Hayatım boyunca iyi bir insan oldum. Olmaya çalıştım. Şu güne kadar ne kimseyle bir derdim ne de bir sıkıntım oldu. Hep sevilirdim aslında. Bana kötü bir insansin diyen olmadı. Hep en güvenilir kişi oldum. Hep dertlerin ilk anlatıldığı kişi oldum. Allahın belası eski sevgilim bile ayrılırken sen mutlu olmayı hakediyorsun sen iyi birisin dedi. Sevdim, aldatıldım. Sevdim, sevdiğim gibi sevilmeyi bekledim. Belki de çok şey bekledim bilmiyorum ama madem bu kadar iyi biriyim, bu mutsuzlugu haketmedim ben. Onların aklında bile yoktum belki. 1 kadını 2 yil düşündüm. Yastığa kafamı koydum, uyuyamadım. Bazılarının duygusuz dahi dediği ben, o kadsr hiçbir şeyi dışa vurmayan ben ağladım. Yıllarca hep ortamın kaynak adamı oldum. Sessizlik olduğunda bana bakılırdı adeta. Bir şey desin de muhabbet başlasın diye. Esprituel, konuşmayı seven bir adamdım. Benliğimi çaldılar. Özelliklerimi çaldılar benim. Beni işe yaramaz bir yığın parçası haline getirdiler. Artık onları da istemedim; sadece geçmişteki, o eski ben olmak istedim. Izin vermediler. Hayatımda hiçbir şey kolay olmadı benim. Hicbir sey önüme isitip konulmadi. Küçükken deri mont giymeyi çok istedim. Ilkokul 8. Sınıf civariydi. Orta halli bir aileydik. Babama çok israr ettim. Sağolsun hiçbir şeyimi ekgib koymadi. Zorlansa da aldi bana o montu taksitlerle 500 liraya. O montu sadece 2 ay giyebildim. Sonra bir abiden dayak yediğim gün yirtildi o mont. Babam kizmasin dedim, sakladım. Giymedim. 4 sene montsuz gezdim ankara ayazlarinda. Hirkalarla. Soran olursa mont giymeyi sevmiyorum dedim. Hep hevesim kursağımda kaldı benim. En güvenip, yapmaz dediklerim en olmayacak şeyleri yaptılar. Çok sevdiğim dostlar edindim, birlikteligimiz 1-2 yıl sürdü sürmedi. Hayat dostlarimdan da alikoydu beni. Ne istesem yarım yamalak oldu. Hiçbir istediğim tam olarak yerine gelmedi. Tamam, bu hayatta sinaniyoruz bilmem ne de kardes bu aminakodumun hayatı bir bana mi sinaniyor? O kadar insan, o kadar haketmeyen insan mutluyken ben neden yillardir mutsuzum. Neden ben ağladım? Neden ben bu kadar iyiyken bu kadar çile çektim? Neden benim başıma geldi bunlar? Belki de iyi olmak kötüydü. Belki de doğru olan onlar gibi içimizdeki duyguları 0 layip, hiçbir değer sahibi olmadan sadece çıkar dogrultusunda hareket etmekti. Belki de doğru olan kötü olmaktı. Ama bana küçükken bu dünyanın iyilere de ihtiyacı olduğunu söylemişti annem. Herkes kötü olsa yaşanmazdı ki bu dünyada. Ama belki de kural buydu. En büyük balık olup diğer küçük balıkları yemekti belki de kural. Eğer hala vaktiniz varsa, iyi adam olmayın. En son kendinizi düşünmeyin. Benin yaptığım gibi, ben ne yaptım? Her şeyi düşündüm. Sevdiklerimin mutluluklarını düşündüm, onların iyiliğini düşündüm, hep en son kendimi düşündüm. Menfaatim doğrultusunda hiçbir şey yapmadım. Hep içimden doğru olduğunu düşündüğüm en mantıklı şeyi yaptım. Sonuçta ne oldu? Yataktan tekmelenerek atılan oldum. Yer çekimi daha ağır gelmeye başladı. Ayaklarım çekmez oldu. Yaşam sevincimi kaybettim. Benliğimi kaybettim. Kaynetmeye mahkum oldum. Hala vaktiniz varsa eğer, kötü adam olun. Bu hayatın, bu dünyanın bi gibime ihtiyacı yok. Yarın ölünce arkanızdan sahte ağlamalar olmasa da olur.