ben böyle hayatın amına koyimmm

babam annemin eve gittiğni ve temiz kıyafetler getireceğini söyledi...
Sürekli kitap okuyan bir adamdı babm, canım sıkılmasın diye yine bir kitap
açıp okumaya başlamıştı jean paul sartre ın iş işten geçti romanıydı bu..
babam hep bir yazar olmak istediğini anlatırdı fakat bir şeylerin hep engel olduğundan söz ederdi..
ünüversitede edebiyat fakültesinde 3. sınıf okuyormuş babm, dedemde o aralar haliç tersanesinde çalışan
orta gelirli bir adammış..bir gün küçük bir kazanın meydana getirdiği felaket dedmi ailesinden çok uzaklara taşımış
ve babamda evin en büyük çocuğu olduğundan tıp fakültesi okuyan 2. sınıf öğrencisi halam ve babaanneme bakmak için
sgk dan faydalanarak dedemin pozisyonunda çalışmaya başlamış haliç tersanesinde..
kitapdan satırlarla uçup gidiyordum.. zihnimde dar bir sokagın sonunda görünen paslı iki tokmağa sahip iki ayrı kapı görüyordum.. hangisinden girmeliydim.. kararsızdım..birine bir kaç adım yaklaşınca babmın sesinden
sartre ın hikayesindeki karakterlerin sesi geliyor, diğerine dönüp baktığımda kırmızı bigibleti yanına
çömelmiş hıçkırıklarla ağlayan su perisinin sesini duyuyordum..

Kapı açıldı.bu kapının kaçıncı aralanışıydı bilmiyorum ama gözümün kapıda
olduğunu biliyordum. içeri annemin gölgesinde biri daha girmişti.. Evet bu o'ydu..
heycandan yanaklarım kızarmış olmalıydı, altıma işemiyim diye çarşafın altından çavuşun başını
sımsıkı tutuyordum çok heyecanlıydım ve bu bende şiddetli bir sindirim sendromu
uyandırmıştı sanki bağırsaklarım vücudumdaki tüm suyu çekip kasıklarımdan sürükleyerek
testestoronlarımda biriktiriyorlardı ve bu konuda o kadar başarılıydılar ki
itfaiiyecileri hayran bırakacak kadar iyi olduklarını iddaa edebilirdim.
Annemin arkasında biraz durduktan sonra yanıma yaklaştı.. herkes suskundu
ne diyeceğimi bilmiyordum bir an,dünün problemleri ve yarının endişelerini
unutup bu an içinde bir ömür geçirebileceğimi düşündüm..ne oluyor lan bana.. dedim kendi kendime
ben hiç bu kadar büyük laflar edemezdim ki..Orhan abiyi gördüm biran gözlerimin önünde sonra
220 volt elektrik yemiş elektrikçi çırağı gibi birden kendimi yatağa gömdüm.
ne alakası vardı lan Orhan biniyle bu altın sarısı saçları omuzlarına kdar dökülen
dilberin.. Tabiki a.q Orhan abinin boynunda sallanıp duran şu kolye çağrıştırmıştı o da altındı a.q..

Annem bir kez daha saçlarımdan okşamaya başlamıştı sözde terapist ayaklarıyla
'geçti kuzum,bir şeyin yok,bak Ezgi de çok korkmuş... '
neeeeeeeeeeee?
Ezgimiydi adı Allahım..bu bir ceza olmalıydı. Ezgi bizim iş eğitimi hocamızın adıydı. kadın sürekli
cezbedici elbiseler giyerdi en arka sıraya oturmak için kavga ettiğimiz günler olurdu onun derslerinde..
Anlayın işte panpalar, kuçagınabir mont atarsın alttan çavuşu iştimaya çeker, terden boğana kadar şınav
çektirisin..ama bu kadının derslerinde 31 çekmekten daha faydalı ne olabilirdiki..

Boynundan yakalanmış aslanın altında çırpınan ceylan misali titriyordum.. soğuk terler döküyordum
Ezgi, kısık bakışları arkasında yanıp sönen su yeşili gözlerini, üzerimde gezdiriyor ben çarşafımın altında
siper aalmış çaresiz bir er telaşıyla bu mitralyöz yağmurunda kana bulanmayı bekliyordum..

en sonunda bir ilahi tonunda dudaklarından kelimeler dökülmye başladı..
mer---ha---ba---ben---ez---gi--- bu ilahi sözcükler gri duvarlara çarpıp beynimde
en yüce mevkilere oturuyor ve hafızama kazılıyordu sanki..a.q zihnimin bütün odalrını
bir ses dolduruyordu ezginin agzından çıkan bütün cümleler toz pembe bir sandığa doluyor
ve bu sandığın üzerinde ko..ca.mannnnnnn harflerle 'AŞK' yazıyordu..

Çok sonra okuyacaktım Yahya kemalin 6 yaşında ilk aşkını yaşadığını, necip fazılın
11 yaşında ilk şiirini yazdığını falan..ama ben haylaz mastürbasyon manyağı
biriydim.. küçük bir bigibletçide yama yapılmış o pigiblet lastikleri gelip
beni kaldırım taşlarıyla dudak dudaga getirmek zorundamıydı..ya Ezgi ye ne demeliydi
14 yaşında bir çocugun başına gelebilecek en büyük felaketmiydi bu bunların hiçbirini düşünmüyordum..
yalnızca penbe dudaklı bu kzın ağzından çıkan, kelimelere ihtiyacım vardı..

çekinmeden sıcacık kanlılıkla, yatağımın kenarına oturuverdi..yok artık dayanamayacaktım.
hiç kendinizi 18 katlık bir sitenin çatısından aşağıya salıverdinizmi? bilmyorum.. ama ben
kendimi hızla düşerken görüyordum o boşlukta aşagıda sitenin parkına, betona çarpacakmış hissini
dakikalrca yaşamıştım.. babamın şifonyerin üzerine koyduğu kitaba uzandı birden..
aman Allahım küçük şirin dudaklarından kocamn laflar çıkmaya başladı bu kez duygularımın rengi
birden laciverte bulandı, midemde mi beynimde mi olduğunu anlayamadığım bir açlık
hissi duyuyordum.. yönünü babma dönüp..
-sartre mı okuyorsunuz siz? diye sordu..
-evet kzım, dıye yanıtladı babam
-anneannemde sürekli sartre okur hatta bir çok sinemaya uyarlanmış filmini izledik beraber ama
şuan benim okumam için çok erken olduğunu söyledi bende çok severim okumayı. falan dedi..
babamın gözlerinde bir parıltı gördüm bu hem güzel hem akıllı kızı takdirle seyrediyordu.
içimdeki kıpırtı gittikçe büyüyor ve dev yarıklara dönüşüyordu...

herşey çok güzeldi.. Ezgi okuduğu kitaptan bahsetmeye başladı.. Sirk müdürünün kzı adında JOSTEiN GAARDER diye bir adamın
kitabını okuyormuş.. anneannesınin kitaplığından almış çok heyecanlı ve akıcı bir kitap olduğundn
söz ediyordu..ama hiçbirşey umurumda değildi daha fazla konuşsun diye can atıyor ve hiç konuşmasını bölmüyordum
babam ve annemde hayretle onu seyrediyor ve şaşkınlıkla dinliyorlardı..
sertçe odanın kapısı açıldı bu kez gelen orta yaşlı hemşireydi..
elinde bir kaç sarı kağıtla..
-hadi bakalım beyefendiyi taburcu edelim artık, dedi
Ezgi hemşire odaya girince yatağımdan kalktı ve annemin yanına oturdu..
içimden gırtlağımı yırtacak kadar sert bir tonda a.qqqqqqqqqq kadını diye haykırıyordum...

panpalr hikayemi sonuna kadar anlatacağim bütün gece uyumadım ama artık işe gitmeliyim devam edeceğim tşk tüm binlere

önümüzdeki gece devam ederim ...

geldim pampalrımmmmm

Dispanserden cıktıktan sonra kaldığımız pansiyona kadar yürüdük, Ezgi de bizimle birlikte yürüdü.
Herhangi bir sağlıksal problemim görünmüyordu yalnızca olayın şokundan çıkmam,
ve verdikleri ilaçların tesiri geçmesi adına beni müşahade altında tutmuşlardı.
Onla birlikte yürürken hala verdikleri narkozun etkisinden midir bilmiyorum ama
kaldırımlar, yoldan geçen insanlar hatta arabaların egzoslarından çıkan dumanlar bile gülümsüyordu
yüüzme.. Pansiyona gidene kadar yüzlerce kez, içimden cümle kurdum tasarladım, düzenledim,
dudaklarımdan dökebilmek için Tanrıya yalvardım ama bir türlü söyleyemiyordum..
Altıüstü akşam iskeleye gelirmisin diyecektim yada
iskelede benimleoturmak istermisin?,bu akşam iskelede dondurma yemeye ne dersin?,
iskelde...
Pansiyona çok yaklaşmıştık, söyleyemeyeceğim diye korkmaya başladım sanki altımdan kaldırım taşları akıyor ve bizi
hep birlikte hızla pansiyona doğru çekiyordu, daha yavaş hareket edebilmek için belki üç defa
bağcığım çözüldü diye eğilip bağlamaya çalıştım..ama nihayi sonuç hüzündü pansiyonun kapısının önüne
gelmiştik..ve ben bundan sonra ne olacağını bilmiyordum ..
annem: yavrum buyur çıkalım bir şeyler hazırlayayım size. dedi
işte bu! dedim. içimden annem benim yaaa !
Ezgi yine gülümseyerek konuşuyordu ve o konuşurken zamanın ezberinin bozulduğunu düşünüyordum..
daha mı çok hızlanıyordu ne ?!
Ezgi:annem çok merak eder isterseniz ben gideyim umarım yarın tekrar sizi görmeye gelirim. dedi
Ve biraz sonra küçük adımlarla yanımızdan uzaklaşmaya başladı.. öylece durdum onu seyrediyordum buz pateni yapan küçük bir kız gibi
yürümüyor akıyordu sanki ve uzaklaştıkça avucumda eriyen küçük kar taneleri gibi yok oluyordu.. birazdan köşeeyi döndüü
ve kayboldu.

bugünüme dek anlatacağim panpalar beğenmediyseniz vazgeçeyim..

O gün akşama kadar evden çıkmadım.. Kendimle yüzleşip içimdeki duyguyu tanımalıydım..ne yaşıyordum ben?
yada bu kadar mantıklı düşünmüyordum, gerçekçi olmalıyım.
mastürbasyon yapıp içimde bedenimi ele geçirmeye çalışan bu duyguyu bastırmalıydım
evet evet! gerçekçi olmak gerekirse öyle yaptım.
yatağıma uzandım ve Orhan abiyi Nalan hanımı
iş teknik öğretmeni Ezgi hanımı izlediğim filmlerin en güzel sahnelerini
düşünerek pislik bir şekilde çarşafın altında 31 çekiyordum.. artık duygularım içiçe girmiş derin bir labirent
gibiydi..
bu duyguyu hissettinizmi bilmiyorum ama
karabiberle, balı karıştırıp yemek gibi bir his.. hangisinin daha baskın olduğunu anlıyamıyorsunuz..
bir kaç saatt aynı eylemi sürdürdüm.. ve boşalıp uyumuşum ..sabah uyanıp biraz düşündüğümde aklımdan çıkmayanbir nevi pekekentim
orhan abiyi zihnimin odalrından çıkarıp atmayı düşündüm evet senin zihnimde
artık bir yerın olmamalıydı a.q cocugu..

aptal bir adama dönüşün hikayesi başlamıştı çoktan.. zamn mekan ve o oldu herşeyim.
vaktimin çoğunu onu düşünerek geçiriyordum o gün son günümüzdü 18 00 vapuruyla istanbula dönecektik.
avşa adasının bütün sokaklarını dolaştım belkide saatlerimi almıştı ama umrumda değildi O'nu bir kez
daha görebilmek arzusnu bütün benliğimle istiyordum. zeytinburnu sokaklarında ferre film satan bir dükkan
bulabilmek için gezdiğim an'dan daha baskındı bu duygu ne yapıyordum ben.. girdğim tüm sokaklarda yada sahil
kenarında güneşlenen yaşıtlarımDAN.. kızlar görüyordum adımlarımı hızlandırıyor yaklaştığımda o olmadığını anlayıp
zütüm zütüm geri dönüyordum.. yoktuuuuu hiç bir yerde yoktu rüya mı görmüştüm? yoksa bu kadar kısa mı olurdu
aşk dedikleri şey bu kadrını mı haketmiştim lan ben amk.. iskelede yalnız oturan bir herif gördüm uzaktan onu izledim,
kendime neden yakın hissettiğimi bilmiyorum ailemden biri kadar yakın hissetmiştim yalnız adamı.. saat 18 00 oldu ve hala yoktu
bir daha göremeyecektim onu göremeyecektim amk vapur iniltilerle hareket etmeye başladı
saçma sapan bir dünya olduğunu düşünmeye başladım neden sorusu kulaklarımı çınlatıyordu nedennnnnn?
kelebeklerin ömrü kadar renkli ve kısa sürmüştü aşk öykümm.. masmavi gök yüzüyle birleşti deniz..
yanaklarımdan aşağı doğru süzülen bu yangında neydi?..tuzlu bir tat duyuyordum dudaklarımda parmaklarımLa siper ettim,
göz yaşlarımı.. yüreğimde ki volkan harekete geçmişti çoktan.. hıçkırıklarla gözlerime vuruyor ve ağlıyordummm..

a.q panpalrım nerdesiniz

:( amk böle hayatınnnnnnnnn

ben uyuyorum binlerrrrrrrrrrrr

binlerrrrrrrr

eski bir feribotla dönüyorduk i̇stanbula.. araçlara ait bölümüne inip sümüklerimi çeke çeke ağlıyordum
kızlığını kaybetmiş bakire hissine çok yakındı bu duygu...