okunmasa da şurda kalsın. Hafızamdan silemediğim hayatın acımasız olduğunu anladığım gün o gündü benim için. Henüz çocuktum en fazla 10 yaşındaymışımdır. Bir bigibletim vardı abimden kalma eski, kırmızı renkte, direksiyonu bigiblete oranla daha uzun. Severdim bigibletimi ama mahalledeki çocuklar hep dalga geçerdi, aldırış etmezdim. Bir gün babam yeni bir bigibletle geldi benim için almış tabi çok sevindim ve hemen atlayıp mahalledeki bütün bebelerin bigiblet sürdüğü mekana gittim. Mekan dediğim eski bir inşaatın daha zemin haliydi ama orada bigiblet sürmesi aşırı keyifliydi. Tabi aklımdan içten içe hoşlandığım kız "neşe" geçiyor. Girdim mekana tabi döndü bütün bebeler benim bigiblete bakıyor havalanıyorum bende yeni bigiblet falan sonra neşenin mahallenin zengin bini ulaşın yanında olduğunu gördüm sinirlendim. Yaşım gereği hava atıcam ya abandım bigibletin pedalına pervane gibi fır dönüyorum etrafta diğer çocuklara makas falan atıyorum derken yere sümük gibi yapıştım bir anda. Herkes güldü dalga geçti ulaş bini geldi fakirler bigiblet sürmeyi bilmez ahaha dedi ve beni yıkan olay neşeninde ulaşın yanında benimle dalga geçmesiydi. O gün bugündür özgüvenim hala yerine gelemedi.

Burdan ulaş ve neşe bunu okuyosa bana ulaşın ikinizinde bi güzel dıbına koyayım.