bedensiz varlıklar ve insanların savaşı bu

ölen iki kişinin de kimi kimsesi yoktu bir kimliği yoktu bir seveni takip edeni yoktu onların tek istedikleri bir birlerinden intikam almaktı taarruz ile pgibopatı kimsenin olmadığı bir yere gömdük mehmet dedenin evi ıssız bir yerdeydi fakat iki üç komşusu vardı bağırmaları duymuş olacaklar ki camlarından meydanı izlediklerini görmüştük onlara para verdik sonra tehtid ettik "bugün burada kimse kavga etmedi kimse ölmedi dedik onlara çevredeki 2-3 evin aileleri mecburen kabul ettiler

emre vurdumduymazdı mehmet dede yıllarca bu karşılaşmayı bekliyordu zaten olan bana olmuştu allahın her gecesi betülü ölürken görüyordum taarruz, torre kendine gel diye beni uyandırıyordu her aynaya baktığımda betülü görmeye başladım hep bana gel diyordu yine o gecelerden biriydi emre ile aynı odada kalıyoruz emre benim anormal hallerimden artık bana acıyarak bakıyordu camdan dışarı bakıyordum dışarıda betül vardı emreye diyordum görmüyormusun abi betül orada çıkıcam yanına gidicem dedim ayaklarına kapandım nolur bırak gidiyim betül orada abi dedim kafamı kaldırıp emreye baktım ve emre gibi bir adamın gözyaşlarına tanık oldum

bir gece su içmeye kalktığımda mehmet dede ile emrenin şu konuşmalarını duydum "bak torrenin pgibolojisi çok bozuldu ben yıllarca sabdan intikam almak için onu eğittim işime çok yaradı fakat artık onu bu kavgaya karıştırmamamız gerek ikiye iki sab ile seyit sen ile ben, ben sabı alıcağım sen seyiti dedi. emrede seve seve cevabını verdi

gündüzler artık çok boş geçiyordu ne betül vardı ne intikam herşey bitmişmiydi ? herşey bu kadarmıydı ? okul desem yarıda bıraktım hayatım gibilmişti ama ben betülün yaşadığına inanıyordum betül ölemezdi betül yaşıyordu bir gün emrenin pgibopatı öldürdüğü bıçağı aldım ve bileklerimi kesmeye karar verdim yarım saat bekledim öylece bileklerime baktım bıçak elimde odaya aniden emre girdi dur lan ne yapıyorsun abim dedi bana sarıldı ben sensiz ne yaparım abim bırakma beni unutursun diyordu betülü unutursun başka biri çıkar karşına diyordu o sırada betül odada karşımda kafasını hayır anlamında sallıyordu

beyler hikayenin sonlarına geliyoruz yarın devam ederim

@249 panpa tekrar reserveler biriksin yarın devam ederim bugün iki sayfa yazdım amk

@253 bugünlük bu kadar panpa hem yoruldum hem sıkıldım

beyler hikayenin sonunun büyük bir kısmını yazdım akşam reserveye göre paylaşıcam

buda son anketimiz
http://anket.uludagsozluk.com/s/5568/

yazmaya başlıyorum beyler

ertesi gün emre dışarı çıkıcaz yarın dedi
ben nereye gidicez dedim ?
emre şöyle dedi okula gidicez lan çok boşladık sen artık bu savaşta yoksun ama bir şey hariç
sabı sıkıştırıcaz sende yardım edeceksin daha sonra cehennem melekleri onu alıp zütürecek
"ne zaman" dedim. bugün dedi.
ben tepki gösteremiyordum "tamam" dedim şimdi taarruzun neden hep kısa cevaplar verdiğini anlıyordum
başkasının hayatının susmasını izleyenler kendi hayatlarında çok konuşamazlar (emre malı hariç)

o zaman geldi bugün sabın sonuydu bugün sab cehenneme gidecekti. ben mehmet dede emre mumları yaktık yere oturduk ritüele başladık artık herkes herşeyi daha iyi biliyor tanıyordu mehmet dede gitmemiz gereken yeri bize tarif etti üçümüzde ruhlar bölgesine geçebildik emre bağırıyordu "nerdesin dıbına koydugum sabı nerdesin" önümden den bir siyahlık geçti. bak emre abi orada dedim. emreyle peşinden koşuyorduk sabın arkasından mehmet dede çıktı şöyle diyordu. "bitti bitti artık senin için çalışan varlıklar yok kaçabileceğin bir yer yok " ben sab a yaklaştım sen dedim "sen benim betülümü öldürdün" sab sözümü kesti hayır dedi "hayır o betül değildi zaten her türlü cehenneme gidicektim tanrıyla savaşacak halim yoktu yapmamam gereken bana izin verilmeyen son bir şey yaptım betülü size ölü gösterdim, gösterdim ki sen aradan çekil yıkıl diye.

benim içimde bir umut doğmuştu ama artık bu muallaknin dediği hiç birine inanmıyordum. mehmet dedenin dört cini geldi zorla sabı tutmaya çalıştılar gökten bir ışık indi hepimizin içine garip bir huzur garip bir mutluluk geldi gökten inen cehennem meleği bile olsa insana iyi geliyordu. meleği göremedik zaten bir parıltı olarak sabın ruhunu aldı ve gözden kayboldu. cebimizde ki duaları okuyup dünyaya geri döndük kazanmıştık sab öldü pgibopat öldü seyit pes etti. fakat sevinemiyorduk çünkü bizden de çok şehit vardı hele mehmet dededen oğullarını kaybetmişti bu kavga uğruna.

kavga şöyle başlamıştı mehmet dede gençliğinde melda isimli bir kızı sever fakat sab bedensiz bir varlık olmasına rağmen oda seviyordu melda için kavgaya tutuştular kadını arada mundar ettiler. sab meldanın ölümünü mehmet dededen bildiği için ona hayatı boyunca acılar çektirtmiş oğullarını öldürtmüş kendine bir pgibopat yaratmış onu mehmet dedeye musallat etmiş ama taarruz ile pgibopat son yıllarda girmiş bu savaşa. taarruz yıllarca mehmet dedeyi pgibopattan korumayı başarmış ve pgibopatın bedenine imzasını bırakmış pgibopat ta yıllarca taarruz dan intikam almak için o gün beklemiş ve başarmışta taarruzu, pgibopat öldürdü karşımızda pgibopatı ise emre öldürdü peki nasıl oldu da emre cinayetten içeri girmedi çünkü pgibopat gibi insanların bir kimliği yoktur bir benliği yoktur bir seveni yoktur pgibopat aslında hiç yoktu taarruz da öyle. onlar ölmek için yaşıyordu biz ise hayallerimiz için yaşıyorduk biz bugün ölsek yarın hayallerimiz bizi öldürenden hesap sorardı ama o iki katilin hayali yoktur hayali olmayan insan zaten yaşamıyordur.

ordamısınız beyler

neyse hikayeye geçelim gece olmuştu hepimiz rahat bir nefes aldık sab yoktu eve sızacak cinler gibi bir tehlikede yoktu dışarı çıksak kimse peşimize düşmeyecekti pgibopat ölmüştü. bunu kutlamak için mehmet dede ile emre bir rakı patlatmışlar dı içtikçe keyifleri yerine geliyordu mehmet dede kitaplarını emreye tanıtıyordu.
demiştim ya hayali olmayan insan ölüdür diye benim hayalim betüldü ama betül yaşıyormuydu

peki beyler öyleyse devam ediyorum

araf ta kalmıştım saat iki buçuğu gösteriyordu mehmet dede yorgun düştü yatmaya gitti biz yine mehmet dedenin bize ayırdığı odada kalıyorduk ben uykuya dalmaya çalıştıkça kulağımda ki fısıltılar artıyordu korkuyordum çünkü birinin ölümüne neden olursanız tanrının korumasından çıkarsınız çünkü hepimiz ona aitiz ve onun sahip olduğu bir şeye saldırmış oluyorsun buda savaş ilanı demektir. fısıltılar artıyordu torre torree torrrreee gözlerimi açtım bizim kapının orada betül arkasında seyit betülün boynuna bıçağını dolamıştı bırak lan onu diye bağırdım kapıya doğru koştum. emrede benim yüzümden uyandı ben yine dizlerimin üstüne düştüm "bitmiyor emre abi bitmiyor" dedim bitmiyordu emre bana sarıldı geçecek diyordu beni sakinleştirdi ama emrenin gözlerinde kin görüyordum. uyumaya çalıştığımda siyah gölgeler kapının önünden geçiyordu kalkıp ne olduğuna bakmamak için kendimi zor tutuyordum emrenin beni delirmiş sanmasını istemiyordum. ben tuvalete gidiyorum dedim emreye bizim odanın kapısını kapattım evin holüne geçtim siyah gölgeler birleşip betülü oluşturdu ben sessizce "betül ? betül ordamısın" senmisin ? diyordum.

betülden garip hırıltılar geliyordu benim boynuma yapıştı onu öpmeye başladım dudaklarını yanaklarını alnını boynunu öpüyordum betül buradasın diyordum. betül şimdi olmaz dedi geri geri uzaklaştı ben gözlerim dolmuş betülün arkadaki ışığa doğru gitmesini izliyordum bende gitmek istiyordum gidemiyordum. torre kendine gel torre diye sesler geliyordu. gözlerimi açtım taarruz karşımda torre kendine gel pgibopat burada diyordu ben betül nerede diyordum taarruza. ne betülü lan ne betülü ben emre dedi gözlerimi tekrar açıp açıp kapattım ni hayet karşımda emre vardı . holde bayılmışım emrenin dediğine göre.

odama geçtim emre ile bizim odanın camından baktım. kimse yoktu yattım mp3 ümü açtım kulaklığımı taktım beethoven moonlight çalmaya başladı telefonun not defterinden o gün şu şiiri yazdım
Piyanist
Yükseldikçe yükselsin piyano sesleri
Batırsın şehrin sesini sustukça insanlar
Konuşsun şiirler ve notalar

Ben bir askerim silahım şiirlerim
Piyanist bir kez daha bas o tuşa
Ve ben yine sayende hayallerim deyim.

sayende artık ben betül ileyim.