başımdan geçen nefes kesen bir hikaye

@1 nefesim kesıldı okuyamıyom

okuyanı gibsinler artık yeter yazık bana da

@3 panpa okudum bısey kazanmadım. ama gecmıs olsun yanı

reserved

Bazı olaylar insanların başından geçmek zorundadır hani, bazı dudaklar masum değildir; öptüğünde çok geçtir geriye dönmek için, zehrini zerk etmiştir çoktan. Yanından ayrıldığın saniye değil, dudakları dudaklarından ayrıldığı saniye özlersin.. Öyle özlersin ki, özlem hissiyatı sanki sadece o an için vaat edilmiştir ruhlara. Yalnızlık, hissettiğin kadardır; hissedemediğinde birini, koyu bir karanlık hakimdir gecene hep.
Aydınlığa yüz tutmuş bir gecenin en güzel noktasıdır gözleri.. Veyahut sen öyle zanneder, sen öyle farzedersin..

Günaydın binler.

@31 okuma zaten sen, rus falan yok hikayede.

@32 - @33 eyvallah.

geçmiş olsun panpa

Takip şeyaptım güzel anlatıyosun

Anıları burada noktalıyorum.
Hem başlığın giblenmemesinden hemde anlatırken tekrar yaşıyor olmanın verdiği rahatsızlıktan ötürü.

Eyvallah.

ruh ve sinir hastalıkları hastanesine yatırılmıştım okudum gerisini anladım zaten

Uyku tutmadı dıbına koyim, şimdi yatıyorum akşamüstü görüşürüz binler.

Orada insanlar kan gibidir, bir kez sıçradılar mı üstünüze şirazeniz kayar dıbına koyim.
Orada istersen herşeyi bir kenara bırak, geride kalanları düşünmek insana sadece ve sadece acı verir.

Bir süre düşündüm, varamadı aklımının uzuvları hiç bir yere. Bulunduğum süre boyunca kendiyle konuşan o muallaklar. Ve diğerleri.
Yutkuna yutkuna yürüdüğünüz bir yolda, varabildiğiniz tek yerin, hayatın varış çizgisine varamamış insanlar olduğunun verdiği baş ağrısı..

Kimine göre marifettir aşık etmek, kimine göre cinayet.
Kimine göre gibimsonik bir fantezi, kimine göre dirayet.

Başhekimin odasına girdiğimde bir gün,
"diğerleri gibi değilsin evlat bunu ikimizde biliyoruz ama onlardan daha iyi gözükmüyorsun, neden?" diye sorduğunda; hiç bir cevap bulamamanın çaresizliği yeterince ağırdı.
Ben - "bilmem, hiç düşünmedim" diyerek kestirip attım.
B.Hekim - "Sana yardımcı olmamızı istediğini zannediyordum, yanılıyor muyum?"
Ben - "şuan bunları istişare edecek durumda değilim, çünkü adlandırabildiğim bir durumda değilim."
B.Hekim - "Bak evlat, burada yaşananlar gerçekten tüyler ürpetici olmasıyla birlikte aynı zamanda insanı yıpratan şeylerdir. Hiç kimse burada olmayı elbette kendi tercih etmez fakat yaşamanın güzelliğini, sağlığın önemini buraya bakıp algılayabiliyorsan her zaman bir umut vardır. Bu insanlar hastalıklı birer kişiliklere sahipler. Sende de var olan ruhsal problemler, ileri safhalara giderse ruhsal mekanizmanı hiç kontrol edemeyebilir, diğer hastalardan farkın kalmayabilir. ilaçlarını devamlı alıyor musun?"
Ben - "Evet, alıyorum."
B.Hekim - "Güzel.. Eğer ki intihar gibi düşüncelerin olursa mutlaka ve mutlaka buraya gel. Öfkenin seni kontrolü altına almasına izin verirsen, belki hep kazanamıyorsundur ama son kaybedişin olur.. Fazla yormak istemiyorum seni, cevap vermek zorunda hissetme kendini. Şimdi git biraz dinlen evlat."

Nasıl ettim hatırlayamıyorum dıbına koyim teşekkür edip odadan ayrıldım.

Yirmi senedir hücre hapsindeki bir mahkumun, bir fareyle arkadaşlığı gibidir yanlızlık; şehrin en kalabalık caddesinin en ücraa insanı olmak gibi.
Söylenen son bir söz gibi; yutkunduğunda boğazından aşağı inip içerlediğin son bir söz.

binler gece yazmak istiyorum yine eğer bir problem olmazsa.

şimdi, biraz dışarı çıkacağım.

Bi' sigara molası.

Başhekim ile süregelen görüşmelerimizden birinde biraz benden bahsettikten sonra,
uyuşturucu bağımlısı, geçmişte popüleritisi olmayan, ciddi ruhsal problemleri olan ve bağışıklık sisteminin çökmesi üzerine hayatını kaybettiği bir şairin yazdığı son şiiri göstermişti, iliklerimde hissetmiştim o kalemin mürekkebini dıbına koyim. Eğer tekrar temin edebilirsem paylaşacağım sizinle binler.

"Önemsiz bir ayrıntıydı kendimden vazgeçişim, tüm insanlıktan vazgeçer gibiydi O'nun benden vazgeçişi.."

Gariptir hayat;
Semtinde yalnızlığı ile saklambaç oynayan bir çocuğun, sobeleyecek kimsesi olmaması gibi.