-
1.
0evet ben de anlatıyorum. giblenmeyen adamı da oynasam anlatıcam.
1991 yılında ankarada doğdum ama baba mesleğinden dolayı 3 yıl ankarada 5 yıl amasyada 4 yıl balıkesirde 6 yıl konyada ve okul için tekrar ankarada yaşamaya başladım. bunlar boş laflar asıl anlatmak istediğim şey içimdeki insanlara dökemediğim, herkesin çok basit birşeymiş gibi konuştuğu, ama benim her duyduğumda içimi yakan anne sözcüğü..
1996 yılının 10 ağustos günü.
ben daha 5 yaşında mini mini bir çocuğum
-
2.
0與我的母親，好友
-
3.
0çocukluk hayatımda tam olarak baştan sona hatırlayabildiğim tek gün,
sabah saat 9 gibi uyandım bu gün benim için önemli bir gün..
evde kimse yok.
çünkü bu gün kardeşim doğuyor.
mutfağa geçtim be buzdolabından bir yumurta çıkartıp terayağını erittiğim tavaya kırdım.
evet 5 yaşındaki bir çocukken bile yumurta yapabiliyordum
insan evde bir anne ve baba görmeyince 5 yaşında olmasına rağmen kendi yemeğini kendisi hazırlayabiliyor panpalar -
4.
0yumurtamı yedim ve televizyonu açıp babamın eve gelmesini beklemeye koyuldum
bir saat sonra kapı çaldı ve babam eve geldi, yüzü gülüyordu
hemen hazırlan çıkalım dedi
ben zaten hazırdım uyanır uyanmaz giymem gerekenleri giymiştim bile
direk hastaneye doğru yola koyulduk -
5.
0rızorv peçetehazır
-
6.
0bakalım sen ne tür bir huurçocuuu çıkacaksın ,
annat ben dinliyom -
7.
0ortalarda kimseler yok,
babam hızlı hızlı yürüyor önümden ben de küçük bacaklarımla ona yetişebilmek için arkasından koşturuyorum,
sonra babam hızlı bir şekilde kapıyı açıp içeri girdi, ben de peşi sıra koşar adımlarla odaya daldım.
babannem, dedelerim, annenem teyzelerim halam amcalarım ve dayım hepsi ayakta durmuş bir yatağın çevresinde,,
bütün kafalar bir anda açılan kapının gürültüsüyle bize doğru döndü. ve ben hepsinin o gülümseyen yüzlerinin bir anda bir bağırışla, çok iyi bildiğim, her duyduğumda tüylerimi diken diken eden bağırışla düştüğünü gördüm bir anda -
8.
0reserved