memur bir babanın hemşire bir ananın hayata , derslerine dört elle sarılmış içine kapanık çocuğuydum. hayallerini sürekli erteleyen ve bu hayallere kavuşabilmek için harıl harıl ders çalışan klagib inek tiplemesi diyebilirsiniz hatta. yaşadığım şehrin en iyi Anadolu liselerinden birine girmeye hak kazandım.
Sabah uyandım gerçi gece pek uyudugum da söylenemezdi. heyecanımı biraz da olsun bastırabilmek için kendimi telkin edip , nefes alisverislerimi düzene sokmaya çalıştım.
annemin öpücüğü , babamın hoyrat gülümsemesi ile çıktım evden. elimde bir defter , aklımda somutlaştırabilsek tonlar çekebilecek kadar çok düşünce ağır ağır okulumun yolunu tuttum. okul yaşadığım mahallede olduğu için şanslı sayılırdım.

okula yaklaştıkça benimle aynı üniformayı giyen öğrencilerin de sayısı arttı. ben turlu düşünceler içerisinde zihnimde bir savaş verirken , bedenim de bu harbe soguk soğuk terler dökerek tepki veriyordu.
evet artık okulu görebiliyordum. daha da yakındım artık anlatacağım onca şeye. bircok kez mahalledeki arkadaşlarımla futbol oynamak icin gelmiştik aslında bu bahçeye ama öğrenci olarak ilk adımı atmak kalbimi çok yoruyordu beyler. artık farkli bir hava soluyordum evet , herkeste bir telaş. birçok ses çalkalanıyor kafamda , ben ise sadece etrafıma bakınıyorum.
hiçbir şey düşünmeden hatta. Gozlerim birilerini arıyor gibi , tanıdık bir yüz , bir ses istiyor gibiyim sanki.

bir banka oturdum , terli bedenimi rüzgara teslim etmiştim. soğuk çarptıkça ürperiyordum. Bu kadar fazla detaya inmemi büyük ihtimalle garipsiyorsunuz beyler ama inanın benim için büyük bir deneyimdi amk. yeni bir ortama girebilmek cok zordu benim için , hele ki benim gibi biri icin ...
'yeter amk' dediginizi duyar gibiyim tamam tamam geciyorum beyler buraları . Sınıflar okundu , hala kimseyle konusmadim. ağır ağır okulun koridorlarında sınıfımı aramaya koyuldum. koşuşturanlar , gülüşenler , bağrışanlar yani zihnime gönderilen her uyarı yoruyordu sanki beni. sonunda buldum sınıfımı daldim içeri , orta sıranın ortalarında bir yere oturdum. Başladım insanlara bakinmaya. Oldum olası sevmişimdir beyler etrafı incelemeyi , insanları gözlemlemeyi. hastalik derecesinde hatta amk , her neyse

sınıf yavaş yavas dolmaya başlıyordu. aslında stabil kişilerdi , her sınıfta olduğu gibi sempatik bir tip , fazla konuşkan bir tip , ilgi çekmeye çalışan bir tip , serseri ayaklarında takılanlar vs.
ben hiçbiri değildim herhalda beyler , hiçbir karaktere oturtamamıştım kendimi. sönük tipe daha yakındım herhalde.
insanlarla bakistikca tanışmaya da basliyorsun. hayatımı değiştirecek kişiler yavaş yavaş hayatıma dahil olmaya başlıyorlardı. kendimden hic beklemicegim şekilde insanlarla iyi iletişim kurmuş , sınıftaki herkesle bir şekilde tanışık olmustum. kardeşim dediğim adamla benim tabirimle Yusuf'umla tanıştığımız anı hiç unutamam. etrafa sahte gulucukler atarken gözüm arka siralara kaydı. Yusuf kardeşimle gozgoze geldik o da insanlara tatminkar bakışlar atmakla mesguldu. birden kanım isindi beyler , bilirsiniz o hissi amk. sanki yıllardır kardeşmişsiniz gibi , hemen yanına koşup selam vermek istersiniz ya...

Beyler kimse yok mu lan harbiden