son saniyelerini yaşayan bir idam mahkumu gibiyim tek farkımız sigaram. Yazmaya utanmıyorum çünkü bu soğuk yeterince kanıma işlemiş. Marlboro firmasına teşekkürlerimi iletiyorum çünkü hayatımı iyi gibti. ilerliyorum çünkü bu kar ne zaman duracak bilmem. korkuyorum çünkü içimdeki çocuk şuan ortaya çıkıyor. Karlar gözümü perdeliyor ama ölüm gözümde alev alev.Son tek bitti ve atıyorum onu kara.Ne garip değil mi sözde ateş karı eritirdi ama tek başına bir hiç ha? Oturuyorum uçurumun başına ve dinliyorum denizin vuruşmalarını.Son olarak kulaklığımı takıyorum ve çalıyor "24". Belleğimi siliyorum çünkü hepsi virüs dolu. Reset tuşu yok. Tanrı bir şans daha vermeyecek. gibtiri çekiyorum ve şimdi Tanrı katına ilerleyip istifa dilekçesini veriyorum.Şaşırıyor mu ? Hayır.Çünkü bunu yapacağımı biliyordu. Hepimize hatalı imalat olduğumuzu göstermek için vermişti zaten şansı. Bunu başardı. Bırakıyorum kendimi aşağı ve dinliyorum son kez "Acımasızca Geçip Giden Zamanlar Geriye Kalan Sadece Yalnızlıklarımız Olmuştur."

Yalnızım şimdi o odada.Tek Başıma korkuyorum.Bir çocuğum. Hayır sadece dışarıdan kendimi görüyorum. Kendi çocuk bedenimi. ilerisi karanlık sonu olmayan bir koridordayım bağıra bağıra ağlıyorum. Elimden tutuyor yüzü gülen bin. Babam olmalı kendisi. Gülen gözlerle veriyor haberi bana. Annen öldü diyor. Kopukluk.Zamanı kaybediyorum.Eve zütürmüş olmalı beni çünkü kanepedeyim şimdi. Evlenmek zorunda olduğunu söylüyor. Kabulleniyorum. Çocuğum çünkü.En çok korktuğum şey bir Gulyabani.Ona nasıl sözümü geçireyim. Nasıl savaşayım babamla? Evleniyor.Tipik kötü bir üvey anne. Dövüyor beni ama kabulleniyorum.Çünkü doğada bile bu var. Anne öz yavrusu olmayanı sevmez.