iken beni de herkes parmakla gösterirdi bi dinleyin.
mahallenin gerizekalısı olarak bakarlardı bana bilmezsiniz. kimse ciddiye almazdı beni zaten. küçükken babamı kaybedişim pgibolojimin dıbına koymuştu çünkü.

16 yaşında lan evet, mazhar osman ruh sinir hastalıkları hastanesinin pgibolog kuyruklarında geçen ayları, yaptıkları zeka testlerini, kitlenen antidepresanları bilmezsiniz...
tabi bu süreçte işinin ehli doktorları(!) ve annemin emeğini asla ödeyemeyeceğim. el birliği ile gerizekalı yaptılar sağolsunlar...

bazıları gibi olamadım ben şanssızım o yüzden, ne arkamdan destekleyecek bi ailem vardı ne de gelirim. iyi topçuydum aslında...

it gibi çalıştığım zamanlar oldu. berber çıraklığı, sanayi günlerim vardı benim 16 yaşımda. 1 lirayla okula gittiğim günlerim vardı benim. tüm okulun acıyan bakışları hep aklımdadır o yüzden.

tabi siz meb'in yaptığı süper ötesi maddi destekleri(!) alacak kadar da şanslı olmadınız. "ne desteği?" diyenlerinizi duyar gibiyim.
hiç bilmemezlikten gelmeyin, bir pazartesi sabahı törende müdür yardımcısının elinde listeyle yetimleri tek tek kürsüye çağırıp gibtiri taktan bot, kıyafet verdiği zamanlarda sizlerde vardınız. ve sizler hep o kürsüye çıkanlara gülenler oldunuz..

demem o ki bizi erken büyüten hayat, benle aynı yaştaki birini ölene kadar her isteği alınan çocuk olarak bırakıyor. bizi 1 liraya hasret bırakan hayat, ona milyarları sunuyor. bizden özgüveni alan hayat, ona bir dünya ego veriyor...

şimdi o insanların durumlarına baktıkça geçmişimden utanıyorum. keşke bir geçmişim olmasaymış...

vesselam