Oğuz ve Duygu’nun ilk konuşması bu şekilde oldu. Duygu’nun mesaj atılımından önce ve sonra neler düşünüldüğünü bilmiyoruz fakat Oğuz’a baktığımızda bu kısa konuşmadan daha fazlasını kafasında yaşadığını, bir yerlere varmaya çalıştığını görebiliyoruz. Oğuz konuşmaları birkaç kere okudu ve bir şekilde anlamlandırmaya çalıştı. Daha sonra bir çıkış yolu göremedi ve Duygu’nun profiline girdi. ilgi alanlarına, Hobilerine, izlediği filmlere, Takip ettiği kişilere ve dinlediği müziklere baktı. ‘’ Nasıl olsa zamanım bol.’’ Diye düşündü Oğuz. ‘’ Bir yerlerden başlasak iyi olacak. Filmlerden başlayalım ve sohbet etmek konusunda sıkıntı çekmeyelim. Daha sonra sevdiği sanatçılardan parçalar dinleriz hatta laf arası müsait olursa ona onun sevdiği şarkıları gönderirim ve bu şekilde bir etkileme söz konusu olabilir. Aferin Oğuz. Aferin. Başaracaksın.
Bu şekilde birkaç gün geçti. Oğuz, Duygu’nun profilinde gördüğü bütün filmleri izledi. Çoğu şarkıyı dinledi. Arada bir odasına davetsiz misafirler geldi çıktı. Ama, konsantresini bozmak istememesinden dolayı hepsini kibarca kovdu. ‘’ işte Asosyalliğin güzellikleri ‘’ diyordu kendi kendine. ‘’ Bir sürü boş zamanın oluyor.’’ Daha sonra da bütün aklını Zaman kavrdıbına yoğunlaştırıyordu. Zaman... Nedir Zaman... Bir kısım insanın dediği gibi ‘’ insan uydurması ‘’ bir şey mi yoksa başka bir kısım insanın dediği gibi ‘’ doğanın temel kanunlarından’’ Biri mi? Peki Zamanın iyileştirici etkisi mi vardır? Yoksa Yıpratıcı etkisi mi? Kuşkusuz ki her ikisi de.. Peki ya boş zaman kavramı? işte ona hiç girme evladığım Oğuz. Altından kalkamazsın.
Oğuz daha sonraları Adem ile buluşmaya, ondan bazı taktikler almaya başladı. Adem ‘’ Boş işler’’ diyordu bu duruma. Ona göre sevmek de boş işti. Değer vermek de. Güvenmek de. O, yaşına bakmadan, çakıp geçme muhabbeti yapanlardandı. ‘’ Oğuz.’’ Diyordu. ‘’ Kendin olma. Eğer bir şeyler olmasını istiyorsan. Onun duymak istediklerini söyle. Onun beklediği hareketleri yap. ‘’ Oğuz Atay ağabeyi de farklı diyordu oysa. ‘’ Kendin olmadığın sürece yaşamanın ne değeri kalır? ‘’ Bu çeşit zıt fikirler arasındaki çatışmalardan çokça nasibini almıştı Oğuz.
Günler bu şekilde geçti ve Oğuz konuşma zamanının geldiğini hissetti.
‘’ Merhaba Duygu. Nasılsın? ‘’ Giriş için aynı kelimeleri seçtin Oğuz. Bak bu kulağına küpe olsun bir daha da yapma. Düşünüyorsun fakat düşüncenin aksi davranışlarda bulunuyorsun...
‘’ iyiyim Oğuz.Sen nasılsın? Uzun zamandır yazmadın.’’ Uzun zamandır yazmadın... Demekki beni düşündü. Profilime de bakmış mıydı acaba? Neyse ki ilgi alanlarımı onunkinin benzeri olacak şekilde düzenledim. Birkaç atarlı sözü de kaldırdım.
‘’ Evet ya bir takım işlerim vardı da fırsatım olmadı.’’
‘’ işlerini Facebook’tan hallediyorsun herhalde. Sürekli çevrimiçi gözüküyordun. ‘’ Şimdi sıçtık. Gerizekalı ne diye havaya giriyorsun? Ama olsun bu da iyi. Düşündüğü, baktığı belli oluyor.
‘’ Bana mı bakıyordun? ‘’ Aferin Oğuz iyi oldu bu.
‘’ Hahaha hayır yaa sohbete göz atarken görüyordum. ‘’
‘’ Pekala.  ‘’
‘’ ’’
Kule kule size konuşuyorum. ikinci iniş denemesi de başarısız oldu. Burada tıkandım yardımınıza ihtiyacım var. Komut verin. ‘’ Bize ne pilot sensin. Nasıl yaparsan yap.’’ Ne biçim kulesin sen? ‘’ O biçim kuleyim.’’ Ulen arkadaş nedir bu insanlardaki laf sokma merakı? Neyse pilot olmayayım ben en iyisi baksana pilot olsak kuleden laf yiyeceğiz.
Bu şekilde birkaç sohbet açma ve ilerletme girişimi daha başarısız oldu.

Bizim Oğuz’un, kendisini Raif Bey ile özdeşleştirmesinin nedeni buydu işte. Daha sonra düşüncelerinden irkildi. Bir fotoğrafa aşık olamazdı... ‘’ iki ‘’ diye düşündü. ‘’ Üstelik yaşıyor ve bir ismi var. Duygu... Duygu ne de güzel bir isim. ‘’ Ve tekrar Facebook’a döndü. Duygu’nun profilini açtı ve izlemeye başladı. Kumral saçlarını avuçlarının içinde hissetti. Fenerbahçe bilekliklerinin olduğu elini tuttuğunu düşündü. ‘’ Kurgulama Oğuz.’’ Kendisine bu şekilde davranmamasını söyleyen bir dizi mantıksızlıkları sıraladı. Fakat Arkadaşlık isteği’ni iptal edemedi. Geriye ‘’ Beklemek’’ kalmıştı. isteği ya kabul ederdi ya da ret. Kapısını açıp bahçedeki banklarda oturan ailesinin yanına gitti. Anne Selma Hanım çayı daha yeni demlemişti. Ve Oğuz’un en sevdiği kuruyemiş olan ‘’ Kabuklu Fıstık ‘’ vardı masada. Ailecek koyu bir sohbete daldılar. Seneye YGS – LYS sınavı vardı. Bu nedenden ötürü Oğuz’u güzel eğitim veren bir dershaneye yazdırmak istiyorlardı. Ve bilgisayarı daha az kullanmaya başlaması nasihatini veriyordu baba Hüseyin Bey. Bu konuşmalarda Oğuz , zaten az olan yaşama isteğini bütünüyle kaybettiğini hissederdi. Bu sınavı bir ölüm kalım maçına çeviren aileler onun en nefret ettiği bir aile biçimiydi. Çocuklarını bir yarışa hazırlar gibi telkin eden bu aile biçimi şimdi, Oğuz’un ailesinde de kendini göstermeye başlamıştı. Çayından son bir yudum daha aldı ve tekrar odasına gitti. Yolda yürürken bir aralık kafasını gökyüzüne doğru kaldırdı. Ahenkle dağılmış yıldızları sevinçle izledi. ‘’ Düşünsene Duygu. Senin benden haberin yok. Ve aramızdaki kilometrelerce mesafeye rağmen gökyüzü sayesinde buluşma fırsatı buluyoruz.’’ Daha sonra aklına, Duygu’ya gönderdiği arkadaşlık isteğinin cevabının gelmiş olduğu düşüncesi geldi. ‘’ adımlarını hızlandırdı. Heyecanla anahtarı çevirdi ve hızla odasına girdi. Bilgisayar zaten açıktı. Ellerinin titremesine engel olamayarak Facebook şifresini yazdı. Bildirim kısmına ‘’ 1 ‘’ işareti gelmişti. Arka planı kırmızı olmuştu. ‘’ Allah’ım ‘’ dedi Oğuz. ‘’ Ne olur düşündüğüm şey olsun.’’ Tıkladı bildirim kısmına. ‘’ Duygu Arkadaşlık isteğini Kabul Etti.’’ Gözlerine inanamayarak yazıyı birkaç kere okudu. Evet! Doğru görmüştü. Duygu’nun profilini tekrardan açıp incelemeye başladı.