Evet, hepsi o 603 numaralı robot ile başlamıştı. O gün bozulmamış, bilerek programlanmış ve bekletilmişti. Biz onu bulup tamir edince de tıpkı programlandığı gibi tüm tesisi ve dolayısıyla tüm robotları kendisi gibi programladı. Ama asilerin bunu neden yaptığını hala çözebilmiş değildim. Aslında bundan daha büyük sorunlarım da vardı. Bir kaç kez insanlar tarafından vurulan ve etkisiz hale gelen robotları tekrar tamir edip programlamaya çalıştım. Aslında bir kaçında başarılı da oldum, ancak unuttuğum şey bu robotlar standart sistemle programlandıklarında diğer robotlarla savaşmıyorlardı. Bunu değiştirmem lazım, bunun için 1 yıldır tesisleri dolaşıyorum.

Dışarı çıkıp bir araç aramaya başladım. yanmayan tek tük tüm araçlara bakıyordum. sonunda bir tanesini çalıştırmayı başardım. Çocuğu burada bırakmak istemiyordum. O yüzden onu da yanıma aldım. yolda ilerlemeye başladık. Tüm sistemde korsan olarak dolaşabiliyordum. Bulduğum açık sayesinde çevremdeki robotların nerede olduklarını, ne yaptıklarını görebiliyordum. Kendi aralarında bir kodlaşma sistemleri vardı. ve ben de teknikerdim. Dolayısı ile artık aralarında bir komuta zinciri ve yapay zeka oluşan bu robot ordusunun içine sızan casustum denilebilir.

Çocukla ufak bir sohbete dalmıştık. ana yolda kalan yanmaktan kapkara kesilmiş araçların arasından ilerliyorduk. Söylemeyi unuttum. Artık benzin kullanılmıyordu. insanoğlu alternatif yakıtlar konusunda kendini geliştirmişti. tek kullanılan şey elektrik idi. Bu zamanlarda elektrik bulmak ciddi manada zor.

Evet beyler yemek yiyip maça falan gidicem bu günlük bu kadar. Ben (bkz: koy gote gitsin). malum zombi hikayesi yazmıştım hesap silindi. (bkz: geçen sabah uyandığımda ev bomboştu). okuyun bekleyin öyle yazayım diyip yazdım güzel yerlere zütürürüm sonuçta finaller bitti.

rez ilgimi çekti

rez ilgimi çekti devam et reis

Rezerved

okursam pekekentim

Rez panpa

rezerved

Reserved

ismi çekici geldi reserved

ooo taşşaklı bir yazardan taşşaklı bir hikaye görmek güzel

buralar sonradan değerlenir reserved

Gözlerimi araladım. aman allahım. göz kapaklarımı her açışımda başımın içerisine saplanan ağrı beni öldürecek derecede. Alnımdan yana doğru bir kaç damla kan sızıyor. sıcaklığını hissedebiliyorum... kafamı kötü vurmuş olmalıyım. hala arabanın içindeyim.. Buradan çıkmam gerek. Beynimin içine parça parça görüntüler geliyor. Kafamı cidden kötü vurmuş olmalıyım. Evet hatırlamaya başlıyorum. Bir yandan emniyet kemerini çözmeye çalışıyorum. kilidi çözdüğüm anda omzumun üzerine düştüm. kırılmış camın içi toprakla dolmuştu.. Çocuk ? aklımda bi anda parlayan bu ışıklı kafamı aniden yan koltuğa çevirdim. Çocuk yoktu.

Parçalanmış ön camdan dışarı çıktım. arabanın sol ön kısmı yoktu. Lanet mayınlardan biri.. Robotlar gittikçe akıllanıyorlar. Lanet olsun. Alnımdan akan kan göz kapağımın üzerinde birikiyor.. zorla doğruldum. Bir anda gözlerim yavaşça karardı. Ayakta durmak için kaputa tutundum. kafamı kaldırıp bir iki kez sağa sola salladım. Sanki beynim içeride hareket ediyor gibi bir ağrı vardı başımda. Kötü vurmuş olmalıyım.

Çocuğun nerede olduğu sorusu şu an kafamı meşgul eden tek şey. Nereye gitti. Oturduğu koltuktan torpidoya bulaşan kan lekeleri var. Silahım.. Silahımı da bulamıyorum.

Geldiğim yola baktığımda güneş ışıkları gözümü kamaştırmaktan başka bir işe yarar gibi görünmüyorlardı. Yolu iyice seçebildiğimde 10 metre geride cidden büyük bir çukur gördüm. Tam orada patlamış, takla atmış ve düşmüştük. Cam kegibleri yüzünden kanayan kolumu üzerimdeki tişörtten yırttığım bir bez ile sardım. Biraz cam kırığı dolu yaralar. Uygun bir yer bulmalıyım. Bu patlama bir tuzak olmalı. Yolun kenarına doğru topallıyorum. Vicdanım hala çocuğu aramamı söylüyor. Ama şu an yaşama ve hayatta kalma güdülerim bundan daha fazla ağır basıyor. Sanırım bir müddet bunun vicdan azabını çekeceğim.

Neyse ki çok fazla yürümeme gerek kalmadan bozuk gözlerime eve benzer bir şekil ilişti. iyice kısarak tekrar baktım. Pek eve benzemiyordu. Yürümeye devam ettim. Yaklaştıkça netleşmişti. onlarca yıl önce dünya üzerinde petrol tükenince kapatılan bir benzinlikten ibaretti. Sanırım o ufak kulübeye yıllardır kimse girmemişti.

Elimde herhangi bir silah yok. Bu aslında beni korkutuyor. Çok sık ve çabuk terleyen ellerimin arasında bulunan bir silah bana sürekli güven verirdi. Fakat şu an sadece yerde bulduğum bir sopa ile yetinmek zorundayım. Sol kolumdaki kegibten akan kan yaptığım tamponu aşmış damlalar halinde yerle buluşuyordu. Sağ elimle sopayı sıkıca kavradım. Benzinliğin kapısı kırılmış derme çatma bir şekilde duruyor. sol bileğimdeki bilgisayarın açma tuşuna dokundum. Yüreğime gerçekten soğuk bir su serpildi. Sapasağlam çalışıyor ve kısmen kurumuş kanlarla örtülü bileğime yansıyordu. içeriyi kontrol etmem gerek.

Sisteme bağlanıyorum. Çevremdeki robot aktivitelerini çözüp yakınımdaki hareketlere bakıyorum. Evet.. Görünüşe göre içeride inorganik bir varlık yok. Yine de tedbiri elden bırakmamam lazım. Önce camdan içeri baktım. içerisi tamamen karanlık olmasa da loş bir şekilde ve bomboş gözüküyor. Kapıyı hafifçe araladım. O çıkan ince ve iç gıcıklayan gıcırtı sesi ile kapı aralandı ve içeriye güneş ışıkları girmeye başladı. Yerde beni görünce sağa sola kaçışan bir kaç fare dışında herhangi bir hareket yoktu.

Sonunda tişörtün kalan yerleriyle daha sağlam bir bandaj yaptım. Ayrıca buraya birileri gelmişti. içeride kullanılıp atılmış onlarda giysi vardı. Aralarından en temizini seçip parçalanan tişörtümün yerine giydim. Yakında kış gelecek. Bir ara mont bulmam gerek. Bunu da el bilgisayarıma kaydettim. Haritadan bulunduğum yeri saptamaya çalışıyorum. Evet.. Çocuğu bulduğum yer tam burası. yaklaşık yarım saat boyunca ana yolu takip ettim. Evet.. Burada olmalıyım. Yakınımda büyük bir şehir var. Ama buna rağmen şu an hiçliğin tam ortasındayım. Kafamdaki düşünceleri dağıtan bir sinyalin sesi oldu. El bilgisayarımdan kırmızı bir nokta bileklik üzerinde yanıp sönüyordu. Bunun anldıbını biliyordum." Ardına bile bakmadan kaç. Ciğerlerin artık yeni bir nefesi kabul etmeyene kadar koş ve Tanrının bile seni bulamayacağı şekilde saklan."

Hiç beklemeden en yakındaki aktiviteye baktım. yanılmadım. işte tam da mayına çarptığım yerdeler. Bir süre daha burada kalırsam onlar için atış tahtası muamelesi göreceğim. Benzinliğin kapısından çıktım. gözüm hala yolda, göremesem de uzaktan silüetleri seçebiliyorum. Evet yavaş yavaş bu tarafa geliyorlar. Her biri ayrı bir yerde, arabaların bile içlerine bakıyorlar. Ben ise yoluma devam etmeliyim. Aklımda nereye gideceğim, ne yapacağım gibi türlü düşünceler belirdi. Ancak kafamı diğer yöne çevirdiğimde siyah bir borunun içine baktım, borunun içinde spiral bir şekilde inen çizgiler var gibiydi, belki de zamanla ifade edilemeyecek kadar kısa bir an içinde bunlar dikkatimi çekti.ama bu borunun hemen üzerinde iki yeşil göz bana bakıyordu.