bedensiz varlıklar ve insanların savaşı bu

en son sıra kitaplara geldi. ben dur dedim onları kiminle yok ediceğimizi biliyorum sen dinlen dedim mehmet dedenin yatağına yatırdım. kapısını kapattım telefonumdan seyiti aradım. "artık daha fazla insan ölmesin sab dan mehmet dededen kalan herşeyi yok edicez" dedim yoksa bu kavga nesilden nesile giderdi bunlarla ilgili en ufak şeyi bulup böyle bir kavga hiç olmamış olacaktı sab hiç yoktu mehmet dede ile hiç tanışmamıştım.

böyle olmalıydı. seyit tamam dedi. bir buluşma ayarladık o perşembe günü betül ben emre boş bir araziye gidecektik. seyitte gelicekti. o gün geldi emre betül ben yola çıktık herkes çok gergindi çünkü kimse kimseye güvenmiyordu. araziye geldik. seyitte gelmişti. arabadan indik seyitte indi. ben ilk ritüel yaptığımız siyah kitabı getirdim. sayfalarını herkesin önünde bir bir yırtmaya başladım. her sayfa yırtıldıkça biraz daha geçmişi unutuyorduk. en sonunda kitapın sayfaları bitti. emreye emre kitapları getir dedim. bir çuval kitap hepsini yere yığdık. seyitte sabdan kalan kitapları bizim kitapların üstüne attı. benzini çıkardım kitapların üstüne dökmeye başladım yarısı ben yarısını seyit döktü. ikimizde aynı anda kipriti çuvalların üstüne bıraktık.

beyler hikaye bitmedi çok az kaldı. yarın biter kendinize iyi bakın.

Belkide efsanelerin yaşayabileceği bir savaşı yaşadık. belkide Tanrının bizimle gurur duyacağı onurlu bir şekilde savaştık. belkide bu savaşta onurumuzu da gururumuzu da kaybettik. ama herşeyden önce sab ile mehmet dedenin hatıralarını yok ettik onların savaşını yok ettik. artık bizden kimse böyle kolay kolay cinlerin mekanına geçiş yapamazdı çünkü bunun bütün ipuçlarını yok ettik. aslında biz bir birimiz ile savaşmak için bu savaşa katılmadık. savaş bittiğinde savaşın kalıntılarını yok etmek için katıldık. ve onların herşeyini biz aldık. ve onlarıda gözlerimizin önünde yaktık.

eski günlere dönmeliydik çünkü bize verilen görevleri tamamlamıştık. böyle bir savaş olmadı diyorduk ama böyle bir savaş olmamış gibi davranmalıydık. barışmak için pazar günü bu savaşa katılan herkesi evimize davet ettik. seyit, emre,gizem, ve betül pazar günü mehmet dedenin evinde buluşacaktık ama bir kişinin gelmemesi gerekti.

pazar günü oldu. sabah emreyle erkenden kalktık salonda bir kahvaltı sofrası hazırladık misafirleri bekliyorduk. ilk gizem geldi sonra betül geldi. betül ilede arayı hafif hafif düzelticektim yani eskisi gibi olacaktık çünkü bu savaş hiç olmamıştı. son kez kapımızın zili çaldı gelen seyitti. seyit kolunda biri ile gelmişti, kolunda betülcük vardı.

ben betülcük ün yüzüne baktım. neden ceyda ? dedim, ceyda sen beni neden bıraktıysan o yüzden dedi. kızda haklıydı, emre arkada küfür ediyordu. seyit ile ceyda içeri girdi kahvaltımızı yaptık. aramız ısınıyordu seyit, emre ben eskisi gibi şakalaşmaya başladık.

günler günleri kovaladı bu savaş artık hiç olmamış gibiydik, unutmuştuk herşeyi çünkü herkes artık mutlu olmak istiyordu unutmak unuttum demek kadar kolaydır yeter ki insan istesin. emre ile savaş sırasında şunları konuşmuştuk herşey bittiğinde ikmizde hayatta kalırsak, her haftasonu nargile içmeye gittiğimiz kafeye gidip eskisi gibi nargile içecektik hiç bir şey olmamış gibi. mutluyduk lan hem paramız olmuştu hem sevdiklerimiz yanımızdaydı (mehmet dede hariç) neyse pazar günü geldi cafeye gittik, emreyle hafif hafif nargilemizi içerken kafenin kapısı açıldı. hafifçe kafamı kapıya doğru uzattım gelen seyit idi.
telaşlı görünüyordu emreyle oturduğumuz masaya telaşla oturdu ve seyit şunu söyledi "peşimdeler !"

-son

şimdi hikayeme tekrar baktım duygulandım amk