üniversiteden ayrılalı 4 yıl olmuştu. hayatımda değişik hiç bir şey bulamıyordum. evimde bütün gün oturmaktan sıkılmıştım. sosyalleşmek için istiklal caddesine çıkıp bir iki bara girip tanışa bilirsem bir iki kişiyle arkadaş olmak istiyordum. karar vermekte zorlanan biriyim tüm sokaklara 2-3 sefer girip çıkmama rağmen herhangi bir bara girememiş başıboş bir şekilde turluyordum. yorulduğumdan sanırım kendimi bir mekanın içine atıverdim. biranın hafif ve dikkat çekici olmayacağını düşünerek hayatta en gereksiz içki olarak gördüğüm viskiyi söyledim. mekanda tek başına oturan tek sap bendim. masaların hepsi arkadaş gruplarıyla doluydu. üçüncü kadehten sonra birebir arkadaşlık kurmama gerek olmadığını düşünerek sağ çaprazımda bulunan 6 kişilik arkadaş grubunun (4 kız- 2 erkek) masasına bira gönderdim. grup şaşkın bir halde bu ne içindi sen de kimsin der gibi aptal aptal suratıma bakıyorlardı. masalarına doğru gidip durumumu anlattım. 4 yıldır evden çıkmadığımı hayatımdan sıkıldığımı bir kaç arkadaş edinip vakit geçirmek istediğimi söyledim. beni aralarına kabul ettiler fakat kendimi sünepe gibi hissediyordum, küçülmüştüm acıyan gözlerle yüzüme bakıyorlardı. yarım saat sonra masadan ayrılmam gerektiğini düşündüm ve ayrıldım. kendimi taksimin kalabalığına bıraktım, yürüyordum. ama birden bir şey oldu o kalabalık midemi bulandırıyor kusucak gibi oluyordum. kendimi tenha bir yerlere atmaya çabalıyordum. yürüdüm saatlerce yürüdüm ve artık yorgunluktan önümü göremiyordum. gözlerimi açtığımda sabah olmuştu. bir mezarlığın ortasındaydım. üstüm başım ellerim çamur içindeydi. yatmakla kirlenemeyecek kadar çok çamur içindeydi. bunun sebebini anlamak için etrafıma baktığımda yaklaşık 3 metre ötedeki bir mezarlığın kazılmaya çalıştığını fakat başarılı olunmadığını gördüm. büyük ihtimalle o mezarı açmaya çalışan kişi bendim fakat ne içindi. mezar taşında ki ismi okudum tanıdık değildi.