bekaretimi nasil kaybettim anlatacagim toplaninnnn

ne de olsa kimse beni tanimiyor, bekaretimi alan da sozlukten diil. anlatıyom. toplanın cicisler.
bodrum'a tatile gitmiştik arkadaşlarımla. esra, tuğçe, suzan, melisa, beyzanur; ahmet, ali, yılmaz, ilhan ve mustafa da oradaydı. içlerinden biri o gece bekaretimi alacaktı ama kim?
resepsiyona gidip benim odam hangisi diye sormuştum. oradaki çocuk da siz mustafa ile kalacaksınız deyince şok geçirmiştim. amaa hayır bir yanlışlık olmalıydı... mustafa sapığın biriydi ve kesin bana yılışacaktı biliyorum.
yoksa hepsi mustafa'nın bir oyunu muydu???
bir daha kontrol eder misiniz dedim çocuğa. ben rezervasyonumu melisa ile beraber kalacak şekilde yapmıştım dedim, bir kez daha baktı ama hayır dedi yanlışlık yok siz mustafa ile kalacaksınız. düşündüm sonra, acaba istanbul'a geri mi dönsem yoksa sapık mustafa ile aynı odada mı kalsam?
istanbul'a geri dönemezdim, mustafa ile de aynı odada kalamazdım.
suzan'da rica ettim mustafa ile kalmasını. o da mustafa'ya meyilli olduğundan kabul etti ve nihayet beyzanur ile aynı odada kalacaktım. yuppiee.
beyzanur ile liseden beri çok iyi tanıyorduk birbirimizi. en derin sırlarımızı birbirimize anlatır, en duygusal anlarımızda alabildiğince yakınlaşır, kadınlığımızı yeni keşfettiğimiz zamanlarda bedenlerimizi açardık birbirimize.
onunla deneyimlediğim tecrübelerimi kimseyle yaşayamam diye düşünürdüm hep.
ama o gece?
beyzanur'la odaya geçtik. lise'deki günlerimiz aklıma geldikçe ve beyzanur'un davetkar hareketlerini gördükçe içim pırpır ediyordu. acaba bu gece o gece mi diye kalbimden bir ateş geçerken diğer yandan da oda arkadaşımın o inanılmaz gardrobunu görünce kendimden geçmiştim.
türlü türlü babydoll'ler, sex toy'lar, vibratörler.
eskinin o hanım hanımcık beyzanur'u ne hale gelmişti. inanamıyordum.
ama o ses ahmet'in sesi miydi?
o da nesi idi? gardırobun içinden ahmet çıkıvermişti birden. elinde şampanya ile bir şey kutlayacak gibiydi. beyzanur ile birbirlerine kahkaha atıyorlar, benim de onlar katılacağımı varsayarak az sonra şarap içecekleri kadehleri masaya yerleştiriyorlardı.
ben ise etrafımda gelişen bu şüpheli olaylardan son derece rahatsız bir şekilde tam dışarı çıkacakken, beyzanur seslendi arkadan.
- dur gitme, günlerdir bu geceyi planlıyorduk ahmet'le beraber.
içimden bir ses yürü git namuslu ev kizi kaç kurtar kendini buradan derken, diğer fısıldayan ses ise bir kerecikten ne olur git ve oraya dön diye aklımı çeliyordu.
kararsız kalmıştım, babaannemim bana verdiği öğütler geliyordu aklıma:
- kimseye güvenme kızım. dünya fani.
babaannemi mi dinlemeliydim yoksa hayat boyu belki de elime geçecek en ilginç deneyimlerden birini yaşam üzere ahmet ve beyzanur'un yanına geri mi dönmeliydim???
babaannemi dinledim evet. tüm çocukluğum onun öğütleriyle geçmişti, yine onun dediğini yapmalıydım.
hızlıca odadan çıktım.
fakat az sonra duyduklarım da neydi öyle???
kapıdan çıkarken ahmet ile beyzanur'un kavga ettiğini duydum.
ahmet: ya kızım sen dememiş miydin? namuslu da bize katılacaktı hani?
beyzanur: ne bileyim yaa off. lisedeki günlerden sonra onu çok değişmiş buldum.
ahmet: inanamıyorum yaa. her şeyi planlanmıştık. bi git buradan.
beyzanur: tamam ya tamam ne kızıyorsun.
olan bitenin ne olduğunu anlamak için odaya geri dönüyordum ki...
mustafa birden kolumdan yakaladı beni. hani beraber kalacaktık diye sordu bana. ben de onla beraber kalmak istemediğimi söyledim. o bir ciksomanyaktı ve onla bir hafta aynı odada kesinlikle kalamazdım.
bunun üzerine mustafa sinirli bir şekilde odasına çekildi.
ben ise ahmet'e odadan çıkmasını söylemek üzere yarı aralı kapıdan tam içeri girmekteydim ki...