu yaşta ne biliyon sen dimi- hiç bir zaman bir hissim olmadı mutluluk, acı,keder, üzüntü,aşk... Geçen gün çorba yapacağım soğan doğruyorum ağladım... Ah ne hoş şeymiş şu ağlamak yüzün ıslanıyor gözlerin kızarıyor falan filan. Ağlamak merak edilesi bir şey sanki. Şuan bu yazıyı yazarken kendimi o kadar iğrenç ifade ediyorum ki soğana ihtiyaç duymayacak olmamdan korkmuyorum değil... Ah tabi sizleri sıktım bu yazıyı kimse sonuna kadar okumayacak bunu biliyorum, bundan eminim. Yaşamadığımdan ne kadar eminsem bundan da o kadar eminim. O yüzden yazının sonunda bir şey itiraf edeceğim... Oysa daha yaş 17 yolun yarısına daha çok var be Cahit Amca... Neyse daha fazla uzatmayacağım zaten yıkamam gereken bulaşıklarım var. Ha bir itirafta bulunacaktım sahi.. Ben görünmez olabiliyorum...