2007/2008 sezonu inönü’de Vestel Manisa ile oynuyoruz. Ben hemen Beşiktaş yedek kulübesinin üstünde numaralı tribündeyim. Serdar Kurtuluş da yedek. Maçın başlama vuruşundan önce Serdar yedek kulübesindeki yerini almak için yaklaşırken; “Serdar” dedim boynumdaki siyah-beyaz atkımı ona fırlattım. Atkıyı aldı nisan ya da mayıs ayındaki o sıcak havadaki maçta boynuna doladı ve bir Metin Oktay selamı yaparak eline kalbine zütürdü ve “Eyvallah” dedi. 90 dakika bitti. Ben sırtım sahaya, yüzüm tribüne dönük setin üstünde oturup goy goy yaparken sırtıma bir el vurdu. Döndüm baktım Serdar Kurtuluş. “Atkıyı sen mi vermiştin bana?” dedi. “Evet” dedim. Formasını bana verdi. “Bu da benden sana olsun” dedi. Yüzümde bir tebessüm Dolmabahçe yoluna doğru yürümeye başladım. Yanıma bir çocuk geldi. Yaşı 7, 8... Yoksulluktan mı bilinmez ufak tefekti. “Elindeki kola bittiyse tenekesini alabilir miyim?” dedi. Bira ve kola tenekelerini topluyordu. “Hangi takımlısın sen?” dedim. “Beşiktaşlıyız tabii ki abi” dedi. Elimde duran Serdar Kurtuluş’un bana verdiği formayı ona uzattım. Hemen üstüne giydi. Ayaklarına kadar uzandı forma. Beşiktaş formalı yürüyen bir kafa oldu ve uzaklaştı gözden.

Yıllar sonra Vodafone Arena açılışında Beşiktaş'ta yürürken kağıt toplayan bir çocuk gördüm. Üstünde 2007/2008 sezonu o çubuklu forma ve arkasında Serdar Kurtuluş yazıyordu. Dedim “Bu çocuk o çocuk mu acaba?” Vardım yanına gittim. Formanın beyaz yerleri kirden simsiyah olmuş ve baskıları yer yer kopmuştu. “Forman güzelmiş nereden aldın?” dedim. “Abi bana sen vermiştin, seni hatırladım” dedi. Hala cılız ve çelimsizdi. Sonra ekledi: “Ben o gün bana sorduğunda Beşiktaşlıyım demiştim ama elindeki kutuyu vermezsin diye sana yalan söyledim. O günden sonra Beşiktaşlı oldum harbiden” dedi.

Belki kaderi değişmemiş bu genç arkadaşımızın geçen 8 yılda hâlâ imkansızlıklar içinde ama hepimiz gibi o da şampiyonluk bekliyor. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle "Şampiyon muyuz abi bu sene?" dedi. “Şampiyonuz tabii ki” dedim, şampiyonuz...

edit: beşiktaşlı değilim.