Dedemlerin evine ulaştığımızda anneanem kapının önündeki dut ağacının önünde oturmuş hayallere dalmıştı. Arabadan inip yanına koşana kadar bizi fark etmedi. Dayımların arabası daha ileride görünüyordu. Ama buralarda değillerdi. içeride tesbih çeken dedemin elini de öptükten sonra hep beraber böğürtlen toplamaya gittiklerini söylediler. Biz de ablamla hemen koşup kalacağımız odaya yerleştik. Temiz hava enerji vermişti. Sonra evin tüm odalarını yeni şeyler bulma umuduyla tek tek gezdik. Dedemlerin evi iki katlıydı. ilk katta mutfak, dedemlerin yattığı oda(yaşlı oldukları için artık merdiven inip çıkmak zor oluyormuş) tuvalet, banyo ve bir tane oturma odası vardı. ikinci katta da üç tane yatak odası ve bir tane de küçük tek kişilik koltukların olduğu bir oda vardı. Biz, bütün çocuklar her zaman olduğu gibi köşedeki odada kalacaktık. Diğer iki yatak odasını da annem/babam ve dayımlar almıştı

Filmi çıkınca izleriz.

Umrumuzda değil

Kör oldumm

Hayatımda yaşadığım en akılda kalıcı anılarım 2001 yılında daha ben 8 yaşlarında bir çocukken başladı. Dedemler dağ eteğinde dış dünyaya kapalı bir Karadeniz ilçesinde otururlardı. ilçede yerleşim seyrekti ve hemen hemen hiç tarla yoktu. Herkes ağaçların, meyve bahçelerinin içinde otururdu. Annem ve dayım çocukluklarını orada geçirmiş olduklarından her yaz bir ay orada toplanırdık. Kendileri gibi doğayla iç içe büyümüş çocuklar olmamız isterlerdi, bizim de tam macera aradığımız dönemler olduğundan dedemlerin evinde kalmak çok hoşumuza giderdi. işte bu yaz da yeşil selvilerin, kavakların çevrelediği yollardan kıvrıla kıvrıla arabada gidiyorduk. Ablamla biz arka koltuktaydık, ablam benden iki yaş büyüktü ve çok iyi anlaşırdık. Sokağa çıkıp oynayan çocuklardan olmadığım için ablamla çok oynardık, o zamanlar resimli hayvan kitapları vardı. Kitaplardan öğrendiğimiz kadarıyla etrafta gördüğümüz kuşların türlerini tahmin etmeye uğraşıyorduk. Biraz açık alanlara gelince ağaç tepelerinde leylekler görmeye başladık. Her leyleği ilk görenin puan kazandığı bir oyun oynamaya başlamıştık ki annem arkaya döndü, "Bu sefer Defne ablanızı da çağırdık siz hatırlamazsınız çok küçükken görmüştünüz." Biz ablamla birbirimize baktık ve somurttuk. Eğlencemizi bozacak yabancı birisinin evde olmasını istemiyorduk. Annem devam etti: "Defne ablanız dedenlerin Marmaristeki yazlığında yan komşumuzdu. O da seneye liseye başlayacak, bu yaz sınava girmişti. Dinlensin sınav stersini atsın diye çağırdık." Bir sonraki leylek yuvasında üç tane yavru leylek görmemizle annemin dediklerini unutmamız bir olmuştu